Δεξιά και Αριστερά : Ab ovo
Του Αναστάσιου Γεωργίλα
Σχολιάζοντας ο Christopher Lasch, το άρθρο του Francis Fukuyama για το Τέλος της Ιστορίας, έγραφε στην Ευθραυστότητα του φιλελευθερισμού, ότι
«…κατά έναν περίεργο τρόπο θυμίζει, εξίσου, τον μονοδιάστατο άνθρωπο του Marcuse και το φρικιαστικό όραμα της Σχολής της Φρανκφούρτης για μια ολοκληρωτικά διευθυνόμενη κοινωνία δίχως αντιθέσεις και, συνεπώς, απολύτως ανθεκτικής στην αλλαγή. Από τη στιγμή που ο Fukuyama, όπως ο Marcuse και οι φίλοι του, εμπνέονται από τον Hegel, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι διαφορετικές τους εκδοχές περί του τέλους της ιστορίας έχουν τόσες πολλές ομοιότητες».
Ο Zygmunt Bauman, αντιμέτωπος με αυτό το γεγονός, διέκρινε ως τη μόνη διαφορά που απέμεινε να χωρίζει την Αριστερά από τη Δεξιά «την επαγγελία της πρώτης πως μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τη Δεξιά». Από την εποχή που ο Tony Blair ανήγαγε σε κρατική θρησκεία το δόγμα της Thatcher το μόνο πεδίο που έμεινε για την σύγχρονη Αριστερά, λέει ο Bauman, είναι αυτό του «Ουράνιου Τόξου». Την ίδια εικόνα πιο γλαφυρά περιγράφει ο Jean-Claude Michea για «την Αριστερά που παλεύει για το δικαίωμα των ανέργων να καπνίζουν ελεύθερα την μαριχουάνα τους έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας.» Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις δεν είναι απορίας άξια η γενικότερη αδυναμία να διευκρινιστεί με κατηγορηματικό τρόπο η διάκριση της Αριστεράς από την Δεξιά. Αδυναμία που προβληματίζει και τον Jacques Juliard, στο βιβλίο του "Οι Αριστερές της Γαλλίας" γράφει, ο Juliard, «Όταν δεν μας ρωτάνε τι είναι Δεξιά και τι είναι Αριστερά, ξέρουμε πολύ καλά τι είναι. Όταν όμως μας ρωτάνε διαπιστώνουμε πως δεν ξέρουμε.» Αν όμως δυσκολευόμαστε να ορίσουμε επακριβώς τι είναι η Δεξιά και τι είναι η Αριστερά πως μπορούμε να διαβεβαιωθούμε πως παραμένουν διαφορετικές μεταξύ τους;
►Κάθε μοντέρνα δεξιά είναι πάντα μια παλιά αριστερά
Μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα τη λύση δίνει συνήθως η ιστορία. Έτσι ο ορισμός της Δεξιάς από την Αριστερά γίνεται περισσότερο με αναφορά στο παρελθόν παρά με μια εξόφθαλμη σαφήνεια στο σήμερα. Ακόμα και η ιστορία τους όμως, αν την πάρουμε Ab ovo (από την αρχή, από το αβγό), περισσότερο μπερδεύει παρά μας βοηθά να απαντήσουμε στο ερώτημα μας καθώς διαπιστώνουμε πως όχι μόνο τα σύνορα μεταξύ τους μετατοπίζονται από εποχή σε εποχή αλλά και πως αντιδανείζονται η μία περιοχές της άλλης.
