Οι επικίνδυνες συνέπειες στην προσπάθεια αντιμετώπισης
της αναθεωρητικής Τουρκίας
Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Γρίβας
Αποτελεί περίπου αξίωμα της στρατηγικής ανάλυσης ότι δεν υφίσταται απόλυτη στρατιωτική ισχύς. Η στρατιωτική ισχύς είναι ένα σχετικό μέγεθος, σε συνάρτηση, μεταξύ άλλων, με το γεωγραφικό περιβάλλον, το είδος της πολεμικής αντιπαράθεσης, τη μεθοδολογία διοίκησης των εμπλεκομένων, τις πολιτισμικές και κοινωνικές τους ιδιαιτερότητες κλπ. Κατά συνέπεια, η διαμόρφωση ενός πλέγματος στρατιωτικών ικανοτήτων, που θα καλύπτει τις αμυντικές και αποτρεπτικές ανάγκες μιας χώρας, δεν μπορεί να γίνεται με κάποιον «τυφλοσούρτη» αλλά θα πρέπει να οικοδομείται κατόπιν μελέτης των επιμέρους ιδιαιτεροτήτων που ισχύουν στο γεωσύστημα εντός του οποίου η συγκεκριμένη χώρα λειτουργεί.
Αν η παραπάνω είναι μια γενική απαίτηση, ισχύει πολύ περισσότερο για την περίπτωση της σημερινής Ελλάδας για μια σειρά από λόγους. Ο πρώτος εξ αυτών είναι η οικονομική κρίση, η οποία έχει μετατρέψει σε μακρινό όνειρο την εποχή που δαπανούσαμε αφειδώς τεράστια χρηματικά ποσά για μεγάλες αγορές οπλικών συστημάτων, ακόμη και αν, με κάποιον μαγικό τρόπο, η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εν συνόλω βελτιωθεί εντυπωσιακά μέσα στα επόμενα χρόνια.
Και για να γίνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα, τα εξελιγμένα οπλικά συστήματα, όπως είναι, για παράδειγμα, τα μαχητικά αεροσκάφη, τείνουν να γίνονται ολοένα και πιο ακριβά και κατά συνέπεια καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολο να αποκτηθούν αλλά και να συντηρηθούν και να αναπληρωθούν, επιβεβαιώνοντας την τάση που είχε διαβλέψει ο Πωλ Κέννεντι στο ιστορικό του βιβλίο, «Η Άνοδος και η Πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων» τη δεκαετία του 80.