Το τέλος των ψευδαισθήσεων

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Ακούστε  και μία εξαιρετική ανάλυση για το θέμα απο τον Δημ. Καζάκη στο τέλος του άρθρου

Χαίρομαι που το χτεσινό κείμενό μου, αν και μάλλον απλό στην σύλληψή του, έγινε αφορμή για μερικά εξαιρετικής ποιότητας σχόλια. Παρ' ότι δεν είχα καμμιά διάθεση να κάνω μαρξιστική ανάλυση του κινεζικού φαινομένου αλλά απλώς να καταδείξω την πλάνη όσων επιμένουν να μιλούν για "θαύμα", οι αναγνώστες συμπλήρωσαν (μάλλον επαρκώς) αυτό το κενό. Ας προσθέσω κι εγώ, λοιπόν, δυο-τρεις σκέψεις ακόμη στο ίδιο θέμα.

Η αναφορά μου στην Κίνα έχει να κάνει με το γεγονός ότι η κινεζική φούσκα αποτελεί την τρίτη συνεχόμενη "υποκρίση" (αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός) στην μεγάλη κρίση που βιώνει ο καπιταλισμός εδώ κι εφτά χρόνια. Η αρχή έγινε με την κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, συνεχίστηκε με την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση (κυρίως στην ευρωζώνη) και τώρα ήρθε η σειρά τής Κίνας.

Μαγαζί γωνία ο ΣΥΡΙΖΑ (Good job Alexis...)

Toυ Καρτέσιου

Κυλάει η ζωή. Λειτουργεί άψογα το Σύστημα. Πάντα θα ανακαλύπτει έναν Τσίπρα για να σώζει την πολιτική αγορά των παζαρτζίδικων. Βλέπεις ποια μηδένια εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για την ηγεσία της ΝΔ, βλέπεις το όλον του Τίποτα, τη Φώφη, να ηγείται του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ κι αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι ακόμη κι αν δεν είχαμε Αλέξη θα κάναμε εισαγωγή έναν.

Ευτυχώς, γι’ αυτούς, υπήρχε. Έτοιμος να υποκύψει στη γοητεία του Κλίντον. Έτοιμος να δεχτεί τα εύσημα από τον Big Boss, «Good job Alexis», τι μεγάλη χαρά! Έτοιμος να δώσει εντολή στο υπουργείο Οικονομικών για έκδοση της ανακοίνωσης: «Είναι σαφές ότι η εξέλιξη αυτή είναι για την κυβέρνηση πολιτική αναγκαιότητα (και όχι επιλογή) που προκύπτει από τη συμφωνία με τους θεσμούς και βασικό στάδιο για να προχωρήσει η αξιολόγηση και τα επόμενα βήματα».

Δεν έχει σημασία σε ποια εξέλιξη αναφέρεται. Από δω και πέρα όλες οι εξελίξεις εναντίον μας θα είναι ως «πολιτικές αναγκαιότητες (και όχι επιλογές)», λες και μας νοιάζει αν οι συντάξεις θα κοπούν, οι φόροι θα αυξηθούν, η ανεργία θα γιγαντωθεί και οι αυτοκτονίες θα συνεχιστούν ως κυβερνητικές επιλογές ή ως πολιτικές αναγκαιότητες. Άλλωστε οι όποιες πολιτικές αναγκαιότητες προέκυψαν από την κυβερνητική επιλογή αποδοχής του τρίτου μνημονίου, οπότε τζάμπα βγαίνουν οι διευκρινιστικές ανακοινώσεις.

Οι επαρχιώτες, καταπίνουμε Αγγελοπούλου, διυλίζουμε τα αγγλικά του Τσίπρα…

Του Θέμη Τσίμα

Μόνο ένα σύνδρομο αφόρητης υποτέλειας και επαρχιωτισμού θα δικαιολογούσε είτε να θαυμάζουμε είτε να εγκαλούμε έναν πρωθυπουργό για τα αγγλικά του- πολύ συχνά δε και για την προφορά με την οποία τα μιλάει. Δεκάδες σημαντικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο δε γνώριζαν αγγλικά ή δεν τα μίλησαν ποτέ, σε καμία δημόσια παρουσία τους, ενώ πολλοί περισσότεροι ηγέτες - μαριονέτες μιλούσαν άπταιστα αγγλικά ως αγγλοσπουδαγμένοι ή αμερικανοσπουδαγμένοι.

Ο επαρχιωτισμός μας όμως κορυφώνεται όταν διυλίζουμε τα αγγλικά του Τσίπρα και καταπίνουμε τις καμήλους Αγγελοπούλου, ίδρυμα Κλίντον, επενδυτική πολιτική, ομιλία στον ΟΗΕ. Αναρωτιέμαι για παράδειγμα όχι πώς ένας αριστερός πρωθυπουργός- ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πια τέτοιος- αλλά πώς ένας οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, σε ένα σχετικά ευνομούμενο αστικό σύστημα διακυβέρνησης είναι δυνατό να έχει προκλητικά προνομιακές επαφές με μια συγκεκριμένη επιχειρηματική οικογένεια, σε βαθμό που η ώστε η τελευταία να κανονίζει διεθνείς επαφές του. Δε θα έπρεπε να απαντηθούν ορισμένες εύλογες απορίες όπως γιατί διατηρεί τέτοιες σχέσεις με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, ποιο το αντίτιμο και από που κι ως που μια επιχειρηματική οικογένεια αναλαμβάνει να οργανώνει ή να συμμετέχει στην οργάνωση διεθνών επαφών του πρωθυπουργού; Δυσκολεύομαι να σκεφτώ αναπτυγμένη χώρα που τέτοιες ερωτήσεις δεν τίθενται καν από το δημοσιογραφικό κόσμο.

ΔΝΤ: Κραχ στις αναδυόμενες αγορές προ των πυλών

Μία νέα κρίση παραμονεύει με επίκεντρο αυτή τη φορά τις αναδυόμενες οικονομίες, προειδοποιεί σε έκθεσή του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το ΔΝΤ εστιάζει στο ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες – ιδίως της Federal Reserve- το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει πιστωτικό ατύχημα, με παγκόσμιες προεκτάσεις. 

Το Ταμείο προειδοποιεί πως  οι πλέον ευάλωτες χώρες στην αύξηση των επιτοκίων είναι η Κίνα, η Τουρκία, η Χιλή και η Βραζιλία, που έχουν και αρκετά μεγάλη έκθεση στις ΗΠΑ. «Το σοκ στον εταιρικό κλάδο γρήγορα θα μεταδοθεί στο χρηματοπιστωτικό κλάδο και στις τράπεζες» εκτιμά χαρακτηριστικά το ΔΝΤ.