Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Να ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ


Του Γιάννη Σιδέρη*

Στην δημοσκόπηση της Public Issue, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, γίνεται ξεκάθαρο πια πως ο αντιευρωπαϊσμός στην Ελλάδα γιγαντώνεται, παρά τη στάση των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων και των συστημικών ΜΜΕ.

Συγκεκριμένα στην ερώτηση «τι θα ψηφίζατε σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα για Grexit», δηλαδή αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε.Ε. και όχι απλώς από την Ευρωζώνη, 56% των ερωτηθέντων τάσσονται υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ε.Ε., ένα εντυπωσιακό 39% τάσσεται υπέρ και 3% εμφανίζεται χωρίς γνώμη! Προσέξτε. Δεν πρόκειται για έξοδο από το «ευρώ», αλλά από την ΕΕ!

Αυτό κατά την γνώμη μου είναι και το σπουδαιότερο εύρημα, μια και εκφράζει την ανοιχτή πλέον αντίθεση του με την ΕΕ, το 40% των ερωτηθέντων.

Γενικότερα πάντως, τα ευρήματα τις δημοσκόπησης είναι πολύ ενθαρρυντικά για όλους εμάς που έχουμε επιλέξει εδώ και χρόνια τον δρόμο της ρήξης, όπως μέσα από τις απαντήσεις στο ερώτημα εάν κάποιες από τις εξουσίες που έχει η Ε.Ε. πρέπει να επιστρέψουν στις εθνικές κυβερνήσεις. Το 72% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της επανεθνικοποίησης ορισμένων ευρωπαϊκών πολιτικών. Μόνο 12% των ερωτηθέντων υποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών πρέπει να....
παραχωρήσουν περισσότερες εξουσίες στην Ε.Ε., ενώ 10% των ερωτηθέντων θεωρούν ότι ο καταμερισμός αρμοδιοτήτων και εξουσίας ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις και την Ε.Ε. πρέπει να παραμείνει όπως είναι σήμερα. Άρα είναι εμφανές ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού επιλέγει «λιγότερη Ευρώπη»!

Για να αποφύγουμε «θυσίες» κυριαρχικών μας δικαιωμάτων…[1]


[ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ]

Οι κυρίαρχες αντιλήψεις στην Ελλάδα επιχειρούν να επιβάλουν περίπου ως αναπόφευκτη την απόλυτη ταύτιση της χώρας μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να καλυφθεί το κενό που αναμένεται να προκαλέσει στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας το τέλος της κεμαλικής Τουρκίας. Έτσι, η καθιέρωση της Ελλάδας ως προέκτασης της Δύσης στην περιοχή υποτίθεται ότι θα εξασφαλίσει τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας. Όμως η άποψη αυτή τίθεται εν αμφιβόλω, μιας και λαμβάνει ως δεδομένα κάποια πράγματα τα οποία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ισχύουν.

Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα 

[σ.σ. Στο προηγούμενο άρθρο στα «Επίκαιρα» είχαμε αναφερθεί στη δημιουργία μιας απρόβλεπτης Τουρκίας και στην ανάγκη διαμόρφωσης μιας αναθεωρημένης γεωστρατηγικής από ελληνικής πλευράς για τη διαχείριση αυτού του νέου γεωπολιτικού μεγέθους που γεννιέται δίπλα μας.]

Καταρχάς, προϋποθέτει μια ολοκληρωτική ρήξη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, η οποία δεν θα συμβεί κατ’ ανάγκην. Πράγματι, ενώ είναι περίπου αναπόφευκτη η περαιτέρω «ψύχρανση» των σχέσεων Ουάσινγκτον – Άγκυρας, η αποξένωση αυτή πολύ δύσκολα θα φτάσει στο ακρότατο όριό της. Αντιθέτως, το πιο πιθανό είναι ότι οι ΗΠΑ θα υιοθετήσουν μια κατευναστική πολιτική έναντι της γείτονος έτσι ώστε να αποφύγουν αυτή η επιδείνωση των σχέσεών τους με την Τουρκία να οδηγηθεί σε πλήρη ρήξη και σε συνεπακόλουθη ώθηση της Άγκυρας προς την αγκαλιά της Μόσχας.