Του Κωνσταντίνου Μαριόλη
Έκρυθμη είναι η κατάσταση στις τάξεις της Ευρωζώνης, μετά την απόφαση της Ιταλίας – σημειωτέον με τις πλάτες της ΕΚΤ – να παρακάμψει το κανόνα που προβλέπει τραπεζικές διασώσεις με «κούρεμα» σε μετοχές, ομόλογα και καταθέσεις και να χρησιμοποιήσει χρήματα των φορολογούμενων.
Με την Veneto Banca και την Banca Popolare di Vincenza να στεγνώνουν από καταθέσεις, οι ιταλικές αρχές είχαν δύο επιλογές:
►η πρώτη ήταν να πάνε κόντρα στον κανονισμό του bail-in, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος της διάσωσης τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων – κάτι που δεν έχει άμεσο και «φανερό» αντίκτυπο στους πολίτες.
►Από την άλλη, θα μπορούσαν να προστατεύσουν τους φορολογούμενους, αλλά να ρισκάρουν τη συμμετοχή των κατόχων ομολόγων υψηλής εξασφάλισης στη διάσωση.
Το στοιχείο που έγειρε την πλάστιγγα προς το bailout – την κρατική διάσωση δηλαδή – είναι ότι περίπου 200 δισ. ευρώ τραπεζικών ομολόγων υψηλής εξασφάλισης βρίσκονται στα χέρια των ιταλικών νοικοκυριών. Στην ουσία, οι Ιταλοί προτίμησαν να εφαρμόσουν τους δικούς τους νόμους λόγω του φόβου μετάδοσης της αβεβαιότητας σε έναν τραπεζικό κλάδο που σίγουρα θα μας χαρίσει και νέα επεισόδια. Η Banca Carige, για παράδειγμα, είναι σύμφωνα με αναλυτές η επόμενη που αναμένεται να αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες λόγω των «κόκκινων» δανείων. Τα ομόλογα χαμηλής εξασφάλισης της τράπεζας κατέρρευσαν σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, όμως τα senior ομόλογα δεν χάνουν την αξία τους. Αυτός είναι ο αντίκτυπος του bailout.
