.
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014
Ευάλωτες πολιτείες
Του Γιάννη Μακριδάκη
Αυτές οι εικόνες με τα αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο στους κεντρικούς δρόμους του λεκανοπεδίου, με τις πλημμυρισμένες υπόγειες διαβάσεις και με όλην αυτή την κατάσταση είναι ενδεικτικές κάποιων, ελαφρών βεβαίως και ασήμαντων σε σχέση με άλλες, συνεπειών της ανάπτυξής μας, τις οποίες λουζόμαστε κυριολεκτικά ως ανθρωπότητα καταναλωτών.
Τίποτε δεν είναι μοιραίο ή τυχαίο. Όλα είναι αποτέλεσμα ενεργειών των ανθρώπων που συνδυάζονται με διαδικασίες χαοτικές, άρα ασύλληπτες και απρόβλεπτες μεταξύ τους και με τις φυσικές ενεργειακές πηγές.
Η φύση δεν είναι επιθετική ούτε εκδικείται. Απλά κάνει αυτό που έχει να κάνει μιας και υπήρχε για χιλιάδες χρόνια εκεί όπου εμείς τα τελευταία λίγα, φτιάξαμε και θεωρούμε δεδομένο τον “ρεαλισμό μας”. Όταν π.χ. εγκυβωτίζεις ή μπαζώνεις ένα ρέμα για να κάνεις δρόμο ή σπίτια είναι απολύτως βέβαιον ότι μια μέρα θα κλαις, αν δεν σε κλαίνε οι οικείοι σου.
Οι αχανείς εκατομμυρίων καταναλωτών μητροπόλεις, στις οποίες τείνει να κατοικεί η ανθρωπότητα των καταναλωτών, ο ένας πάνω στον άλλον, είναι εκ των πραγμάτων ανοχύρωτες και ευάλωτες στα φυσικά (και όχι μόνο) φαινόμενα, οι δε πληθυσμοί τους τελείως μα τελείως ανασφαλείς και εκτεθειμένοι καθημερινά σε κινδύνους που επιφέρουν θάνατο. Απειλούνται από όλα. Από πλημμύρες, σεισμούς, τυφώνες, φυσικούς και εργαστηριακούς ιούς, “δυστυχήματα” και εγκλήματα κανιβαλισμού προερχόμενου από συνθήκες πανικού ή χρηματικής και υλικής ανέχειας.
Η αλήθεια για τα sress tests
Toυ Πάνου Παναγιώτου
Αργά το βράδυ της Πέμπτης, οι ελληνικές τράπεζες πήραν στα χέρια τους τα πρώτα στοιχεία από τα stress tests της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τρεις ημέρες πριν την επίσημη δημοσίευση τους. Σύμφωνα με διαρροές από τις ίδιες, υπάρχουν και άλλες κεφαλαιακές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, αλλά αυτές είναι περιορισμένες.
Αυτό σημαίνει πως παρά το γεγονός πως οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, Εθνική, Πειραιώς, Eurobank και Alpha Bank, έχουν συγκεντρώσει πάρα πολύ μεγάλα κεφάλαια από τις δύο φάσεις ανακεφαλαιοποίησης τους, με το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των αυτών να προέρχεται από κρατικές πηγές και ένα μικρό, μόνο, τμήμα από ιδιωτικές, εξακολουθούν να χρήζουν 'περιορισμένης' κεφαλαιακής ενίσχυσης
Και αυτό, παρόλο που επιπροσθέτως στα παραπάνω και εν όψει των εν λόγω stress tests η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να στηρίξει εκ νέου τις τράπεζες με κρατικά κεφάλαια μέσω της μετατροπής του αναβαλλόμενου φόρου σε φορολογικές πιστώσεις (DTC) έναντι του Δημοσίου, σε μία απόφαση το κόστος της οποίας για τους πολίτες και αντίστοιχα το κέρδος για τις τράπεζες θα είναι μεταξύ 3-5 δισ. ευρώ (εκτίμηση Bloomberg).
Ε.Σ.Σ.Δ. (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ)
Το κείμενο αυτό που προέρχεται αρχικά από το ιταλικό site Rekombinant δημοσίευσε το 2004 το περιοδικό Βαβέλ, και αναφέρεται στα γκούλαγκ του "ελεύθερου κόσμου". Γι' αυτά όμως, δεν θα βρεθεί καμία ευαίσθητη δημοκρατική κυράτσα να μιλήσει...
Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
Οι λόγοι για να φοβάται ένα ανθρώπινο ον, που ζει σ' αυτή την κοινωνία, δεν είναι λίγοι: η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το "παίρνετε τρεις (εργαζόμενους) στην τιμή του ενός, και τους πετάτε όταν χαλάσουν -έτσι κι αλλιώς είναι πάμφθηνοι", ο πανικός στην αντιμετώπιση του ανεξέλεγκτου εργοδότη, τα πυρηνικά απόβλητα, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η σύνταξη, η κατακόρυφη πτώση των μετοχών στο χρηματιστήριο, οι πόλεμοι...
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επεσήμανε πρόσφατα τις επιπτώσεις του κοινωνικού άγχους στην ψυχική υγεία. (Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί εμείς δεν το είχαμε προσέξει!) Προσθέστε σε αυτούς, τους "πραγματικούς", φόβους τον τρόμο που προκαλούν τα γουρλωμένα μάτια των τηλεπαρουσιαστών και οι καυτοί τίτλοι των εφημερίδων για τους ξένους, τους τρομοκράτες, τις φανταστικές επιδημίες, τους "ναρκομανείς", τους παιδεραστές, αλλά και τα γουρλωμένα μάτια των πολιτικών που μας "απειλούν" με "ακόμα περισσότερη δημοκρατία", ως θεματοφύλακες της ελευθερίας μας αλλά και της ασφάλειάς μας, αυτής που μάς εγγυώνται και μας εξασφαλίζουν...
Η Σαουδική Αραβία κήρυξε πετρελαϊκό πόλεμο
Του Άρη Χατζηστεφάνου
Ρωτήστε οποιονδήποτε δυτικό διπλωμάτη, που ασχολείται με θέματα Μέσης Ανατολής, τι σημαίνει ο όρος «το όπλο του πετρελαίου» και θα σας απαντήσει ότι είναι η προσπάθεια των πετρελαιοπαραγωγών χωρών του Περσικού Κόλπου να επηρεάσουν τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ παρεμβαίνοντας στις διεθνείς τιμές του πετρελαίου – άλλοτε, δηλαδή, μπλοκάροντας τη ροή του μαύρου χρυσού και άλλοτε τροφοδοτώντας την αγορά με μεγάλες ποσότητες προκειμένου να ρίξουν κατακόρυφα τις τιμές. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε από την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση του 1973 μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν η Σαουδική Αραβία έδειξε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει το «όπλο του πετρελαίου» όχι εναντίον των ΗΠΑ αλλά σε συνεργασία μαζί της.
Όπως είχαμε εξηγήσει από τον περασμένο Μάρτιο, μετά την επίσημη επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στο Ριάντ, κυκλοφορούσαν έντονες φήμες ότι οι δυο χώρες σχεδίαζαν να «πνίξουν» την διεθνή αγορά ενέργειας στο πετρέλαιο προκειμένου να ρίξουν τις τιμές έως και κατά 12 δολάρια το βαρέλι και έτσι να πλήξουν οικονομικά τη Ρωσία. Στο συγκεκριμένο σχέδιο είχε αναφερθεί ακόμη και ο Τζορτζ Σόρος, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Βερολίνο ενώ ο Φίλιπ Βέρλεγκερ, πρώην σύμβουλος των κυβερνήσεων Φόρντ και Κάρτερ υπολόγιζε ότι και μόνο οι ΗΠΑ να έριχναν ημερησίως στην αγορά 500.000 βαρέλια από τα στρατηγικά τους αποθέματα το οικονομικό κόστος για τη Μόσχα θα άγγιζε τα 40 δισεκατομμύρια δολάρια ή το 2% της ρωσικής οικονομίας. Ανάλογο πλήγμα όμως θα δεχόταν και η οικονομία του Ιράν.
Έρχεται η ώρα ενός νέου «Σικελικού Εσπερινού»;
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Υπάρχουν στιγμές στο παρελθόν των λαών και των εθνών όπου η μεγάλη ανομία και αδικία ωθούν τους καταπιεσμένους στην συσσώρευση τέτοιας οργής και μίσους, ώστε να αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
Μια τέτοια στιγμή ήταν η σφαγή των Γάλλων στην Σικελία το 1282, που έμεινε γνωστή με τ’ όνομα «Σικελικός Εσπερινός» και ήταν καίριας σημασίας για την ιστορία της Μεσογείου, του Βυζαντίου και των Ελλήνων.
Όπως περιγράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν στο σχετικό βιβλίο του Σικελικοί Εσπερινοί (εκδ. Γκοβόστη, 2003), τότε ήταν που, χάρη στους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, σώθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τα νύχια της Φραγκιάς.
Ήταν το Πάσχα του 1282, όταν οι βασιλικοί πράκτορες του Φράγκου βασιλιά Καρόλου ντ’ Ανζού περιέτρεχαν την Σικελία και επιτάσσανε το βιός των κατοίκων για να οργανωθεί η εκστρατεία για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.
Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν τεταμένη και εκρηκτική λόγω της δικαιολογημένης εχθρότητας των Σικελών απέναντι στους κατακτητές. Στο Παλέρμο, ενώ όλα φαινομενικά έδειχναν ήρεμα, την ώρα που οι καμπάνες των εκκλησιών της πόλης σήμαιναν τον Εσπερινό (Σικελικός Εσπερινός) ξεκίνησε η αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση από ένα τυχαίο γεγονός.
Το πρόβλημα είναι...
Λύσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι να ορίσεις πρώτα το πρόβλημα, για να δεις μετά πώς μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Το πρόβλημα είναι πως ζούμε, κινούμαστε, εργαζόμαστε σε ένα περιβάλλον, όπου αντί να τραγουδάμε για να σμίξουμε (με) τον κόσμο γύρω μας, να πάρουμε και να καλλιεργήσουμε τα καλύτερα στοιχεία του καθενός για να χτίσουμε πάνω τους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άλλοι μας τη σπάνε, είναι το σύνορό μας και χτίζουμε τείχη για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, να τον αποφύγουμε και να περιορίσουμε την επαφή μας μαζί του στα τυπικά κι άκρως απαραίτητα.
Το πρόβλημα είναι ότι θερίζει γενικά η αποξένωση κι ο αδιέξοδος ατομικός δρόμος, που ξεπηδά σα λογική από χίλιες μπάντες. Και δεν υπάρχουν πλέον πολλοί μαζικοί χώροι δουλειάς και μεγάλα εργοστάσια, σαν το Πουτίλοφ της Ρωσίας το '17, οπότε χρειάζεται πιο εντατική και πολύ διαφορετική δουλειά απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Το πρόβλημα είναι πως τις περισσότερες φορές νιώθουμε την ανάγκη να αναπαρ(αγ)άγουμε το είδος μας, να κλειστούμε σε ένα οικείο συντροφικό περιβάλλον ασφαλείας, να μοιραστούμε σκέψεις, ανησυχίες και προβληματισμούς με τους δικούς μας, αντί να κάνουμε μαζικό άνοιγμα για να γίνουν περισσότεροι οι δικοί μας.
Θα γίνω ποτέ μάνα επί Μνημονίου;
«Γιατί είμαι κουρασμένη. Γιατί μπούχτισα να έχω χέρια και να μην μπορώ να χαρώ μ’ αυτά κάτι δικό μου. Γι’ αυτό είμαι λυπημένη, ταπεινωμένη αβάσταχτα. Να βλέπω τα στάρια να μεστώνουν, τις βρύσες να τρέχουν αδιάκοπα, τα πρόβατα να γεννάνε. Ολάκερη η χώρα βάλθηκε να μου δείξει πόση ομορφιά έχει η νιότη κι εγώ νιώθω κατάξερη»
«Γέρμα», του Φ..
Γέρμα στα ισπανικά σημαίνει «στείρα», «άτεκνη». Και δεν υπάρχει ίσως κείμενο άλλο που να αποτυπώνει με τρόπο πιο ακριβή την οδύνη μιας γυναίκας που λαχταράει ένα μωρό και δεν μπορεί να το αποκτήσει. Η Γέρμα δεν μπορεί να χαρεί τη μητρότητα, αφού ο άντρας της είναι στείρος κι «είναι μια πίκρα ολάκερη». Περίπου 80 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά της, η Γέρμα -αν γραφόταν σήμερα- δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με τη στειρότητα του Χουάν, αφού οι θεραπείες για την υπογονιμότητα έχουν εξελιχθεί τόσο, ώστε ελάχιστες περιπτώσεις πια είναι μη αντιμετωπίσιμες. Ομως η λαχτάρα της για έναν γιο θα έμενε πιθανότατα και πάλι ανεκπλήρωτη. Γιατί η Γέρμα σήμερα -άνεργη, ανασφάλιστη, απλήρωτη εργαζόμενη- δεν θα είχε τα υλικά μέσα, για να ικανοποιήσει την επιθυμία της.
«Χρειαζόμαστε μια φεμινιστική επανάσταση νέου τύπου», ξεκινάει την κουβέντα μας η Ελένη, άνεργη δημοσιογράφος που εδώ και δύο χρόνια δοκιμάζει την τύχη της και τις αντοχές της στο Βερολίνο. «Οι μητέρες μας διεκδικούσαν το δικαίωμα να μην κάνουν παιδιά, αν δεν το ήθελαν. Εμείς τώρα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να κάνουμε παιδιά, αν το θέλουμε. Σε λίγο καιρό κλείνω τα 42, τα περιθώριά μου στενεύουν. Οταν ξεκίνησε η κρίση, ήμουν 37 χρόνων: ώριμη πια, επαγγελματικά καταξιωμένη, ασφαλής. Ημουν έτοιμη να κάνω παιδιά, το ήθελα πολύ. Επειτα απολύθηκα, άλλαξε η ζωή μου. Τώρα εδώ παλεύω να βγάλω 1.000 ευρώ τον μήνα από μεταφράσεις. Το όνειρό μου για παιδιά απομακρύνεται».
«Λένε ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη… είχα κουραστεί να υποχωρώ»
Η Ρόζα Παρκς πέθανε σε ηλικία 92 ετών, στις 24 Οκτωβρίου του 2005
Η Ρόζα Παρκς (Rosa Louise McCauley Parks, 4 Φεβρουαρίου 1913-24 Οκτωβρίου 2005) ήταν μια έγχρωμη μοδίστρα, που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, στις 1 Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς.
Η πράξη αυτή πολιτικής ανυπακοής γέννησε ένα κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού στην πόλη αυτή, που άμεσα εκφράστηκε με μποϊκοτάζ των λεωφορείων από τους έγχρωμους επί 381 ημέρες, και βοήθησε έναν από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ονόματι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ξεκινήσει μια διαδρομή που θα οδηγούσε στην ανάδειξή του σε κεντρική πολιτική φιγούρα στην Αμερική. Για τους λόγους αυτούς, η Ρόζα Παρκς σήμερα αναφέρεται ως «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων».
Ο ψευτόμαγκας του Μεταξουργείου και τα δημοσιογραφικά λαμόγια του καθεστώτος
Του Γιώργου Βάμβουκα
Αγαπητοί μου φίλοι, στη σημερινή μας επιφυλλίδα θα αναφερθώ σε ένα φαιδρό περιστατικό, που έγινε προχθές (22.10.2014) στο κανάλι Extra Channel, στη μεταμεσονύκτια εκπομπή “Απαγορευμένη Ζώνη”, που ήμουν καλεσμένος του Γιώργου Τράγκα. Σε τηλεφωνική συνομιλία που είχα μαζί του, μου είχε υποσχεθεί ότι στην τρίωρη εκπομπή του, θα μίλαγα ελεύθερα και άνευ σκόπιμων διακοπών. Πήγα στην εκπομπή του με την ελπίδα ότι θα τηρούσε το λόγο του. Τελικά, οι υποψίες μου ότι δεν θα τηρούσε το λόγο του επαληθεύτηκαν.
Ο φωνόμαγκας με σκόπιμες παρεμβάσεις, δεν με άφηνε να εξηγήσω στους τηλεθεατές, ότι, το δικομματικό καθεστώς με πλαστά στοιχεία, παραπληροφορεί τον ελληνικό λαό για την πραγματική κατάσταση των Δημοσίων Οικονομικών. Τα σχετικά στιγμιότυπα με την άνανδρη συμπεριφορά του κουτσαβάκια Τράγκα, έχουν ανέβει στο youtube και μπορεί ο ίδιος να θαυμάσει τη μετάλλαξή του, από φανατικό αντιμνημονιακό σε δουλόφρονα μνημονιακό. Μερικοί από τους μνημονιακούς καλεσμένους του φωνόμαγκα, αυθαίρετα υποστήριζαν ότι οι δαπάνες των τοκοχρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους είναι 11 δις ευρώ (€). Μάλιστα, ο ένας εξ αυτών είναι συνάδελφος καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ο οποίος απεδείχθη περισσότερο άσχετος απ’ όσο τον φανταζόμουνα.
Η επιστροφή στο εθνικό νόιμισμα ΕΠΕΙΓΕΙ...
Του Σπύρου Μαρκέτου*
ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το ευρώ.
Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.
Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε σε κλίμα ευφορίας, που κορυφώθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν, όμως, έχασε τον Πόλεμο του 1897, η χώρα υποχρεώθηκε να πληρώσει βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις, που καλύφθηκαν με νέο δανεισμό. H υποταγή στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις» έκανε τον ιστορικό Γιώργο Λεονταρίτη να τη χαρακτηρίσει «τυπικά μόνον ανεξάρτητη χώρα». Συνάμα οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες τής επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ).
Ραντεβού στο Ζάλογγο
Του Καρτέσιου
Τίποτε δεν αλλάζει. Εκτός από την ώρα. Που κι αυτή, μια μπρος – μια πίσω, τελικά ίδια μένει. Ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή να αποζημιωθούν οι πληγέντες για την ανυπαρξία Κράτους. Εντολή για το αυτονόητο. Που κι αυτό κάθεται στον πάγκο ανέμελο επειδή ξέρει ότι δε θα παίξει ποτέ στο γήπεδο, καθώς οι εντολές, εντολές μένουν. Χρόνια τώρα.
«Δεν θα απολογηθώ εγώ για το ΠΑΣΟΚ», είπε ο υπουργός Εσωτερικών στους πολίτες που βγήκαν στους δρόμους με βρεγμένο βρακί. Και οι πολίτες εκείνοι έπαθαν αυτό που παθαίνουμε όλοι μπρος στο απύθμενο θράσος της βλακείας. Κόλλησαν! Μπλόκαραν! Κάτι ψέλλιζαν. Με τι δύναμη να φωνάξεις όταν στέκεται μπροστά σου το θλιβερό κουστούμι; Σε παραλύει η αμηχανία. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε αυτή τη ράτσα.
Αρνείται να απολογηθεί, λοιπόν, ο Ντινόπουλος για το ΠΑΣΟΚ με το οποίο συγκυβερνά, όμως το έτερον της ασυναρτησίας ο Άδωνις Γεωργιάδης απαιτούσε από τη Δούρου να απολογηθεί για τον Σγουρό. Για όσα δεν έκανε επί χρόνια. Κι έδωσε ο κ. Γεωργιάδης για πολλοστή φορά, δείγμα της ερασιτεχνικής πολιτικής του σκέψης σώζοντας τη Δούρου.
Τα «Όχι» που πρέπει πάλι να ακουστούν!
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί στη χώρα μας γιορτάζεται η επέτειος από την ιταλική εισβολή και όχι αυτή της απελευθέρωσης από τους κατακτητές, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες. Η εξήγηση δεν είναι τόσο δύσκολη. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου κατοχυρώθηκε ήδη στα χρόνια της Κατοχής από το ίδιο το αντιστασιακό κίνημα των Ελλήνων. Ήδη από το 1941, το ΕΑΜ που μόλις είχε ιδρυθεί κάλεσε το λαό σε εκδηλώσεις αντίστασης.
Ο Γ. Τρικαλινός, ένας κομμουνιστής φοιτητής, περιέγραφε έτσι την πρώτη επέτειο της ιταλικής εισβολής:
«Τόποι προσυγκέντρωσης είχαν καθοριστεί διάφοροι χώροι γύρω από την πλατεία Συντάγματος, όπου θα γινόταν η κεντρική εκδήλωση. Κι αυτή είχε οριστεί στις 11… Από πολύ νωρίς άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτες ομάδες φοιτητών μαζί με εργάτες, μαθητές και άλλους εργαζόμενους. Με νοήματα γίνονταν οι συνεννοήσεις και έπειτα σκορπούσαν από εδώ και από κει για μη γίνονται αντιληπτοί από τα ελληνόφωνα όργανα των κατακτητών και τα ιταλικά περίπολα. Την καθορισμένη στιγμή ένα σφύριγμα και μια φωνή “Πατριώτες!” έκανε όλες τις σκόρπιες παρέες να συγκεντρωθούν γύρω από έναν ομιλητή, που σηκωμένος στα χέρια έλεγε δυο λόγια για τις 28 του Οκτώβρη και καλούσε να πάνε ομαδικά στον Άγνωστο Στρατιώτη… Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά… Χιλιάδες και χιλιάδες είχαν πλημμυρίσει την Πλατεία Συντάγματος…».
Από τα Τάγματα Ασφαλείας στην Απριλιανή Χούντα - Μέρος 3ο: Η Οργάνωση Χ, οι λοιπές παρακρατικές ακροδεξιές ομάδες και η Λευκή Τρομοκρατία
Βρισκόμαστε στα μέσα του 1944. Όλα δείχνουν πως οι Γερμανοί χάνουν τον πόλεμο και όλοι σκέφτονται την επόμενη μέρα που ξημερώνει στις χώρες τους. Στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά περίπλοκα και επικίνδυνα για την κυρίαρχη ντόπια αστική τάξη αλλά και για τους Βρετανούς "προστάτες" που κινδυνεύουν να χάσουν την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής τους. Κατανοούν όλοι αυτοί πως, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ θα έχει τον πρώτο λόγο στις διαδικασίες που θα συμβούν αν δεν προλάβουν αυτοί να φτιάξουν ένα στρατό που να μπορεί να αντιμετωπίσει τον ΕΛΑΣ.
Στην προηγούμενη ανάρτησή μας Το κίνημα της Μέσης Ανατολής και η ίδρυση του ΙΔΕΑ είδαμε με ποιον τρόπο "καθάρισε" ο ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή από τους αριστερούς και πώς προέκυψε ένας "καθαρός" και απόλυτα ελεγχόμενος από τους Βρετανούς και τους Έλληνες εντολοδόχους τους στρατός.
Ο στρατός αυτός αποτελούνταν κυρίως από την Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι, αλλά η δύναμή της που έφτανε περίπου τους 3.500 άντρες δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να απειλήσει τον ΕΛΑΣ. Για το λόγο αυτό, όπως αναφέραμε σε άλλη ανάρτησή μας Η ενσωμάτωση των Ταγμάτων Ασφαλείας στον εθνικό κορμό , επιστρατεύτηκαν τα προδοτικά δοσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας τα οποία, αντί να τιμωρηθούν όπως συνέβη σε όλες τις κατεχόμενες από τους Γερμανούς χώρες της Ευρώπης, στελέχωσαν τον "εθνικό" στρατό αυξάνοντας κατά μερικές χιλιάδες άντρες τη δύναμή του. Υπολογίζεται ότι περίπου 12.000 μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας εντάχθηκαν στον "εθνικό" στρατό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)