Αυτή είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας ή των εκβιασμών και της ταπείνωσης;

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αυτή είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας ή των εκβιασμών και της ταπείνωσης;

Στις αρχές του καλοκαιριού φέτος μάθαμε ότι ο Έλληνας Ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης πρότεινε το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού για το βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ως αναγνώριση για το έργο και τον αγώνα μας. Η υποψηφιότητα μας, μαζί με την υποψηφιότητα της Κοινωνικής Κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος», έγιναν αποδεκτές από την επιτροπή απονομής των βραβείων και μας ανακοινώθηκε ότι τα βραβεία θα απονεμηθούν σε 2 τελετές που θα γίνουν, η μια στην Αθήνα στις 11/09 και η δεύτερη στις Βρυξέλλες στις 14-15/10.  Από, σχεδόν, κάθε Ευρωπαϊκή χώρα ήταν να τιμηθούν 2 οργανώσεις, συνολικά θα ήμασταν 47 οργανώσεις.

Από την πρώτη στιγμή βγάλαμε δελτίο τύπου και ενημερώσαμε τους φίλους που μας διαβάζουν ότι αυτή η βράβευση είναι από μόνη της πολύ παράδοξη αφού η δομή μας δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της σκληρής λιτότητας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από τα μνημόνια που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε με άτεγκτο τρόπο και οδήγησε σε κατάρρευση το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, που είχε ήδη πολλά προβλήματα, αντί να υποδείξει αλλαγές για την ποιοτική βελτίωσή του. Tα 40 Κοινωνικά Ιατρεία σε όλη την Ελλάδα άλλωστε, με την υποδειγματική λειτουργία τους, δείχνουν έναν τέτοιο δρόμο. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όμως από την άλλη δεν έχει κάνει τίποτα για να σταματήσει αυτή τη λαίλαπα.  Ως αποτέλεσμα λοιπόν αυτού του συλλογισμού αλλά και όλων των τραγικών αποτελεσμάτων που βιώνουμε καθημερινά με τους ασθενείς μας, κάποιοι από τους οποίους έχουν πεθάνει ΑΒΟΗΘΗΤΟΙ, όντας  ανασφάλιστοι, δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ένα τέτοιο βραβείο.

Με αφορμή το «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα» των Λαπαβίτσα - Φλάσμπεκ

Tου Όθωνα Κουμαρέλλα*

Πρόσφατα ήλθε στα χέρια μου το «Σχέδιο Κοινωνικής Αλλαγής και Εθνικής Ανασυγκρότησης για την Ελλάδα», που εκπόνησαν οι κ. Κώστας Λαπαβίτσας και ο Χάινερ Φλάσμπεκ. Οι πρώτες μου εντυπώσεις υπήρξαν απολύτως θετικές, αφού η επιμέλεια του όλου τεύχους είναι άριστη και διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά μιας εμπεριστατωμένης και επαρκώς τεκμηριωμένης επιστημονικής εργασίας επάνω στο ελληνικό ζήτημα.

Ωστόσο, μελετώντας το κείμενο, από τις πρώτες κιόλας γραμμές, αισθάνθηκα ότι η όλη προσέγγιση των Λαπαβίτσα - Φλάσμπεκ στηρίζεται σε ορισμένες παραδοχές, οι οποίες δεν πείθουν για την ακρίβεια τους, έτσι ώστε όλες οι μετέπειτα προσεγγίσεις τους και οι προτάσεις, να ακολουθούν μια εντελώς λανθασμένη διαδρομή και να οδηγούν σε επίσης λάθος συμπεράσματα.

Δεν είναι σκοπός αυτού του σημειώματος να προχωρήσει σε μια ολοκληρωμένη κριτική αποτίμηση της συγκεκριμένης μελέτης, αλλά να σταθεί αρχικά σε κάτι εξόφθαλμα ανεδαφικό με βάση το οποίο ξετυλίγεται η συλλογιστική της. Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο περί της αποτυχίας της ΟΝΕ, η μελέτη φαίνεται να αγνοεί τις πολιτικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις δημιουργίας και στη συνέχεια λειτουργίας της ΟΝΕ στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αυτά μιας νέας απολυταρχίας που επιβάλλεται σταδιακά επί του συνόλου των ευρωπαϊκών χωρών, εξετάζοντας την αποκλειστικά από μια οικονομίστικη καθαρά μονεταριστική σκοπιά.