[Σαν σήμερα πριν 75 χρόνια, στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, ιδρύεται στην κατεχόμενη Αθήνα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το ΕΑΜ. Έναν χρόνο αργότερα, κυκλοφορεί ένα βιβλιαράκι με τον εύγλωττο τίτλο "Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο", γραμμένο από τον μεγάλο διανοητή Δημήτρη Γληνό. Αντί άλλου επετειακού κειμένου, από εκείνο το μνημειώδες έργο επιλέγω να αντιγράψω εδώ (σε μονοτονικό αλλά τηρώντας πιστά την σύνταξη, τις υπογραμμίσεις και την ορθογραφία τού πρωτοτύπου) το δεύτερο κεφάλαιό του με τίτλο "Οι προδότες και τα τσακάλια". Ξέροντας ότι προκαταλαμβάνω τον αναγνώστη, παραδέχομαι εκ προοιμίου ότι κατά την αντιγραφή δεν μπόρεσα να αποφύγω αλλεπάλληλους νοητικούς παραλληλισμούς με την σημερινή κατάσταση.]
***
Όταν ο Χίτλερ επροετοίμαζε στα κρυφά τα εγληματικά του σχέδια για την υποδούλωση των Ευρωπαϊκών λαών, συζητώντας κάποιαν ημέρα μ' ένα φίλο του που τον ερωτούσε με ποιον τρόπο θα νικήσει την εσωτερική αντίσταση των λαών και θα την παραλύσει, είπε με την συνειθισμένη του ξετσιπωσιά: "Σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα, που θα εξυπηρετήσουν πρόθυμα τους σκοπούς μου, γιατί αυτό θα είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν και να πλουτίσουνε στη χώρα τους". Και η πρόβλεψή του αυτή επραγματοποιήθηκε δυστυχώς. Γιατί σ' όλες τις χώρες βρέθηκαν οι διάφοροι Λαβάλ και Κουΐσλιγκ για να προδώσουνε τον τόπο τους. Έτσι και στη δική μας χώρα από την πρώτη στιγμή έτρεξαν κοντά στους καταχτητές τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα.
Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώχτες. Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη τής προδοσιάς, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ' όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένισή του και από τη σκλαβιά του.