Οι λακκόπλουτοι...

Του Νίκου Καράβελου*

Λακκόπλουτους ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνους που, με εγκληματικές πράξεις, ανίερα πλούτιζαν εις βάρος των άλλων. Ο όρος προήλθε ως εξής: Αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), κάποιος Αθηναίος αξιωματούχος, ονομαζόμενος Καλλίας ο Δαδούχος, έπιασε έναν αιχμάλωτο που έπεσε στα πόδια του ζητώντας έλεος.

Ως αντάλλαγμα για τη ζωή του υπέδειξε στον Καλλία ένα λάκκο, μέσα στον οποίο οι Πέρσες είχαν θάψει μεγάλη ποσότητα χρυσού. Ο φιλοχρήματος Αθηναίος πήρε το χρυσάφι και σκότωσε τον αιχμάλωτο. Αυτή η ανίερη συμπεριφορά στιγμάτισε τη γενιά του Καλλία και έκτοτε οι καταγόμενοι από αυτήν ονομάζονταν λακκόπλουτοι (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Αριστείδης - Κάτων).

Λακκόπλουτος, λοιπόν, ονομάζεται κάθε ασεβής, ωμός και άπληστος, όταν πλουτίζει εις βάρος των δυστυχούντων, διαπράττοντας εγκλήματα. Οταν ο ίδιος ευτυχεί εις βάρος των πολλών, όταν αυξάνει τα κέρδη του εις βάρος της ανεργίας και της απόγνωσης των άλλων. Οταν προσπορίζεται παράνομα οφέλη, αφαιρώντας από τους πολίτες ακόμη και τα στοιχειώδη. Οταν ο ίδιος περνάει καλά, ενώ οι άλλοι εξαιτίας του δυστυχούν. Κι ακόμα λακκόπλουτος είναι εκείνος που συναυτουργεί ή παρέχει συνδρομή στους παραπάνω, προκειμένου αυτοί να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους αρπάζοντας δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, οδηγώντας τους πολίτες σε κοινωνικό και συχνά φυσικό θάνατο.

Η Μαύρη Ηπειρος

Η Γκάνα είναι η δεύτερη χώρα της Αφρικής από τον Ιούνιο, η οποία φαίνεται πως θα απευθυνθεί για βοήθεια στο ΔΝΤ, όσον αφορά το πρόγραμμα σταθεροποίησης και ανάπτυξης της - επίσης, για την ενίσχυση του αδύναμου νομίσματος της (cedi), το οποίο έχει «αντικατασταθεί» τρεις φορές μετά το 1965. 

Λίγες ημέρες πριν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού της, καθώς επίσης ο πληθωρισμός, εκτοξεύθηκαν στα ύψη, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η ισοτιμία του νομίσματος - ενώ οι τιμές καταναλωτή (γράφημα) συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία, καταδικάζοντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας στην πείνα και στην εξαθλίωση.

Το επίσημο αίτημα θα κατατεθεί πιθανότατα αυτήν την εβδομάδα στο ΔΝΤ, όπου ο πρωθυπουργός της χώρας θα βρίσκεται στις Η.Π.Α., μαζί με 50 άλλους Aφρικανούς ηγέτες, στα πλαίσια της συνάντησης που οργανώνει ο πρόεδρος της υπερδύναμης.

Η κατασκευή του Χρεωμένου Ανθρώπου

Της Αντζελας Δημητρακάκη*

Το 2011 ήταν η χρονιά ανάλυσης της Συνθήκης του Χρέους. Παράλληλα με τη Χρεοκρατία των Κιτίδη-Χατζηστεφάνου και την ανθρωπολογική μελέτη του David Graeber, Debt: The First 5000 Years, ο κοινωνιoλόγος Maurizio Lazzarato δημοσιεύει την ίδια χρονιά μια συνοπτική θεωρητική ανάλυση της κατασκευής ενός νέου υποκειμένου που επί δεκαετίες ονειρευόταν ο νεο-φιλελευθερισμός: τον Χρεωμένο Ανθρωπο (The Making of the Indebted Man, 2011).

Τρία χρόνια αργότερα, η θεωρία του Lazzarato δεν σοκάρει, απόδειξη όχι μόνο του ότι είναι ορθή αλλά και –κυρίως– του ότι το υποκείμενο Χρεωμένος Ανθρωπος έχει ομαλοποιηθεί ιδεολογικά στις συνειδήσεις όσων περίπου-εξεγείροντο το 2011. Θα έλεγα ότι το μόνο που έχει αλλάξει από το 2011 ώς το 2014 είναι η σιωπηρή αποδοχή τού «έτσι έχει η κατάσταση, δεν θα πεθάνουμε κιόλας».

Βεβαίως, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Lazzarato (και πλείστοι άλλοι, αλλά δεν έχω χώρο για υποσημειώσεις), μάλλον θα πεθάνουμε νωρίτερα. Ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα ίσως δεδομένα που παρατίθενται στο δοκίμιο είναι εκείνα για τη θαυματουργά παραγωγική Γερμανία με τη μείωση του προσδόκιμου ζωής στους χαμηλόμισθους από το 2001 ώς το 2011: κατά 2 χρόνια γενικά και κατά 3 χρόνια στην πρώην ανατολική. Αυτό όμως που πραγματεύεται κυρίως ο συγγραφέας, με ένα λίαν ενδιαφέρον ξαναδιάβασμα του Αντι-οιδίπους των Ντελέζ και Γκουταρί και του Νίτσε γενικότερα, είναι το ηθικοπολιτικό ποιόν του νέου υποκειμένου, που μπορεί να είναι τόσο ατομικό όσο και συλλογικό.

Γερμανίδα στέλνει στη Χάγη αυτούς που “σκοτώνουν” τους Έλληνες

Εξ αιτίας μιας ακτιβίστριας σύντομα θα κληθούν για εξηγήσεις

 Έλληνες και  ξένοι πολιτικοί

Tου Κωνσταντίνου Αγόρη

Στην τελική ευθεία έχει μπει η εξέταση προσφυγής που κατέθεσε το Νοέμβριο του 2012 η Γερμανίδα ακτιβίστρια Sarah Luzia Hassel-Reusing στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, κινούμενη κατ' αγνώστων με την κατηγορία του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας εξαιτίας της πρόκλησης βλάβης από πρόθεση στην υγεία του ελληνικού πληθυσμού από τα μέτρα που ελήφθησαν στα χρόνια των μνημονίων.

Στην κορύφωση της σημαντικής αυτής πρωτοβουλίας, η κυρία Reusing τονίζει ότι «κάθε άτομο έχει το ανθρώπινο δικαίωμα για το υψηλότερο δυνατό επίπεδο φυσικής και πνευματικής υγείας (άρθρο 12, Κοινωνική Σύμβαση O.H.E.). Επιπροσθέτως, το ανθρώπινο δικαίωμα στην υγεία προστατεύεται για τις γυναίκες από το άρθρο 12 της Σύμβασης του OHE για τα Δικαιώματα των Γυναικών και για τα παιδιά από το άρθρο 24 της Σύμβασης του OHE για τα Δικαιώματα των Παιδιών», ενώ συμπληρώνει πως «κατά συνέπεια, το ανθρώπινο δικαίωμα στην υγεία πρέπει να επηρεάζεται λιγότερο από τα μέτρα δημοσιονομικής αυστηρότητας από κάθε άλλο κοινωνικό δικαίωμα»!

 ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ Η ΕΛΙΤ ΤΗΣ... ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Στο στόχαστρο της Γερμανίδας έχουν μπει τόσο τα στελέχη των οργανισμών που απαρτίζουν την τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), όπως και οι υπουργοί - υφυπουργοί Οικονομικών του Eurogroup μαζί με συναδέλφους τους άλλων τομέων και σειρά άλλων εξωτερικών συμβούλων.

Εθνική ξεφτίλα

Πριν από 10 χρόνια, η Ελλάδα ζούσε το «μεγάλο όνειρο» με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η Αθήνα έγινε για 40 μέρες μια ανθρώπινη πόλη, με επίκεντρο το ΟΑΚΑ στο Μαρούσι. Τελετές, γιορτές, εθελοντές, με τη χώρα να γίνεται το κέντρο του κόσμου.

Με το που τέλειωσε το όνειρο, άρχισαν τα «πράματα και θάματα», με πρώτο ερώτημα πού θα φτάσει ο λογαριασμός και για πόσο θα τον πληρώνουμε και, δεύτερο, τι στην ευχή θα γίνει με τις εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν για τους Αγώνες.

◆ Για το πρώτο ερώτημα έχει δοθεί η «συγκλονιστικότερη» απάντηση, που ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε πως μπροστά στα 300 δισ. που χρωστάει η Ελλάδα τα 8,5 των Ολυμπιακών είναι... ψίχουλα! Κι επειδή ο καθείς στον τομέα του θεωρούσε «ψίχουλα» τα 5, τα 10 ή τα 15 δισ., έφτασε το άθροισμα να βουλιάξει τη χώρα.

◆ Το δεύτερο ερώτημα έπασχε εξ αρχής, πλην όμως κανείς δεν μιλούσε πριν και κατά τη διάρκεια των Αγώνων, για ευνόητους λόγους, και στο τέλος όλοι μαζί έκαναν πως το ξέχασαν. Χρειάστηκε η ομοβροντία από τα γερμανικά, αγγλικά και ιταλικά ΜΜΕ για το κατάντημα των εγκαταστάσεων 10 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, για να βάλει η πολιτεία εργάτες με... σκούπες και φαράσια να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, αλλά κυρίως για να έρθει το θέμα στην επικαιρότητα.

Ελληνικός παράδεισος δεν υπάρχει

Στην ακροποταμιά του Αχέροντα, κάθε χώρα έχει τις δικές τις μαύρες βάρκες που πηγαίνουν τους υπηκόους της, όταν συμβεί το μοιραίο, στον κάτω κόσμο. Εύκολα μπορείς να βρεις το μέρος που είναι αραγμένες οι μαύρες βάρκες της πατρίδας σου από τη σημαία που κυματίζει παραδομένη στο ελαφρύ αεράκι που έρχεται από το Ιόνιο πέλαγος.

Σταμάτησα λοιπόν μπροστά στη σημαία μας και περίμενα πότε οι έλληνες Χάροι θα τελειώσουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που έπαιζαν. Ήταν μαζεμένοι σε μια από τις βάρκες και γελούσαν οι αθεόφοβοι και καμιά σημασία δεν μου έδιναν. Κάποια στιγμή ο πιο νέος Χάρος με πλησίασε. Σημείωσε πρόχειρα το όνομά μου και ξεκινήσαμε. Βολεύτηκα κακήν κακώς σε μια άκρη της βάρκας του, ανάμεσα από καφάσια με άδειες μπύρες, πεταμένα παραγάδια, μπότες, πλαστικά σακουλάκια από πατατάκια, σαγιονάρες, νεκροκεφαλές (δώρο ενός μεξικάνου φίλου του) και μόλις ξανανοιχτήκαμε λιγάκι, έβαλε στο CD τον Γλάρο, ένα τραγουδάκι χαρούμενο που τραγουδούσε τόσο τσαχπίνικα η Αλίκη Βουγιουκλάκη:

Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια, κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά....

«Αν και δεν επιτρέπεται άλλη μουσική από κλασική ή όπερα εμείς χώνουμε και κανένα χαρούμενο τραγουδάκι» μου εξήγησε γελώντας και μου πρόσφερε μια μπύρα. Αφού κάναμε σχεδόν τον διπλάσιο χρόνο από ότι συνήθως έκαναν οι βάρκες των άλλων χωρών, μια να δούμε τις φωλιές των πουλιών που κρέμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, μια να δούμε αν έπιασε τίποτε στα παραγάδια που είχε ρίξει στον ποταμό (κι αυτό απαγορευόταν), φτάσαμε σε μια πελώρια πύλη που οδηγούσε στον κάτω κόσμο. «Ελληνική κόλαση και παράδεισος» έγραφε η πινακίδα. Δίπλα ήταν η τουρκική πύλη, «Τουρκική κόλαση και παράδεισος» έγραφε η πινακίδα. Στο βάθος διέκρινα την ιταλική, τη γερμανική και τη σουηδική πύλη.

Συνταγματική Αναθεώρηση.

Ένα διαδίκτυο που ζέει. Ένα διαδίκτυο με χιλιάδες ιδέες. Ένα διαδίκτυο που μιλάει για Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμό. Όμως όλοι και όλες ξεχάσαμε-ξεχνάμε κάτι βασικό.

Η χώρα μας όχι μόνο βρίσκεται κάτω από οικονομική κατοχή, αλλά και ούτε καν είμαστε ανεξάρτητο κράτος.

Οι αποφάσεις, οδηγίες τις λένε, της ΕΕ πρέπει να γίνονται σεβαστές και εκτελεστέες. Νόμοι του κράτους σε απλά Ελληνικά.

Δεν έχει καμιά σημασία αν επικεφαλής της Ελληνικής κυβέρνησης είναι Πρωθυπουργός, Βασιλιάς, Αυτοκράτορας, Γενικός Γραμματέας ή ο Αρχιεπίσκοπος. Ότι αποφασιστεί στις Βρυξέλλες, ακυρώνεται μόνο από τις Βρυξέλλες.

Ας μην θυμίσω τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Φάνηκε πολύ καθαρά στην περίπτωση της Κύπρου. Ή Κυπριακή Δημοκρατία άντεξε μόνο λίγες ώρες στην απειλή ότι θα κοπεί η ρευστότητα από την ΕΚΤ. ( Ίσως να βοήθησε και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε αυτό. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει.)

Ανεξάρτητο λοιπόν κράτος δεν είμαστε. Αποτελούμε κομμάτι, επαρχία, μιας αυτοκρατορίας.

Μάλιστα και το δικαίωμα του veto έχει ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, κάπου ανάμεσα στο “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” στο “περήφανα γερατειά” και στο “είμαστε έθνος ανάδελφον”.

18 εκατομμύρια Βρετανοί αρνήθηκαν να πληρώσουν – έτσι έπεσε η Θάτσερ!

Εμείς μπορούμε να ξεπερδεύουμε μέσα σε δυο βδομάδες με τα Aνδρεικελα που έχουμε μπλέξει …σταματήστε να πληρώνετε το τέρας που είναι ετοιμο να σε καταβροχθίσει...

Η εμπειρία αυτού του κινήματος πρέπει να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί από εμάς, γιατί έχει πολύτιμα συμπεράσματα και για τους δικούς μας αγώνες. Στο βαθμό που οργανωθούμε σε κάθε γειτονιά, με μαζικό και δημοκρατικό τρόπο, και αρνηθούμε να πληρώσουμε τους φόρους που μας επιβάλλουν, μπορούμε να έχουμε αντίστοιχες επιτυχίες!

Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η κυβέρνηση Θάτσερ στη Βρετανία αποφάσισε να επιβάλλει ένα νέο φόρο στα νοικοκυριά, ο οποίος έμεινε με το όνομα polltax.

Πρακτικά το ποσό που αναλογούσε σε κάθε οικογένεια προέκυπτε από το πόσα άτομα έμεναν σε ένα σπίτι, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν το εισόδημά τους.

Σχεδόν αμέσως προέκυψε ένα κίνημα πολιτών που αρνήθηκαν συντεταγμένα να πληρώσουν. Ξεκίνησε από τη Σκωτία και επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα τη δεύτερη χρονιά εφαρμογής του νόμου να μην πληρώσει περίπου το 30% των φορολογούμενων (διευκρινίζεται πως η άρνηση αφορούσε ΜΟΝΟ τον polltax – ή communitycharge επίσημα).

Αφίσα των φασιστών του τάγματος Azov

Ανακατάληψη, σήμερα η Ουκρανία αύριο η Ρωσία και όλη η Ευρώπη

Πηγή:http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/

ΝΤΟΝΜΠΑΣ: H Ρωσική ανθρωπιστική βοήθεια και η υποκρισία της Δύσης

Του Βασίλη Μακρίδη *

Το κομβόι με τη ρωσική ανθρωπιστική βοήθεια (221 φορτηγά, τα οποία κατάφεραν να περάσουν τα ρωσο-ουκρανικά σύνορα) έφτασαν στις 22 Αυγούστου στον προορισμό τους, εκφόρτωσαν τους περίπου 2 χιλιάδες τόνους με τρόφιμα, φάρμακα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους κατοίκους του Ντονμπάς και από χθες (23/08) βρίσκονται στη φάση της επιστροφής τους στη Ρωσία. Μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, είχαν περάσει πίσω στο έδαφος της Ρωσίας πάνω από 170 φορτηγά και αναμένεται μέσα στην ημέρα να έχουν επιστρέψει όλα.

Η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας από την πλευρά της Ρωσίας προς τους πολύπαθους κατοίκους της περιοχής του Ντονμπάς (πρώην Περιφέρειες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, νυν αυτοανακηρυγμένες "Λαϊκές Δημοκρατίες" του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αντίστοιχα) προκάλεσε πανικό στην κεντρική ουκρανική ηγεσία, αλλά και στους Δυτικούς πάτρωνές της, αφού "ξεγύμνωσε" με τον αποτελεσματικότερο τρόπο την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ και την ΠΛΗΡΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ και των μεν και των δε για το ανθρωπιστικό δράμα των κατοίκων μιας περιοχής την οποία ακόμη θεωρούν "δικό τους" έδαφος.

Τους απασχόλησε, δήθεν, το γεγονός ότι το ρωσικό κομβόι προχώρησε μέσα στο έδαφος του Ντονμπάς χωρίς την επίσημη άδεια της ουκρανικής κυβέρνησης, όταν ήδη από τις 12 Αυγούστου ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ρωσίας, της Ουκρανίας, του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και του ΟΑΣΕ για την παροχή αυτής της βοήθειας.

Η δύση της Δύσης και η ανατολή του σκότους

Του Γιώργου Πήττα

Η Ευρώπη μου θυμίζει  αυτή τη στιγμή, 

την αρχαία Ρώμη λίγο πριν την πτώση της...

Φέρτε στο νου σας τις εικόνες των λιπόσαρκων παρακμασμένων συγκλητικών, των καλοαναθρεμμένων αξιωματούχων, των νυσταλέων στρατηγών που η ευδαιμονία τους δεν άντεξε τον γιγαντισμό της Αυτοκρατορίας  και κλάταρε κυριολεκτικά για να παραδοθεί στην επέλαση των χριστιανών τότε.

Μοιράστηκε στα δύο και βυθίστηκε στις Σταυροφορίες,  στους σκοτεινούς αιώνες , την Ιερά Εξέταση, την δαιμονοποίηση του ελληνικού πνεύματος και του ορθολογισμού.

Αντικαταστήστε τώρα, όλους αυτούς με τους σημερινούς γραφειοκράτες της Ε.Ε. τους καλοπληρωμένους υπαλλήλους των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, τους παρλαπίπες πολιτικούς που «κάνουν παιχνίδι» στις συνόδους των 27, των G8, και των πάσης φύσεως «συλλογικών οργάνων» της σημερινής Αυτοκρατορίας.

Και βάλτε από την άλλη μεριά, το απόλυτο σκοτάδι, την πιο ασφυκτική νύχτα που εγκυμονούν οι καιροί μας με την εξάπλωση του επεκτατικού καρκίνου που αυτοαποκαλείται «Ισλαμικό Κράτος».

Φοβάμαι, πως ο χρόνος για μακροσκελείς αναλύσεις δεν υπάρχει.

Θα δεχτώ πως όλες (σχεδόν) οι αναλύσεις είναι σωστές. Εννοώ, όλες οι εξ αριστεράς αναλύσεις που μιλούν για τον ιμπεριαλισμό, τις επεμβάσεις του, τους βομβαρδισμούς του, τις βίαιες ανατροπές καθεστώτων που προκάλεσε.

Για να «κόβουμε δρόμο»  θα συμφωνήσω σε όλα αυτά.

Θα θυμίσω μόνο ένα δυο πραγματάκια:

EBU: "Αλλάξατε τις νομικές δικλίδες για την ανεξαρτησία της ΝΕΡΙΤ"

Τη βαθιά της ανησυχία για το μέλλον της Δημόσιας Τηλεόρασης μετά την ψήφιση της τροπολογίας με την οποία η κυβέρνηση αναλαμβάνει απευθείας την αρμοδιότητα διορισμού του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, εκφράζει με επιστολή της στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεόρασης (EBU).

Η EBU αναφέρει στην επιστολή της, την οποία δημοσιεύει η Αυγή, ότι  η διάταξη του νόμου που προέβλεπε «δικλείδες ασφαλείας από αδικαιολόγητη πολιτική επιρροή και οι κανόνες για τον διορισμό των μελών του Εποπτικού Συμβουλίου αποτελούσαν μέρος του σκεπτικού της απόφασης του ΣτΕ»,  με την οποία είχε απορριφθεί η αίτηση ακύρωσης της κοινής υπουργικής απόφασης για την κατάργηση της ΕΡΤ.

«Εκπλησσόμαστε και απογοητευόμαστε που αυτοί οι κανόνες έχουν αλλαχθεί εν μια νυκτί, χωρίς την κατάλληλη δημόσια διαβούλευση και συζήτηση και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η καλύτερη πρακτική στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τις νομικές δικλίδες ασφαλείας για να εξασφαλιστεί μια ανεξάρτητη και πλουραλιστική σύνθεση των εποπτικών οργάνων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης», τονίζεται στην επιστολή της EBU προς τον πρωθυπουργό.

Όπως σημειώνεται, «η νέα διαδικασία στερείται νομικών δικλίδων ασφαλείας για την ανεξαρτησία και τον πλουραλισμό, καθώς η σύνθεση του Εποπτικού Συμβουλίου πλέον καθορίζεται από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής με απλή πλειοψηφία, βασισμένη σε μια (μη δεσμευτική) πρόταση του υπουργού που είναι αρμόδιος για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση».

Η επιστολή προς τον πρωθυπουργό εστάλη επίσης προς τον πρόεδρο της Βουλής και την κυβερνητική εκπρόσωπο.

Αριστερά και φορολογία ακινήτων

Του Νάσου Θεοδωρίδη*

Ισχυρούς τριγμούς στον κοινωνικό ιστό προκάλεσε η ανάλγητη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να επιβάλει για πρώτη φορά στα χρονικά έναν μαζικό, σχεδόν καθολικό, φόρο κατοχής ακινήτων, αφού με τον τρόπο αυτόν αποσαθρώνεται εντελώς ο κοινωνικός ιστός που υφάνθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Ουσιαστικά, αυτό που παραβιάζεται είναι το ίδιο το θεμελιώδες δικαίωμα στη στέγαση, αφού τελικά για να μπορεί κάποιος να έχει μια στέγη θα πρέπει να πληρώνει μια μορφή ενοικίου είτε προς την εφορία, είτε προς την τράπεζα, είτε προς άλλον ιδιώτη! Με άλλα λόγια, η ελεύθερη από βάρη διαμονή σε οικία παύει να υφίσταται κατά παράβαση πλειάδας συνταγματικών διατάξεων.

Στον χώρο της Αριστεράς έχουν εκφραστεί δύο διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με τη φορολόγηση των ακινήτων και φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο γράφων υποστηρίζει σθεναρά την άποψη που έχουν κατά καιρούς εκφράσει ο Μανώλης Γλέζος και το ΚΚΕ, υπέρ της πλήρους εξαίρεσης -από κάθε είδους φορολόγηση- τουλάχιστον της πρώτης, ή ακόμη και της δεύτερης κατοικίας. 

Η αντίθετη άποψη σεβαστών συντρόφων (οικονομολόγων και μη) που αυτοπαρουσιάζεται ως αριστερότερη, αλλά που τελικά, όπως θα επιχειρήσω να καταδείξω, ΔΕΝ είναι, εμφορείται από μια κεϋνσιανού τύπου «φορολαγνεία» καθώς έμμεσα αξιώνει να τίθεται στο στόχαστρο ο “αδρανής πλούτος” των μεσαίων στρωμάτων, που θεωρούνται ως «ταξικώς ύποπτα». Φυσικά, είναι περιττό να τονιστεί ότι η σωστή επίσημη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για υψηλό αφορολόγητο όριο κατ’ άτομο (π.χ. 300.000 ή και παραπάνω) είναι απείρως προτιμώτερη σε σύγκριση με τη σημερινή δημευτική βαρβαρότητα της μνημονιακής φοροληστείας, εφόσον βεβαίως, αφενός, οι πλασματικές αντικειμενικές αξίες γης προσαρμοστούν στα επίπεδα των πραγματικών εμπορικών, και αφετέρου εφόσον το όριο αυτό αφορά κάθε μέλος οικογένειας εκ μόνης της ιδιότητάς του αυτής, δηλ. ασχέτως ποσοστού επίσημης συνιδιοκτησίας.

Φέργκιουσον (ΗΠΑ): Τα σημαντικότερα γεγονότα μετά τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν

Ένα χρονοδιάγραμμα των βασικών γεγονότων μετά τη δολοφονία του 18χρονου Μάικλ Μπράουν, στο Σαιντ Λούις, προάστιο του Φέργκιουσον στο Μιζούρι, από αστυνομικούς.

9 Αυγούστου – Ο Μπράουν και ένας σύντροφός του βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν αξιωματικό καθώς επέστρεφαν με τα πόδια στο σπίτι του Μπράουν, από ένα ψιλικατζίδικο. Ο Μπράουν και ο αξιωματικός εμπλέκονται σε κάποιου είδους συμπλοκή, που ακολουθείται από πυροβολισμούς. Ο Μπράουν πεθαίνει επί τόπου.

10 Αυγούστου – Μετά από ολονυκτία, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Μερικοί διαδηλωτές ανεβαίνουν σε αυτοκίνητα της αστυνομίας και χλευάζουν τους αστυνομικούς.

11 Αυγούστου – Το FBI ξεκινάει έρευνα για το θάνατο του Μπράουν, και δύο άνδρες που δήλωσαν ότι είδαν τη σκηνή ενημερώνουν τους δημοσιογράφους ότι ο Μπράουν είχε τα χέρια του ψηλά όταν ο αξιωματικός πλησίασε με το όπλο του και πυροβόλησε κατ’ επανάληψη. Εκείνο το βράδυ, η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ προσπαθώντας να διαλύσει το πλήθος.

12 Αυγούστου – Ο αρχηγός της Αστυνομίας του Φέργκιουσον, Tom Jackson, ακυρώνει τη δημοσιοποίηση του όνόματος του αστυνομικού που πυροβόλησε τον Μπράουν, επικαλούμενος απειλές εναντίον του αστυνομικού τμήματος και του Δημαρχείου. Ο Al Sharpton και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κάνουν έκκληση για ηρεμία μετά από δύο νύχτες συγκρούσεων μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (18) :Pharoah Sanders- Nozipho

Η κατάρρευση της φιλελεύθερης «Αριστεράς»

Της Svetlana Tsiberganova

Πολλοί εκπλήσσονται με το πόσο πολύ γρήγορα η κοινωνία της Ουκρανίας βρέθηκε υπό την κυριαρχία της πιο επιθετικής σοβινιστικής προπαγάνδας και άρχισαν να ζουν σύμφωνα με τις αρχές της οργουελιανής δυστοπίας: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη! Η ελευθερία είναι σκλαβιά! Η δημοκρατία είναι ο περιορισμός όλων των δικαιωμάτων! Η ελευθερία της έκφρασης είναι η σιωπή! Τα θύματα μόνα τους κάηκαν και αυτοκτόνησαν!» Αλλά για αρκετό καιρό τώρα, μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σε αυτό.

Αν αναλύσουμε την πρόσφατη ιστορία του «κινήματος της αριστεράς» στην Ουκρανία, είναι σαφές ότι συμμερίζονται αυτές τις κυνικές αρχές – που είναι η ίδια η ουσία του ουκρανικού υπερεθνικισμού. Ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν θα έπρεπε να έχουν υποκύψει στη σοβινιστική υστερία.

Γιατί οι «αριστεροί» φιλελεύθεροι πήγαν στο Μαϊντάν; Γιατί οι Ουκρανοί εθνικιστές που κάτω σημαίες της ΕΕ, ούρλιαζαν «Σκοτώστε τους Μοσκάλ» (Ρώσους), «Θάνατος στους εχθρούς!» ήταν για αυτούς «λαός», ενώ ο λαός στα νοτιοανατολικά, που τραγουδούσε “Σήκω, μεγάλη χώρα!” (σ.τ.μ. αντιφασιστικό σοβιετικό τραγούδι), χαρακτηρίσθηκε ως «σόβκι» (σ.τ.μ. υποτιμητικός όρος για τους σοβιετικούς) «κολοράντος» (σ.τ.μ. κυριολεκτικά: πορτοκαλί-μαύρα σκαθάρια, υποτ. για όσους φορούν την κορδέλα με τα αντιφασιστικά χρώματα). Δεν ενοχλήθηκαν αυτοί οι αριστεροί από την αυτή αντικομμουνιστική ρητορική που ακουγόταν παντού;

Άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς;

Του Λάμπρου Τόκα

Με τη στήριξη που πρόσφεραν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών, στα βρώμια σχέδια των ιμπεριαλιστών (ΗΠΑ- ΝΑΤΟ- ΕΕ) και των πολυεθνικών για το ξαναμοίρασμα των αγορών και του κόσμου με τη χάραξη νέων συνόρων, η Ελλάδα έχασε μια σειρά παραδοσιακούς φίλους και συμμάχους

Οι κυρώσεις που αποφάσισαν να επιβάλλουν οι ισχυροί της Δύσης (ΗΠΑ- ΕΕ κλπ) στη Ρωσία- εκφράζοντας έτσι της στήριξή τους στη φασιστοκρατούμενη κυβέρνηση της Ουκρανίας- και η απάντηση που έδωσε η ρωσική κυβέρνηση (με την επιβολή εμπάργκο στις εισαγωγές γεωργοκτηνοτροφικών και άλλων προϊόντων από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νορβηγία), δεν προμηνύουν τίποτε το καλό. Είναι βέβαιο, πως η συγκεκριμένη αντιπαράθεση θα πλήξει αναπόφευκτα και τους λαούς των χωρών, οι κυβερνήσεις των οποίων μετέχουν άμεσα ή έμμεσα (με τη συμμετοχή σε θερμούς ή οικονομικούς πολέμους) στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των αγορών. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, που μετέχει ενεργά και στα βρώμικα παιχνίδια των οικονομικά ισχυρών (ΗΠΑ- ΝΑΤΟ- ΕΕ) στην Ουκρανία, με την επικύρωση των αποφάσεων για κυρώσεις στη Ρωσία, γνώριζε από την αρχή πως η ελληνική οικονομία θα δεχτεί ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα. Μόνο που το λογαριασμό και από αυτό το πλήγμα θα κληθούν να τον πληρώσουν οι άνθρωπου του μόχθου και της δουλειάς, δηλαδή οι μισθωτοί, οι παραγωγοί αγροτικών προϊόντων και όλοι εκείνοι που εξασφάλιζαν ένα εισόδημα (μικροεπιχειρηματίες κλπ) από τις εξαγωγές των συγκεκριμένων ειδών και υπηρεσιών προς τη Ρωσία, που η ρωσική κυβέρνηση έθεσε σε εμπάργκο.