Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Πέρα από τις κορώνες ένθεν κακείθεν, πέρα από την επίκληση επιμέρους διαφορών ως προς την διαχείριση της αέναης λιτότητας, πέρα από την πολιτική παράδοση του καθενός, η ουσιαστική σύγκλιση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων επί της ανάγκης εμβάθυνσης των μνημονιακών πολιτικών πλέον «βγάζει μάτι». Σε περιπτώσεις μάλιστα που η πίεση των δανειστών αυξάνεται (όπως καλή ώρα την περίοδο που διανύουμε), ακόμη κι η ρητορεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών δυνάμεων του «ευρωπαϊκού μπλοκ» μοιάζει να ταυτίζεται σε βαθμό ανατριχιαστικό.
Σε κάθε περίπτωση όμως, κάποιος καλόπιστος θα μπορούσε ακόμη να πιστεύει πως όλοι όσοι ζητούν δημοσίως «πλήρη συμμόρφωση» στις απαιτήσεις των δανειστών θα ήταν οι συνήθεις ύποπτοι. Άλλωστε, δε νομίζω να έπεσε κανείς από τα σύννεφα ακούγοντας την Ντόρα Μπακογιάννη να προτείνει να ποινικοποιηθεί το «χάσιμο χρόνου στην διαπραγμάτευση». Κι αυτό γιατί η ίδια, από το Μάιο κιόλας του 2010 και κόντρα στην τότε επίσημη γραμμή του κόμματός της, δεν είχε κρύψει ποτέ την προτίμησή της στην εφαρμογή ακόμη και των πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών.
