Αυτό που μας σώνει

Του Αλέξανδρου Ντερπούλη

Υπάρχει μια ηλικιωμένη γυναίκα στην περιοχή που μένω τα καλοκαίρια στην Εύβοια, μικρόσωμη, και αρκετά κοντή. Ντυμένη με τα κλασικά ρούχα μιας επαρχιώτισσας αγρότισσας, με μακρύ σκούρο φόρεμα, ποδιά μακριά και μαντίλι στα μαλλιά.

Κάθε μέρα αυτή η γυναίκα ξεκινάει από το σπίτι της, που είναι κοντά στο δικό μου, και προχωράει με τα πόδια μέχρι το κοντινό χωριό, που απέχει γύρω στα 4 χιλιόμετρα. Κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πηγαίνει και έρχεται χωρίς σταματημό. Τη βρίσκω μπροστά μου κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό ή στην παραλία πιο κάτω και την ξαναβλέπω μετά όταν γυρνάω, ακόμα κι αν έχουν μεσολαβήσει πολλές ώρες.

Προχωράει ανεξαρτήτως καιρού. Την έχω δει με καύσωνα, κάτω από τον καυτό ήλιο. Την έχω δει με αέρα να προσπαθεί να κρατηθεί όρθια για να μην πέσει! Με βροχές και καταιγίδες χωρίς καμιά ομπρέλα και κανένα προστατευτικό! Προχωράει συνέχεια και συνέχεια σα να μην υπάρχει αύριο.

Πολλές φορές προσπάθησα να σταματήσω και να την πάρω με το αυτοκίνητο για να την πάω στον προορισμό της, αν φυσικά έχει κάποιον προορισμό. Όλες τις φορές μου αρνήθηκε ευγενικά και δεν θέλησε να τη διευκολύνω.

Δεν είναι μια γυναίκα που ζητιανεύει, δεν έχει ζητήσει ποτέ τίποτα, ούτε την έχω δει να ζητάει κάτι από κάποιον και ούτε κρατάει ποτέ κάτι στα χέρια της. Απλώς προχωράει χειμώνα καλοκαίρι χωρίς σταματημό.

Μια μικροσκοπική γυναίκα, γύρω στα 85-90 την υπολογίζω, που το συνεχές περπάτημα, χωρίς προορισμό αλλά σίγουρα όχι χωρίς σκοπό, φαίνεται να είναι ο μοναδικός της στόχος.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να την ακολουθήσω αλλά επειδή τη συναντάω στον μέσο της διαδρομής μέχρι το χωριό, μια διαδρομή χωρίς σπίτια αλλά μόνο χωράφια, δεν τα κατάφερα.

Κάποια μέρα την είδα να ξεκινάει από το σπίτι της που δεν ήξερα ποιο ακριβώς ήταν. Ένα σπίτι που εξωτερικά φαίνεται εγκαταλελειμμένο, έτσι μισογκρεμισμένο όπως είναι, με σπασμένα παράθυρα και πόρτα. Πάντα περνώντας από αυτό το σπίτι το θεωρούσα στοιχειωμένο! Και δεν έπεσα έξω. Ρωτώντας κάποτε έναν γείτονα μου είπε ότι μένει σε αυτό το σπίτι, πάρα πολλά χρόνια με την κόρη της. Μια γυναίκα γύρω στα 45 -50 που μάλλον πάσχει από κάποια νοητική ασθένεια. Μου είπανε ότι συνέχεια η κόρη φωνάζει στη μητέρα της, πολλές φορές με βρισιές και ακατάληπτα λόγια, καθώς αυτή παίρνει το δρόμο για την καθορισμένη της διαδρομή.

Αυτό μου εξήγησε πάρα πολλά. Η γριούλα φαίνεται πολύ καλά στα μυαλά της. Και βέβαια έχει το προσωπικό της βάσανο που θα την ταλαιπωρεί πάρα πολλά χρόνια. Και τη μόνη διέξοδο που είχε, ήταν να παίρνει το δρόμο μέχρι το χωριό και να ξαναγυρνάει και μετά να ξαναφεύγει και να ξαναγυρνάει μέχρι το τέλος της μέρας.

Δεν ξέρω πώς συντηρούνται αυτές οι γυναίκες, ούτε πώς τα καταφέρνουν στη ζωή τους. Αλλά ξαφνικά για μένα αυτή η γριούλα πήρε στο μυαλό μου επικές διαστάσεις. Μπορεί τόσα χρόνια να συντηρεί την προβληματική της κόρη, με όποιον τρόπο, αλλά και να φροντίζει τον εαυτό της, προστατεύοντάς τον, με το να φεύγει και να προχωρά ατελείωτα.

Έχει καταφέρει να ζήσει όλα αυτά τα χρόνια ανεβαίνοντας τον προσωπικό της Γολγοθά, αγόγγυστα, χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανέναν και χωρίς να δεχθεί τη βοήθεια ή την ελεημοσύνη  κανενός. Και δεν είναι θέμα απλώς αξιοπρέπειας και σνομπισμού (!) Είναι ουσιαστική στάση ζωής!

Δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ το κουράγιο, τη δύναμη και το θάρρος να το κάνω!  Σκέφτομαι πως δεν κάνω άλλα, ευκολότερα πράγματα που με αγχώνουν και με ακυρώνουν. Ίσως να φαίνομαι περισσότερο γελοίος και αστείος από αυτή τη γυναίκα, καθώς έχω δει αρκετούς περαστικούς να γελάνε και να την κοροϊδεύουν.

Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που ζουν το δικό τους μαρτύριο. Πλούσιοι και φτωχοί. Άσχετα αν κάνουν κάτι τόσο εμφανές ή κρύβουν καλά την ταλαιπωρία τους. Κανείς δεν ξέρει γιατί κάποιος κάνει κάτι, έστω και τόσο σουρεαλιστικό. Όμως σίγουρα είναι κάτι που τον οδηγεί στη δική του πλήρωση και ολοκλήρωση.

Ό,τι σώνει τον καθένα τελικά!

Πηγή:http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=5190