Τα βάσανα των Ελλήνων γίνονται οργή

Δημοσιεύτηκε στην Die Welt

Αν το ελληνικό κοινοβούλιο τη Δευτέρα δεν καταφέρει για ακόμα μια φορά να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας, επαπειλούνται εκλογές και έξοδος από το ευρώ. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουν πατριώτες και αριστεροί ακτιβιστές.

του Günther Lachmann

Ζεστή σούπα προσφέρεται σε συνταξιούχους που διαδηλώνουν κατά των περικοπών στις συντάξεις και τις παροχές υγείας μπροστά από το Υπουργείο Οικονομικών στην Αθήνα στις 10 Σεπτεμβρίου Φωτογραφια: AFP

Τη στιγμή που ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος ξεκλειδώνει την πόρτα του μικρού...διαμερίσματος στην Αθήνα, ανοίγει και η πύλη προς μια εποχή που έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Είναι η εποχή των ηρώων του πολέμου από το 1821 μέχρι το 1829, που απελευθέρωσε τους Έλληνες από τον οθωμανικό ζυγό.

Στον τοίχο κορνιζαρισμένες εικόνες περήφανων πολεμιστών με μουστάκια και γιαταγάνια στο ζωνάρι και γυναικών που ξέρουν ότι είναι ωραίες και στο κομό μια λάμπα πετρελαίου. Μια εικόνα της Παναγίας δηλώνει ορθόδοξη πίστη. Αν δεν υπήρχε ένα λάπτοπ σ΄ ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, θα μπορούσε αυτός ο χώρος να έχει ξεπηδήσει από την φαντασία ενός σκηνοθέτη.

Νίκη ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυτοδυναμία "βλέπουν" 4 οίκοι - "Το χαρτί του «φόβου» που παίζει ο Σαμαράς"

Τις πιθανές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης στη βουλή αν βγει πρώτο κόμμα, εξετάζουν οι HSBC, Barclays, Commerzbank, Citi.

Δεν αποκλείει και νέες εκλογές τον Μάρτιο στην Ελλάδα, ως μια επανάληψη του 2012, η HSBCσε ανάλυσή της με ημερομηνία 29 Δεκεμβρίου.

Όπως επισημαίνει, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη και με το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το μεγαλύτερο κόμμα, το βαθιά κατακερματισμένο εκλογικό σώμα είναι απίθανο να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να σχηματίσει μια κυβέρνηση αυτοδύναμος.

Μετά από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να κερδίσει την υποστήριξη άλλων μικρότερων κομμάτων, αλλά όπως και το 2012, μπορεί να χρειαστούν δεύτερες εκλογές για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού. Διάφορα αποτελέσματα είναι ακόμη πιθανά αλλά το πιο πιθανό φαίνεται να είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΤΑΤΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ – ΜΥΡΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΥ 340 Μ.Χ.

Του Κωνσταντίνου Θεμελή

Ἂν χανόταν τό ἓργο του καί διάβαζε κάποιος τίς κρίσεις τῆς πλειονότητας τῶν Καβαφολόγων –ἀνθρώπων τοῦ “ἑλληνοχριστιανικοῦ” κατεστημένου καί τῆς συμβατικῆς ἠθικῆς, καθηγητάδων, πιστῶν καί “πιστῶν”–, θά νόμιζε ὃτι ὁ Καβάφης ἦταν, “τοὐλάχιστον, συνθέτης ἐκκλησιαστικῶν ὓμνων!“, γράφουν οἱ Ἀποστολίδηδες (Ρένος, Ἦρκος καί Στάντης Ἀποστολίδης), στήν πρώτη σημείωσή τους στό παράρτημα “Ἡ θρησκεία τοῦ Καβάφη”, στή μνημειώδη ἒκδοσή τους γιά τόν μέγιστο ποιητή.

“Μαρξιστές καί παπᾶδες διεκδικοῦν τήν ψυχή μου”, ἒγραφε ὁ Κούρτσιο Μαλαπάρτε στό αὐτοβιογραφικό του μυθιστόρημα Kaputt / Καπούτ (ἐκδόσεις Μεταίχμιο, 2007, μτφρ. Παναγιώτη Σκόνδρα) πρίν πεθάνει.

Ἡ λύσσα τῶν Χριστιανῶν στή διεκδίκηση τῆς –ἀνύπαρκτης μετά τόν θάνατο–,ψυχῆς καθενός, ἰδιαιτέρως τῶν ἀπίστων, ἐκείνων πού τήν “ἂγρυπνη συνείδηση δέν μπόρεσαν νά σφερτεριστοῦν, ὃταν ἐκεῖνοι ζοῦσαν“, δέν ἒχει ὃρια!

“Μέ πρωτοβουλία τοῦ ζεύγους Σεγκοπούλου ἐκλήθη στό νοσοκομεῖο ἱερέας γιά νά τόν μεταλάβει κι ἒφθασε συνοδευόμενος ἀπό τόν ἲδιο τόν Πατριάρχη. Ὁ Καβάφης, μόλις τοῦ τό ἀνήγγειλαν, ‘ἀρνήθηκε, θύμωσε, ἐπέμενε, ἀλλά στό τέλος ὑπέκυψε στούς γύρω του’, ἢ μᾶλλον καθώς εὒλογα εἲκασε ὁ Σαρεγιάννης, ‘στην ἰδέα πώς θά ἦταν ἂτοπο, καθόλου καθώς πρέπει νά μή δεχτεῖ ἓναν πατριάρχη τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Ἀλεξανδρείας…” – καταλάβατε;

Ο υπαριθμόν ένα λόγος για τον οποίο κάθε "αριστερό" κόμμα πανευρωπαϊκά πηγαίνει και θα πηγαίνει όλο και "δεξιότερα"

Η ένταξη της εκάστοτε χώρας στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΕΕ, δηλαδή η ευρωπαϊκή ενοποίηση, δηλαδή η καπιταλιστική ολοκλήρωση, δηλαδή η πολύ στενότερη απ' το παρελθόν διασύνδεση της εθνικής οικονομίας με τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή η πολύ στενότερη διαπλοκή ανάμεσα στο εθνικό και το διεθνές κεφάλαιο, δηλαδή το βάθεμα της σχέσης βιομηχανικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή η ραγδαία εξάπλωση του στρώματος της εργατικής αριστοκρατίας, δηλαδή η εκ των ένδον διαφθορά του συνδικαλιστικού κινήματος, δηλαδή ο ραγδαίος εκφυλισμός κάθε μικροαστικού υπεραπαναστατισμού άμεσα σε αντιδραστικό καθεστωτισμό, δηλαδή ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ως απόλυτα καθοριστική διάσταση της καπιταλιστικής "ανάπτυξης" στην εκάστοτε χώρα. Είσαι στην ΕΕ, τέλος η "αριστερά" που ήξερες.

Από το τραύμα στην πράξη

Ο,τι ελπίδα έχουμε είναι πως ο κόσμος αυτός που πατήθηκε στον λαιμό, στο οικονομικό -αλλά όχι μόνο- επίπεδο, θα μετατρέψει το τραύμα που τον έχει βγάλει εκτός ορίων σε δύναμη αντίστασης 

Kazimir Malevich, «Black Square», 1915

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Πρωτοχρονιάτικη Εφορία. Καθυστερημένοι συνωστιζόμαστε. Καταθέτουμε δηλώσεις, ενστάσεις, αιτήσεις κ.λπ. Στο ασανσέρ ένας ψηλός μεσήλικας, αρχοντάνθρωπος, χάνει αναπάντεχα την ψυχραιμία του και αφήνει να του ξεφύγει μαζί με τον αναστεναγμό ένα: «Βόηθα, Παναγία μου». Τρίτος όροφος. Μια υπάλληλος πηγαινοέρχεται μαλώνοντας κάποιον αόρατο για μας που την έχει φέρει στο αμήν: «Oχι, δεν θα σε ελεημονήσω. Να κάνεις πρώτα την αίτησή σου». Ο προηγούμενος από μένα απαντά στις ερωτήσεις του υπαλλήλου: -«Ονοματεπώνυμο»; – Τάδε. «Oνομα πατρός»: Δείνα. – «Πότε απεβίωσε»; – Πριν από δύο χρόνια. Οχι. Πριν από δυόμισι ή μάλλον τρία, ναι τρία . -«Μάλιστα. Εδώ βλέπω ότι παίρνετε και ένα επίδομα. Τι είναι»; – Ε… καταλαβαίνετε… Δαφνιά και τέτοια.

Ενας τρελαμένος κόσμος. Που στη μεγάλη του πλειονότητα νοσεί από μια τρέλα χωρίς συμπτώματα που κανένα ηρεμιστικό δεν μπορεί να γιατρέψει. Τρέλα χωρίς επιστημονικό ιατρικό όνομα και χωρίς επίδομα, εκτός αν κάποιοι, μια μειοφηφία, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο, το Αιγινήτειο ή κάποιο άλλο ευαγές ίδρυμα. Την τρέλα στην οποία μας έσπρωξαν άνθρωποι που δήλωναν απολύτως λογικοί, ψύχραιμοι, υπεύθυνοι και προ πάντων αισιόδοξοι με μια αισιοδοξία ικανή να αψηφήσει τα πάντα – και κυρίως την πραγματικότητα, ακόμη και αν ή μάλλον ιδίως όταν αυτή βγάζει μάτι.

Το μήνυμα της Δρ. Βαντάνας Σίβα για το 2015

Το μήνυμα της Δρ. Βαντάνας Σίβα για το 2015:

Πατήστε υπότιτλοι για να δείτε στα Ελληνικά το κείμενο.

Πηγή:http://www.peliti.gr/

Υπεράσπιση του Άλσους αποφάσισε ο Δήμος Ν. Φιλαδέλφειας

Σε εκκενωμένη αίθουσα, χωρίς την παρουσία τραμπούκων και με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις  απ' έξω, ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Τρίτης (30/12) το δημοτικό συμβούλιο στη Ν. Φιλαδέλφεια.

Διμοιρίες ΜΑΤ εκκένωσαν την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του 3ου Γυμνασίου Ν. Φιλαδέλφειας λίγο μετά τις 20.00, όταν περίπου 200 εξαγριωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ άρχισαν να εκσφενδονίζουν καρέκλες και άλλα αντικείμενα προς τους κατοίκους και το δημοτικό συμβούλιο, φωνάζοντας υβριστικά συνθήματα. Tο δημοτικό συμβούλιο  που διακόπηκε προσωρινά συνεχίστηκε μετά τις 21.00, αφού επέστρεψε ο δήμαρχος Άρης Βασιλόπουλος που είχε αποχωρήσει κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.

«Το διακύβευμα δεν είναι το Άλσος ή το γήπεδο»

«Είναι ιστορική συνεδρίαση, που δυστυχώς καταφέραμε να γίνει μετά την εκκένωση της αίθουσας. Το διακύβευμα δεν είναι το Άλσος ή το γήπεδο, αλλά η υπεράσπιση των δημοκρατικών αρχών και της δημόσιας περιουσίας», δήλωσε ο δήμαρχος, τονίζοντας ότι η σημερινή δημοτική αρχή συνεχίζει τις ιστορικές παραδόσεις των δημάρχων που δεν παραχώρησαν ποτέ δημόσια έκταση στην πόλη. 

Γερμανία και Γαλλία λησμονούν οτι διέγραψαν το χρέος τους...

ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕ 18 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΟΜΑ ΠΙΚΕΤΙ ΣΤΗ LIBERATION

Το πιο θλιβερό στην ευρωπαϊκή κρίση είναι η εμμονή των ηγετών να παρουσιάζουν την πολιτική τους ως τη μόνη δυνατή και ο φόβος που τους προκαλεί κάθε πολιτική αναταραχή η οποία μπορεί να αλλάξει αυτή τη χαρούμενη ισορροπία.  

Αυτά γράφει σε άρθρο του στη σημερινή Λιμπερασιόν (30/12) ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, συγγραφέας του βιβλίου «Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» που έχει γίνει μπεστ σέλερ σε όλο τον κόσμο.  

Κατά την άποψή του, το βραβείο κυνισμού ανήκει στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος από τότε που αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο LuxLeaks εξηγεί ήρεμα στην κατάπληκτη Ευρώπη ότι δεν είχε άλλη επιλογή, αφού η βιομηχανία της χώρας του διερχόταν κρίση και έπρεπε να βρει μια αναπτυξιακή στρατηγική για τη χώρα του. «Τι άλλο μπορούσα να κάνω», μοιάζει να αναρωτιέται, «από το να καταστήσω τη χώρα μου έναν από τους χειρότερους φορολογικούς παραδείσους της Ευρώπης;» Οι γείτονές του, που αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες την αποβιομηχάνιση των χωρών τους, είναι βέβαιο ότι εκτιμούν πολύ αυτές τις εξηγήσεις.  

Δώρα με το καλημέρα…

Του Γιάννη Μακριδάκη

Στην πρωτοχρονιάτικη πρωινή μου βόλτα βρήκα δυο λεμόνια και ένα κέρμα των δέκα λεπτών.

Τα λεμόνια τα βρήκα επί της γης καθώς περπατούσα σε μια στενή διαβασιά ανάμεσα στα περιβόλια, στενομπόλι το λέμε εδώ. Τα είχε ρίξει ο ισχυρός βοριάς από το δέντρο και με περίμεναν εκεί. Τα μάζεψα και τα έβαλα στην τσέπη μου.

Το κέρμα το βρήκα μετά από κάμποση ώρα, στην επιστροφή μου για το σπίτι, όχι βέβαια στο χώμα αλλά εκεί όπου του αρμόζει να βρίσκεται, επί ενός τσιμεντόδρομου. Έσκυψα και το έπιασα, το έβαλα κι αυτό στην ίδια τσέπη με τα λεμόνια.

Κατόπιν βγήκα από το τσιμεντένιο οδόστρωμα και πάτησα στο χώμα. Απόθεσα στη γη τα πρωινά μου βρεθήκια και τα φωτογράφισα μαζί.

Σκέφτηκα ότι επειδή έχω απολύτως και σαφώς διαχωρίσει μέσα μου το αληθινό, αυθύπαρκτο οικοσύστημα από το πλαστό, τεχνητό καταναλωτικό σύστημα και επίσης επειδή έχω σαφώς και πλήρως ορίσει και γνωρίσει τις δύο υποστάσεις μου, την φυσική, την οποία προσπαθώ να ζω και να καλλιεργώ κάθε στιγμή και την καταναλωτική, την οποία έχω σχεδόν εκμηδενίσει πλέον, το νέο έτος φρόντισε με το καλημέρα, να μου δώσει δώρα συμβολικά και ανάλογα με την Αξία της κάθε μου υπόστασης…

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5587