Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Τα αδιέξοδα του αστισμού και τα αδιέξοδα της αριστεράς: ο λαός και το έθνος σε κίνδυνο


Η εργατική τάξη πρέπει να παρουσιάσει το δικό της συμφέρον ως γενικό. Ως εθνικό συμφέρον. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, πραγματικά το δικό της συμφέρον συμπίπτει με το γενικό συμφέρον:

«…κάθε τάξη που αγωνίζεται για την κυριαρχία, ακόμα κι αν η κυριαρχία της, όπως συμβαίνει με το προλεταριάτο, απαιτεί την κατάργηση της παλιάς μορφής της κοινωνίας στο σύνολο της και της ίδιας της κυριαρχίας, πρέπει πρώτα να κατακτήσει για τον εαυτό της την πολιτική εξουσία με σκοπό να παρουσιάσει με τη σειρά της τα συμφέροντα της σαν το γενικό συμφέρον, πράγμα που είναι αναγκασμένη να το κάνει τον πρώτο καιρό…….Γιατί κάθε καινούργια τάξη που μπαίνει στη θέση μιας άλλης που κυριαρχούσε πριν από αυτήν, είναι υποχρεωμένη, απλώς για να πραγματοποιήσει το σκοπό της, να παρουσιάζει το συμφέρον της σαν κοινό συμφέρον όλων των μελών της κοινωνίας, ή, για να το εκφράσουμε με ιδεατή μορφή: πρέπει να δώσει στις ιδέες της τη μορφή: πρέπει να δώσει στις ιδέες της τη μορφή της καθολικότητας, και να τις παρουσιάζει σαν τις μόνες λογικές και καθολικά έγκυρες. Η τάξη που κάνει μια επανάσταση εμφανίζεται ευθύς εξ’ αρχής, έστω και μόνο επειδή αντιτίθεται σε μια τάξη, όχι σα μια τάξη, αλλά σαν εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας. Εμφανίζεται σαν ολόκληρη η μάζα της κοινωνίας που αντιμετωπίζει την κυρίαρχη τάξη»

Κ Μαρξ – Φρ. Ένγκελς «Η Γερμανική Ιδεολογία», εκδ. Gutenberg, ΑΘΗΝΑ 1978 ( μετάφραση-επιμέλεια Κ. Φιλίνη) σελ. 79, 95-96

Του Λευτέρη Ριζά

«Οι μεγάλες, κορυφαίες, στρατηγικές επιλογές του αστισμού μας, αυτές που μεγαλόστομα και γεμάτος αισιοδοξία κι αυτοπεποίθηση παρουσίασε σαν μεγάλες εθνικές επιτυχίες, δηλαδή η ένταξη το ΝΑΤΟ και στην ΕΟΚ, δεν φαίνεται να του έλυσαν κανένα από τα σημαντικά και καίρια προβλήματα του.

Ούτε τα εθνικά συμφέροντα και διεκδικήσεις του ούτε την οικονομική πρόοδο και ευημερία του τόπου και του λαού». Έτσι άρχιζα ένα άρθρο μου με τίτλο «Ο αστισμός σε αδιέξοδο, ο λαός και το έθνος σε κίνδυνο», δημοσιευμένο στη ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ [MONTHLY REVIEW], τεύχος 57, το Δεκέμβρη του 1992!!!

Τι σημαίνει για το κίνημα, το λαό και την πατρίδα η πολιτική του Περισσού;


Του Δημήτρη Καζάκη

Ο κ. Κουτσούμπας και η ηγεσία του Περισσού βάλθηκε σ' ολόκληρη την προεκλογική περίοδο να μας πείσει ότι οι εκλογές αυτές δεν αφορούν το ποιός θα κυβερνήσει, αλλά το ποιός θα είναι αντιπολίτευση. Δηλαδή είτε συνεχίσουν να κυβερνούν οι εντεταλμένοι δολοφόνοι του λαού, είτε υπάρξει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι το ίδιο και το αυτό.

Είναι αυταπάτη για τον Περισσό να παλεύει ο λαός για έστω μια ανάσα. Είναι αυταπάτη να θέλει να σταματήσει, έστω προσωρινά, ο οδοστρωτήρας. Είναι αυταπάτη να προσπαθήσει ο λαός να αποσπάσει ακόμη και πενταροδεκάρες στην κατάσταση που βρίσκεται.

Ο πολιτικός του λόγος αφορά το όλα ή τίποτα. Ποιά όλα; Τα δικά του όλα. Αυτά που φαντασιώνεται ο Περισσός ως "όλα". Κι επομένως όποιος δεν δέχεται κατά γράμμα το πολιτικό πρόγραμμα του Περισσού, αλλά τάσσεται ενάντια στο σημερινό καθεστώς, είναι χειρότερος εχθρός από αυτούς που έχουν και ασκούν την εξουσία. Διότι πολύ απλά, ό,τι δεν υπογράφει ο Περισσός, είναι μια αυταπάτη.

Να γιατί έχουν αναδείξει ως κύριο εχθρό τον "οπορτουνισμό" και τον καπιταλισμό γενικά. Να γιατί όλες οι βολές τους εξαντλούνται ενάντια στις ενδιάμεσες "οπορτουνιστικές" δυνάμεις. Την ίδια ώρα που πασχίζουν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι τόσο συνυφασμένο με τον καπιταλισμό γενικά, που είναι αδύνατο να ανατραπεί από τους κοινωνικούς αγώνες του λαού πάνω στο γενικό έδαφος του σημερινού συστήματος. Το τέλος της ταξικής πάλης είναι γεγονός.

Εύνοια


Του Γιάννη Μακριδάκη

Επειδή κάποιοι φίλοι μού τη λένε που δεν εμπιστεύομαι το κόμμα στο οποίο πολιτεύονται επενδυτές της μπλακροκ αλλά και πρώην μνημονιακοί βουλευτές οι οποίοι θα έπρεπε να μας είχαν αδειάσει τη γωνιά ζητώντας ταπεινά συγνώμη και γι αυτό θα απέχω αν και επιθυμώ διακαώς να απελευθερωθούμε από τους χυδαίους σαμαροβενιζέλους, παραθέτω το εξής:
Ας πούμε ότι η ελλάδα έχει 100 ψηφοφόρους μέσα στους οποίους είμαι και εγώ αλλά ψηφίζω ένα μικρό κόμμα μόνο και μόνο από αντίδραση και τα αποτελέσματα είναι Αποχή 15, Λευκό 2, Ακυρο 4, Συριζα 35, ΝΔ 20 κλπ
τα ποσοστά του Σύριζα θα είναι επί των 79 εγκύρων 44.30 και της ΝΔ 25,31

Ας πούμε τώρα ότι εγώ δεν πήγα να ψηφίσω άρα η Αποχή είναι 16
Τα ποσοστά του Σύριζα επί των 78 εγκύρων θα ήταν 44,87 και της ΝΔ 25,64

Τι βλέπουμε; ότι η αποχή μου αφενός αύξησε σε απόλυτο αριθμό το ποσοστό του Σύριζα (βεβαίως και της ΝΔ), όμως αύξησε και την διαφορά των ποσοστών τους από 19,1 μονάδες την πρώτη φορά σε 19,23 μονάδες την δεύτερη.

Τι σημαίνει Ποσοτική Χαλάρωση;


Του Δημήτρη Καζάκη

Ο Ντράγκι την Πέμπτη ανακοίνωσε ότι η ΕΚΤ θα δαπανήσει 1,14 τρις ευρώ σε πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης έως το 2016 για την επανεκκίνηση της ευρωζωνης και την αποφυγή αποπληθωρισμού.

Τι είναι Ποσοτική Χαλάρωση;

Υποτίθεται ότι λειτουργεί ως εξής:

1. Η ΕΚΤ δημιουργεί χρήμα...
2. Για να αγοράσει ομόλογα από τις τράπεζες...
3. Ώστε να πέσουν τα επιτόκια δανεισμού...
4. Διευκολύνοντας επιχειρήσεις και νοικοκυριά να δανειστούν...
5. Αυξάνοντας τη δαπάνη και τις θέσεις εργασίας...
6. Κι έτσι η οικονομία μπαίνει σε τροχιά ανόδου...

Στην πράξη η Ποσοτική Χαλάρωση (QE) έχει δοκιμαστεί στις ΗΠΑ από το Νοέμβριο του 2008. Το αποτέλεσμα; Ο Δρ. Μπερνάκι (πρώην πρόεδρος της FED και εισηγητής της QE) εξηγεί τι σημαίνει:
"Ταίζοντας τις Τράπεζες με αρκετά δολάρια είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα κάτι καλό θα βγει από την άλλη άκρη."