Toυ Αρη Οικονόμου
Οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν όπως εκείνος ο γιατρός που δίνει στον ασθενή του ισχυρές δόσεις κορτιζόνης, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται η υγεία του – με την ελπίδα πως θα βρει τελικά τη σωστή θεραπεία, προτού πεθάνει ο άρρωστος.
«Όταν το φάρμακο, το οποίο δίνει σε έναν άρρωστο ο γιατρός για να αντιμετωπίσει την ασθένεια του, δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, τότε ο γιατρός το δοκιμάζει ακόμη μια φορά, αυξάνοντας τη δόση.Εάν παρ’ όλα αυτά ο ασθενής δεν νοιώθει καλύτερα, τότε ο γιατρός δεν συνεχίζει το πείραμα – επιλέγοντας μία άλλη θεραπεία. Στην περίπτωση όμως που και η θεραπεία αυτή αποτυγχάνει, τότε ο ασθενής αλλάζει το γιατρό – αφού οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανόητο».
Άρθρο
Τα παραπάνω είναι ασφαλώς αυτονόητα, έχοντας επιβεβαιωθεί με διαφορετικό τρόπο από τον Αϊνστάιν – σύμφωνα με τον οποίο το να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, όταν κάνεις το ίδιο πείραμα, τότε πρόκειται για τον ορισμό της ανοησίας. Εν τούτοις, οι κεντρικές τράπεζες δεν φαίνεται να το κατανοούν – αφού πάνω από έξι χρόνια τώρα πολεμούν με τα ίδια όπλα την ίδια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία είναι στην πραγματικότητα μία κρίση υπερχρέωσης.
