Ανασύνταξη τώρα! Για τον πολιτικό φορέα της ρήξης, της απελευθέρωσης, της πραγματικής δημοκρατίας

Γράφει ο Πάνος Δαμέλος

[Σχόλιο του ιστολογίου στο τέλος του κειμένου]

Βρισκόμαστε σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατάφερε να εγκολπώσει τη συντριπτική πλειοψηφία του αντιμνημονιακού ρεύματος, έχει ενταχθεί οριστικά και αμετάκλητα στις δυνάμεις της «ευθύνης» και οδηγεί τη χώρα σε νέο μνημόνιο. Οι δυνάμεις που ακόμα αντιστέκονται είναι λίγες και σκορπισμένες. Είναι παραπάνω από ορατός ο κίνδυνος ή να κλείσει οριστικά ο κύκλος της αντίστασης, με τον κόσμο της εργασίας να δέχεται τον συμβιβασμό και τα μνημόνια ως αναγκαίο κακό, όπως τα παρουσιάζει πλέον και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ή ο λαός να κινηθεί σε αντιδραστική κατεύθυνση και να γίνει έρμαιο της ακροδεξιάς ρητορικής και του λαϊκισμού, ελλείψει πολιτικού φορέα που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να δώσει πραγματική ελπίδα για την ακύρωση των μνημονίων και την αντιστροφή της λιτότητας.

Ένας μικρός απολογισμός – πού βρισκόμαστε σήμερα

Οι προσπάθειες της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, έχουν οδηγηθεί στον ένα ή τον άλλο βαθμό σε αδιέξοδο. Η τακτική της εσωκομματικής πάλης στον ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στα φυσικά της όρια. Με την υπογραφή νέου μνημονίου, αλλά και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα, τα όργανα του οποίου δεν ελέγχουν την κυβέρνηση (όπως είπε κι ο ίδιος ο Τσίπρας άλλωστε, άλλο το κόμμα και άλλο η κυβέρνηση), τι μένει για να παλέψει κάποιος εσωκομματικά; Είναι, ίσως, μεγάλος ο πειρασμός να συνεχίσει κάποιος την αυταπάτη της εσωκομματικής πάλης και να μεταθέτει τις ευθύνες «στην ηγεσία που δεν ακούει τη βάση». Όμως αυτό δεν παράγει πολιτική – τουλάχιστον όχι στην επιθυμητή κατεύθυνση. Αντίθετα, βάζει καλοπροαίρετους αγωνιστές να λειτουργούν ως αριστερό άλλοθι της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, εφόσον παραμένουν μέλη του.

Ούτε ρήξη, ούτε πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ούτε καν δημοψήφισμα

Του Πάσχου Λαζαρίδη.

Μετά τους προεκλογικούς λεονταρισμούς για το σκίσιμο του μνημονίου και την πρώτη μετεκλογική ευφορία για την Ευρώπη που αλλάζει, ήρθε η πικρή στιγμή της αλήθειας. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχοντας η ίδια δέσει χειροπόδαρα τη χώρα με την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου οδεύει ολοταχώς σε νέο, «αριστερό» μνημόνιο. Αν υπήρχε και η παραμικρή διάθεση ρήξης με το καθεστώς των εταίρων και των δανειστών, δε θα λεηλατούνταν τα ταμεία και οι οργανισμοί για να αποπληρώνονται κανονικά οι δόσεις στο ΔΝΤ. Αυτή η διάθεση δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δε θα υπάρξει. Ανεξαρτήτως των καλοπροαίρετων οπαδών που συνιστούν ακόμη «υπομονή», το χρονικό της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης ήταν προδιαγεγραμμένο. Κατάργηση του μνημονίου ή έστω ελάφρυνση των επιπτώσεών του, δεν μπορεί να υπάρξει εντός Ευρωζώνης. Όποιος υποστήριζε το αντίθετο, εξαπατούσε συνειδητά.

Είναι τόσο πολύ δεμένη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που δε ρισκάρει καν ένα δημοψήφισμα υπό κατάλληλα επεξεργασμένα διλήμματα και με όλο τον πολιτικό κόσμο υπέρ της παραμονής στο ευρώ.