Του Γιάννη Μακριδάκη
Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τον παλιό μου γνώριμο τον Μιμάκη. Αγνός άνθρωπος, ανιδιοτελής, μια ζωή στην αριστερά και στην οικολογία, σήμερα όμως ακόλουθος του Τσίπρα, όχι λόγω διορισμού ή κάποιας άλλης προσωπικής εξυπηρέτησης, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εναπομείναντες οικόσιτους, αλλά μόνον εξαιτίας ενός πάγιου φόβου του να χωρίσει από την παράταξη και να τραβήξει εργένικο πολιτικό δρόμο.
Ο παλιός μου συναγωνιστής λοιπόν ο Μιμάκης, εδώ και 40 χρόνια έδωσε αγώνες και μάχες, αφιέρωσε τη ζωή του όλη κυριολεκτικά ενάντια στην επέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου Χίου προς το μέρος της πόλης (είναι ήδη μέσα στην πόλη το αεροδρόμιο αφού απέχει μόνον δύο χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία ο πύργος ελέγχου), έργο που θα ισοπέδωνε μεγάλο μέρος της γειτονιάς, στην οποία μεγάλωσε και διέμενε ο ίδιος αλλά και διαμένει ακόμη.
Μαθητής ήμουν στο Γυμνάσιο και τον θυμάμαι τον Μιμάκη να αγωνίζεται με τους κατοίκους της γειτονιάς του και να μαζεύει υπογραφές ενάντια στην επέκταση του αεροδρομίου, είχα υπογράψει κι εγώ τότε, μια μέρα που έφευγα από το σχολείο φορτωμένος με τη σάκα μου, τρίτη γυμνασίου πήγαινα τότε, και τους συνάντησα στο τραπεζάκι τους στην πλατεία να ενημερώνουν τον κόσμο για το καταστροφικό αυτό έργο.