Ως φοιτητής ιατρικής και ερευνητής, υποστήριξα σθεναρά τις προσπάθειες των αρχών δημόσιας υγείας όταν επρόκειτο για το COVID-19. Πίστευα ότι οι αρχές ανταποκρίθηκαν στη μεγαλύτερη κρίση δημόσιας υγείας της ζωής μας με συμπόνια, επιμέλεια και επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη. Ήμουν μαζί τους όταν ζήτησαν αποκλεισμούς, εμβόλια και ενισχύσεις.
Έκανα λάθος. Εμείς στην επιστημονική κοινότητα κάναμε λάθος. Και αυτό κόστισε ζωές.
Βλέπω τώρα ότι η επιστημονική κοινότητα, από το CDC έως τον ΠΟΥ και τον FDA και τους εκπροσώπους τους, επανειλημμένα υπερεκτίμησε τα στοιχεία και παραπλάνησε το κοινό σχετικά με τις δικές της απόψεις και πολιτικές, μεταξύ άλλων για τη φυσική έναντι της τεχνητής ανοσίας, το κλείσιμο σχολείων και τη μετάδοση της νόσου, την εξάπλωση με αερολύματα, τις εντολές για μάσκες και την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εμβολίων, ιδίως μεταξύ των νέων. Όλα αυτά ήταν επιστημονικά λάθη την εποχή εκείνη, όχι εκ των υστέρων. Παραδόξως, ορισμένες από αυτές τις συσκοτίσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Αλλά ίσως πιο σημαντικό από οποιοδήποτε μεμονωμένο λάθος ήταν το πόσο εγγενώς λανθασμένη ήταν και εξακολουθεί να είναι η συνολική προσέγγιση της επιστημονικής κοινότητας. Ήταν ελαττωματική κατά τρόπο που υπονόμευσε την αποτελεσματικότητά της και οδήγησε σε χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια θανάτους που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Αυτό που δεν εκτιμήσαμε σωστά είναι ότι οι προτιμήσεις καθορίζουν τον τρόπο χρήσης της επιστημονικής εμπειρογνωμοσύνης και ότι οι προτιμήσεις μας μπορεί να είναι -και μάλιστα, οι προτιμήσεις μας ήταν- πολύ διαφορετικές από πολλούς από τους ανθρώπους που υπηρετούμε. Δημιουργήσαμε πολιτική με βάση τις προτιμήσεις μας και στη συνέχεια τη δικαιολογήσαμε χρησιμοποιώντας δεδομένα. Και στη συνέχεια παρουσιάσαμε όσους αντιδρούσαν στις προσπάθειές μας ως παραπλανημένους, αδαείς, εγωιστές και κακούς.
