Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Περισσότερο ανθρωπιστής, πεθαίνεις!

Όταν η πολιτική αποτυχία κρύβεται πίσω από επικοινωνιακά κόλπα

Του Δημήτρη Ουλή

Είναι γνωστή η αποστροφή του Οδυσσέα Ελύτη στη Μαρία Νεφέλη: Θέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε. Αν θα τολμούσα να εφαρμόσω το ποιητικό σχήμα επί της σοβούσας προσφυγικής νέμεσης, θα έλεγα: Αριστερή μου κυβέρνηση, πόσο «ανθρωπισμό» ξοδεύεις για να μη βλέπουμε την ενοχή σου. Πόσα άνοστα επικοινωνιακά κόλπα, πόσες υπεκφυγές και μισόλογα, για να μην φανεί η καθολική σου πολιτική αποτυχία. Εντελώς ενδεικτικά, επιτρέψτε μου να υποδείξω τρία μόνο σημεία της κυβερνητικής αυτής καπηλείας του ανθρωπισμού.

Σημείο πρώτον: το προσφυγικό αποτελεί πολιτικό πρόβλημα κατ’ εξοχήν, για την αντιμετώπιση του οποίου απαιτείται επιτελικός κυβερνητικός σχεδιασμός – δηλαδή στρατηγική. Επισείοντας τους διαύλους ανθρωπισμού -τους οποίους υποτίθεται ότι μονάχα η «αριστερή» κυβέρνηση κατέστησε εφικτούς- ως απάντηση στο πρόβλημα, μετατοπίζουμε το κέντρο βάρους του από την πολιτική στην ηθική σφαίρα, δημιουργώντας την εντύπωση ότι απαιτείται πρωτίστως μια ηθική, και όχι μια πολιτική συστράτευση.

Σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις


Η επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι προτιμότερη από τη στυγνή λεηλασία της, καθώς επίσης από την επιταχυνόμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης – ενώ δεν θα αποφασιστεί, εάν συνεχίσουν οι Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα
Όποιος πολιτικός δηλώνει πως οι αποκρατικοποιήσεις είναι αυτές που θα επαναφέρουν το ρυθμό ανάπτυξης σε μία υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είτε είναι ανόητος, είτε θεωρεί τους Έλληνες ηλιθίους και θέλει να τους εξαπατήσει – εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα και προδίδοντας την πατρίδα του.
Η πεποίθηση μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως ένα κράτος, με υπερχρεωμένο δημόσιο και ιδιωτικό πλέον τομέα (δεν συνέβαινε το 2010), ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων, δεν μπορεί να αναπτυχθεί με βιώσιμο τόπο, ωφέλιμο για όλους τους Πολίτες του.
Η βασική αιτία είναι η αδυναμία δανεισμού όλων των τομέων του – του δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η αδυναμία των δύο τελευταίων δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι τράπεζες είναι επίσης χρεοκοπημένες αλλά, κυρίως, στο ότι δεν υπάρχουν πια φερέγγυοι, αξιόχρεοι δανειολήπτες – ούτε πρόθυμοι να δανειστούν, αφού δεν διαπιστώνονται κερδοφόρες προοπτικές, βαθαίνει η ύφεση, οι τιμές πέφτουν, τα εισοδήματα μειώνονται, ενώ παράλληλα όλοι προσπαθούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους (deleverage).