Επιμέλεια: Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*
Από τους επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα, η περιοχή των νοτίων Βαλκανίων υπήρξε χώρος πολεμικών συγκρούσεων, δυναστικών πολέμων, αλυτρωτικών και εδαφικών βλέψεων. Ιστορικά, ο όρος “Μακεδονία” αναφέρεται στο Ελληνικό έθνος μέσω του πολιτισμού των αρχαίων Μακεδόνων, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής μας κληρονομιάς. Γεωγραφικά, στη νεώτερη εποχή, ο όρος καλύπτει μια ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται στο έδαφος διαφόρων βαλκανικών χωρών, με το μεγαλύτερο τμήμα της (50,5%) να βρίσκεται στην Ελλάδα, βάσει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου (1913), που ήταν το επισφράγισμα των βαλκανικών πολέμων.
Η ονομασία “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, που εισήχθη υπούλως το 1945 από τον Τίτο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, έγινε αποδεκτή αδιαμαρτύρητα τόσο από το τότε σοβιετικό μπλοκ όσο και από το μεταπολεμικό “εθνικόφρον” ελληνικό καθεστώς. Το 1992, μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, η Δύση κατασκεύασε μεθοδικά έναν “Δούρειο Ίππο” στα Βαλκάνια, αναγνωρίζοντας το κράτος με το όνομα FYROM (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), στην προσπάθεια να δημιουργήσει κράτη-δορυφόρους των ΗΠΑ και να περιορίσει την ρωσική επιρροή στην περιοχή που είχε ιστορικές ρίζες.
