«Αγαπητέ Μιχάλη (1),
αυτό το γράμμα δεν θα το διαβάσεις ποτέ. Είναι μια περιγραφή, μια υπενθύμιση, και μια συγγνώμη για όσα έζησες στο δύσκολο περιβάλλον της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), εκεί που δίναμε μαζί σου τη μάχη να κρατηθείς στη ζωή.
Η περιγραφή: πρώτη φορά σε είδα ένα πρωινό του Οκτώβρη όταν πέρασες την πόρτα της ΜΕΘ γιατί οι πνεύμονες σου είχαν προσβληθεί από σοβαρή λοίμωξη λόγω Covid19. Ήσουν διασωληνωμένος και σε κοιμίζαμε με φάρμακα για να μην αισθάνεσαι δυσφορία και να συνεργάζεσαι με τα μηχανήματα. Ο γιατρός της εφημερίας, αποφάσισε ότι χρειάζεσαι μηχανική υποστήριξη και έκρινε πως είχες ελπίδες να τα καταφέρεις ανεξάρτητα από τον σακχαρώδη διαβήτη, την αρτηριακή υπέρταση, την στεφανιαία νόσο, την χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), το ανεύρυσμα ανιούσας αορτής ή την ηλικία των 88 ετών. Μας ενημέρωσε ότι μπορούσες να αυτοεξυπηρετηθείς χωρίς όμως να μας προσδιορίζει σε τι βαθμό, μιας και στο νοσοκομείο μας, όπως παντού άλλωστε, δεν εφαρμόζουμε κλίμακες ευαλωτότητας, όπως η Clinical Frailty Score, για ασθενείς άνω των 75 ετών που χρησιμοποιούνται από την ιατρική κοινότητα ώστε να αποφασίσουμε πιο αντικειμενικά ποιοι ασθενείς θα βοηθηθούν πραγματικά και ποιοι όχι (2).
