«Μόνο η Ελλάδα, εκτός Σουδάν και Σομαλίας αθέτησε πληρωμές» στο Δ.Ν.Τ.

Του Νίκου Φιλιππίδη

«Υπάρχουν επί του παρόντος δύο περιπτώσεις παρατεταμένων καθυστερήσεων, αυτές του Σουδάν και της Σομαλίας, που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1980. Υπήρξε επίσης μια πρόσφατη υπόθεση μεγάλων, αν και μικρού διαστήματος, καθυστερούμενων πληρωμών που σχετίζονται με τους πόρους των ποσοστώσεων του ΔΝΤ: Η Ελλάδα καθυστέρησε για αρκετές εβδομάδες δύο πληρωμές συνολικού ύψους περίπου 2.2 δισεκατομμύρια δολαρίων τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2015».

Η υπενθύμιση των γεγονότων του καλοκαιριού του 2015, όταν μετά την προσφυγή στο καταστροφικό δημοψήφισμα, η Ελλάδα αθέτησε την πληρωμή δόσεων προς το ΔΝΤ και οδηγήθηκε στο τρίτο μνημόνιο, δεν περιλαμβάνεται σε κάποιο ιστορικό έγγραφο, αλλά στην έκθεση του Ιανουαρίου του 2017 του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών με τις επιπτώσεις για τον Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό από την συμμετοχή στο ΔΝΤ. 

Αυτή θα είναι η έκθεση που θα βρει στο γραφείο του στις 20 Ιανουρίου, που αναλαμβάνει η κυβέρνηση Τράμπ, ο νέος υπουργός Οικονομικών Στηβ Μνουσίν. Για κακή τύχη της ελληνικής κυβέρνησης, στο αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών δεν θα βρεθεί ο πολυεκατομμυριούχος και πολυεπενδυμένος στην Ελλάδα Γουίλμπορ Ρος (αναλαμβάνει υπουργός Εμπορίου), αλλά το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και της OneWest Bank. Βάσει και αυτής της έκθεσης και βέβαια της έκθεσης για την βιωσιμότητα του χρέους του ΔΝΤ θα πρέπει ο Στηβ Μνούσιν να κρίνει εάν θα πρέπει το ΔΝΤ να επενδύσει επιπλέον χρήματα στην ελληνική υπόθεση.

Περιμένοντας το μοιραίο...

Toυ Ηλία Δημητρέλλου 

Η κυβέρνηση και κατ’ επέκταση η χώρα σύρεται από Eurogroup σε Eurogroup ελπίζοντας ότι οι δανειστές θα θέσουν ένα τέλος στο μαρτύριο. Η συνεδρίαση «ορόσημο» της 5ης Δεκεμβρίου αποτελεί ήδη παρελθόν, μία νέα ημερομηνία συνεδριάσεως «ανακαλύφθηκε», και παρά τα επικοινωνιακά τρικ, το μήνυμα που όλοι εκτός Ελλάδος στέλνουν, είναι σαφές:

Ούτε πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, ούτε σκοπεύουν να πράξουν οτιδήποτε επιπλέον για να τη συνδράμουν, καθώς δεν αποτελεί πια συστημικό κίνδυνο. Την κρατούν σε ζωή για γεωπολιτικούς λόγους και δη ως ανάχωμα στο προσφυγικό.

Τα πράγματα, όπως τουλάχιστον εγώ αντιλαμβάνομαι, είναι ιδιαιτέρως απλά. To 3ο Μνημόνιο προβλέπει χρηματοδότηση της Ελλάδος μέχρι το 2018. Μετά σταματά η χρηματοδότηση και η χώρα θα πρέπει να εξεύρει άλλους τρόπους για να εξυπηρετήσει το χρέος της και να καλύψει τυχόν ελλείμματα. Αν δεν καταφέρει να βγει στις αγορές εντός του 2017 και δανειστεί με βιώσιμους όρους, δεν θα υπάρχει άλλη οδός χρηματοδότησης. Η υπογραφή ενός 4ου Μνημονίου κάποια στιγμή στα τέλη του 2018, αρχές του 2019, είναι μια εξέλιξη που ουδείς επιθυμεί να χρεωθεί τώρα.

Για να βγει όμως στις αγορές το 2017 πρέπει προηγουμένως να τις έχει πείσει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, συνεπώς ότι δεν έχουν να φοβούνται ότι θα χάσουν τα χρήματά τους δανείζοντας την Ελλάδα.