Η εργατική τάξη πρέπει να παρουσιάσει το δικό της συμφέρον ως γενικό. Ως εθνικό συμφέρον. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, πραγματικά το δικό της συμφέρον συμπίπτει με το γενικό συμφέρον:
«…κάθε τάξη που αγωνίζεται για την κυριαρχία, ακόμα κι αν η κυριαρχία της, όπως συμβαίνει με το προλεταριάτο, απαιτεί την κατάργηση της παλιάς μορφής της κοινωνίας στο σύνολο της και της ίδιας της κυριαρχίας, πρέπει πρώτα να κατακτήσει για τον εαυτό της την πολιτική εξουσία με σκοπό να παρουσιάσει με τη σειρά της τα συμφέροντα της σαν το γενικό συμφέρον, πράγμα που είναι αναγκασμένη να το κάνει τον πρώτο καιρό…….Γιατί κάθε καινούργια τάξη που μπαίνει στη θέση μιας άλλης που κυριαρχούσε πριν από αυτήν, είναι υποχρεωμένη, απλώς για να πραγματοποιήσει το σκοπό της, να παρουσιάζει το συμφέρον της σαν κοινό συμφέρον όλων των μελών της κοινωνίας, ή, για να το εκφράσουμε με ιδεατή μορφή: πρέπει να δώσει στις ιδέες της τη μορφή: πρέπει να δώσει στις ιδέες της τη μορφή της καθολικότητας, και να τις παρουσιάζει σαν τις μόνες λογικές και καθολικά έγκυρες. Η τάξη που κάνει μια επανάσταση εμφανίζεται ευθύς εξ’ αρχής, έστω και μόνο επειδή αντιτίθεται σε μια τάξη, όχι σα μια τάξη, αλλά σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας. Εμφανίζεται σαν ολόκληρη η μάζα της κοινωνίας που αντιμετωπίζει την κυρίαρχη τάξη»
Κ Μαρξ – Φρ. Ένγκελς «Η Γερμανική Ιδεολογία», εκδ. Gutenberg, ΑΘΗΝΑ 1978 ( μετάφραση-επιμέλεια Κ. Φιλίνη) σελ. 79, 95-96
Του Λευτέρη Ριζά
«Οι μεγάλες, κορυφαίες, στρατηγικές επιλογές του αστισμού μας, αυτές που μεγαλόστομα και γεμάτος αισιοδοξία κι αυτοπεποίθηση παρουσίασε σαν μεγάλες εθνικές επιτυχίες, δηλαδή η ένταξη το ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, δεν φαίνεται να του έλυσαν κανένα από τα σημαντικά και καίρια προβλήματα του.
Ούτε τα εθνικά συμφέροντα και διεκδικήσεις του ούτε την οικονομική πρόοδο και ευημερία του τόπου και του λαού». Έτσι άρχιζα ένα άρθρο μου με τίτλο «Ο αστισμός σε αδιέξοδο, ο λαός και το έθνος σε κίνδυνο», δημοσιευμένο στη ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ [MONTHLY REVIEW], τεύχος 57, το Δεκέμβρη του 1992!!!
