Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Το νέο στρατηγικό δόγμα της Ρωσίας

Του Νίκου Νικήτογλου 

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο Βλαντιμίρ Πούτιν έστειλε το δικό του μήνυμα από το Κρεμλίνο. Ευχαρίστησε όλους όσοι βρίσκονται σε υπηρεσία και δεν κατάφεραν να βρεθούν με τις οικογένειές τους, ενώ έκανε ιδιαίτερη μνεία στους άνδρες και τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν την πρόκληση της διεθνούς τρομοκρατίας υπερασπιζόμενοι τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα σε μακρινά μέτωπα, εννοώντας, βέβαια, τον πόλεμο και τις επιχειρήσεις στη Συρία. 
Για τον πρόεδρο της Ρωσίας το 2015 αποτέλεσε έτος – σταθμό, καθώς συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από τα τέλος του «μεγάλου πατριωτικού πολέμου» και τη νίκη του ρωσικού λαού απέναντι στη ναζιστική πρόκληση. Μέσα, λοιπόν, από το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του ευχήθηκε στον ρωσικό λαό να ακολουθήσει το παράδειγμα των προγόνων του και να παρουσιαστεί ενωμένος απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις.

Λίγες όμως ώρες πριν ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε υπογράψει το διάταγμα για την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας, το οποίο εισήγαγε στην ατζέντα με τις προτεραιότητες και τους στόχους της Ρωσίας με ορίζοντα το 2020. Το συγκεκριμένο διάταγμα αποτελεί ουσιαστικά την ανανέωση του προηγούμενου σχεδίου που είχε εγκριθεί το 2009.. Οι ανακατατάξεις στο διεθνές περιβάλλον, η κρίση στην Ουκρανία, οι λεπτές ισορροπίες στη Μέση Ανατολή και η εμπλοκή στη Συρία οδήγησαν σε αναθεώρηση και το στρατηγικό δόγμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Σημείον του κύκλου

Του Γιάννη Μακριδάκη

Η ανθρωπότητα έχει τη μορφή δέντρου. Αειθαλούς, μεγάλου και φουντωτού. Μιας ελιάς πχ, ενός άργιου ικαριώτικου, μιας μεγάλης αβοκαντιάς. Ο καθένας από μας είναι ένα φυλλαράκι πάνω σε κάποιο κλαδί και τα λογής έργα μας είναι οι καρποί του δέντρου.

Όσο πιο ψηλά στα κλαδιά έχουμε φυτρώσει, τόσο πιο πλανεμένοι ζούμε. Διότι νομίζουμε πως όλα παίζονται τριγύρω μας, εκεί ψηλά που βρισκόμαστε ότι είναι ολάκερος ο κόσμος. Νομίζουμε πως όλα τα γνωρίζουμε και τα ορίζουμε, διότι είμαστε πεπερασμένοι και δεν έχουμε την ικανότητα να συλλάβουμε το Όλον. Έτσι χάνουμε μία σημαντική απόλυτη αλήθεια, το ότι δηλαδή οφείλουμε την ύπαρξή μας πρώτα και κύρια στη ρίζα και στη γη. Αισθανόμαστε εδώ πάνω, στην κλάρα που φυτρώσαμε, τελείως αποκομμένοι από τη γη, την αγναντεύουμε από ψηλά και νιώθουμε μιαν έπαρση προόδου, πολιτισμού και ανάπτυξης, λόγω που δεν πατάμε χώμα πια.