Η λεηλασία της Ελλάδας...

Ο επόμενος αγοραστής θα είναι κάποια γαλλική εταιρεία, μετά κάποια αυστριακή – ενώ, ακόμη και όταν θα εξαγοράζονται ζημιογόνες επιχειρήσεις του δημοσίου, θα μετατρέπονται πολύ γρήγορα σε κερδοφόρες, μέσω της αύξησης των τιμών πώλησης, των απολύσεων, της μείωσης των μισθών κοκ.

«Όταν μία χώρα δεν θέλει να παραδεχθεί πως έχει χρεοκοπήσει, δηλώνοντας το επίσημα μέσω της άμεσης στάσης πληρωμών, χάνει ακόμη και τα εδάφη της – ενώ όταν οι Πολίτες της κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι, η κυβέρνηση τους δεν είναι αυτή που έχουν εκλέξει, αλλά οι στυγνοί αποικιοκράτες που την ελέγχουν απόλυτα, είναι άξιοι της μοίρας τους» (πηγή).

Άρθρο

Αγαπάμε πολύ την Ελλάδα, τους Έλληνες επίσης, χωρίς να ισχυριζόμαστε πως δεν έχουν κάνει λάθη – πάρα πολλά λάθη, όσον άφορα την οικονομία της χώρας τους, καθώς επίσης τη διαχείριση των δικών τους οικονομικών. Δεν αρνούμαστε φυσικά ούτε τα προβλήματα της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της γραφειοκρατίας, της θεσμικής κατάρρευσης, του πολιτικού καιροσκοπισμού και όλα τα υπόλοιπα – τα οποία έχουν συμβάλλει σημαντικά στην υποδούλωση της Ελλάδας από τους «δανειστές» της, ουσιαστικά από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης κυρίως.

Ο πολίτης και η περιουσία του έρμαιο της οργανωμένης μνημονιακής μαφίας.

Του Δημήτρη Καζάκη

Κάθε Τετάρτη αυτή την εποχή στα ειρηνοδικεία της χώρας έχουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Αλλάζει ιδιοκτησία η χώρα. Οι τράπεζες βγάζουν, με την κάλυψη του μνημονιακού καθεστώτος, κάθε λογής ακίνητη περιουσία στο σφυρί. Ένα ολόκληρο κύκλωμα κορακιών οργανώνεται για να επωφεληθεί. Ειδικά μετά το φθινόπωρο, όταν η αξιολόγηση και η νέα δόση για να πληρωθεί το δημόσιο χρέος θα έχουν ως προϋπόθεση να βγει μαζικά η ιδιωτική περιουσία όσων χρωστούν στις τράπεζες, τις εφορίες και τα ταμεία στον πλειστηριασμό.

Το κύκλωμα των κορακιών δείχνει ήδη τις διαθέσεις του και φυσικά τα δόντια του. Και σ' αυτό μετέχουν πολλοί. Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να αντιληφθούμε όλοι τι γίνεται και κυρίως τι πρόκειται να γίνει στο εγγύς μέλλον.

Στις 13 Ιουλίου 2016 στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, υπήρχαν εγγεγραμμένοι στο πινάκιο 28 πλειστηριασμοί, εκ των οποίων οι 15 αφορούσαν πλειστηριασμούς από τραπεζικά ιδρύματα ενάντια σε ιδιώτες, στοχεύοντας κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις.

Το ΕΠΑΜ πράττοντας αυτό που πράττει εδώ και 3 χρόνια, απέτρεψε τους εν λόγω πλειστηριασμούς. Ο λόγος είναι απλός: 

Η αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας υπό συνθήκες δημευτικής φορολογίας και άγριας περικοπής εισοδήματος, υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής της χώρας, δεν συνιστά μόνο παραβίαση θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος, (όπως το άρθρο 17) αλλά προσβάλλει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, μαζί και τα αποκαλούμενα "χρηστά ήθη" που θέλουν πρωτίστως να προέχει το συμφέρον του αδύναμου. Τα οποία φυσικά οφείλει να προστατεύει η δικαιοσύνη και το κράτος. Με άλλα λόγια είναι αδιανόητο να διασπαθίζεται η ιδιωτική περιουσία επειδή η πλειοψηφία ενός λαού οδηγείται - χωρίς δική της ευθύνη - σε βιοτικό αδιέξοδο.

Θυμίζουμε ότι το ίδιο έγινε και την περίοδο της παλιάς ναζιστικής κατοχής. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε έντονο και παλλαϊκό το αίτημα της αποκατάστασης των αδικιών με την επιστροφή των ιδιοκτησιών, που άρπαξαν κοράκια και μαυραγορίτες, στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.

Η Ελλάδα οδεύει προς νέα τρομακτική ύφεση;

Σχόλιο ιστολογίου:  Αρνούμαι να πιστέψω οτι το παρακάτω "κείμενο-ανάλυση" το γράφει κάποιος που διδάσκει χρηματοοικονομικά σε οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο...Τσιμπιέμαι...αλλά τίποτα...

Και είχα κάποια εκτίμηση στο πρόσωπό σου και στα γραφόμενά σου κε Βέργο...

Θαυμάστε επιχειρηματολογία!!! (Τα σχόλιά μου -τί να πρωτοσχολιάσω-με κόκκινο και περισσή ειρωνεία, όπως νομίζω αξίζει σε ενα τέτοιο κατάπτυστο κείμενο...).

Του Κωνσταντίνου Βέργου*

Καθώς η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς επιβράδυνση, και κατά ορισμένους σύντομα προς νέα παγκόσμια ύφεση, και με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στασιμότητα, αναρωτιέται κάποιος εύλογα που οδεύει η Ελλάδα. [Που πάμε ρε παιδί μου...που πάμε!!!].Θα είναι η πατρίδα μας η μεγάλη κερδισμένη ή η συντριπτικά χαμένη χώρα από τις εξελίξεις; [Ελα ντε...τί θα είναι; θα μας κάνει έκπληξη στο τέλος, να δείτε...]

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις   στις χρηματιστηριακές αγορές όσο και την πραγματική οικονομία που δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι ο μεγάλος χαμένος στην παγκόσμια κρίση που έρχεται. Η κρίση στις Τράπεζες, που ακουμπάει σε 9 χώρες της Ευρωζώνης τουλάχιστον, αντικατοπτρίζει τα σάπια θεμέλια της Ευρωπαϊκής οικονομίας. [Σεσηπότα!!! θα έλεγε ο Λαμπρούκος...]

Ανεξαρτήτως των λύσεων που θα δοθούν στις τράπεζες, [παιδιά δεν έχει και τόση σημασία η λύση που θα δοθεί στις τράπεζες...α μπά!!!] δηλαδή διάσωση με λεφτά των φορολογουμένων (bailout), ή διάσωση με χρήματα μετόχων-ομολογιούχων και καταθετών (bailin), θα υπάρχουν μεγάλοι χαμένοι, φορολογούμενοι, μέτοχοι ή κάτοχοι ομολόγων, κάτι που οδηγεί σε νέα πακέτα άγριας λιτότητας ή χρηματιστηριακό κράχ, και συνακόλουθο οικονομικό κράχ.[ώστε κράχ εε..,σώπα καλέ ένα τόσο δα  κράχ είναι δεν είναι τίποτα σπουδαίο...]

Η δημιουργία μιας μετακεμαλικής-αυτοκρατορικής Τουρκίας και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα

Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα*

Δεδομένης της θεμελιακής λειτουργίας του Τουρκικού Στρατού στη δομή εξουσίας της χώρας, μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα η Τουρκία που γνωρίζαμε έχει πάψει πια να υφίσταται και στη θέση της έχει δημιουργηθεί μια νέα χώρα. Δεν είμαστε σίγουροι για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ενώ ακόμη και το ενδεχόμενο του εμφυλίου πολέμου είναι στο τραπέζι. 

Σε κάθε περίπτωση όμως, η κατάρρευση του γοήτρου του Τουρκικού Στρατού δημιουργεί ένα τεράστιο κενό στην ίδια την υπαρξιακή ταυτότητα της χώρας, το οποίο θα πρέπει να καλυφθεί με κάτι άλλο. Και αυτό μάλλον θα είναι ένα αδιαίρετο μείγμα ισλαμισμού, εθνικισμού και αυτοκρατορικής ταυτότητας.

Εάν καταφέρει να αποφύγει τον εθνικό διχασμό, η νέα Τουρκία, έχοντας πια απαλλαγεί από τα σχιζοφρενικά στοιχεία που της επέβαλλε η διττή κεμαλική και ισλαμική – οθωμανική της ταυτότητα, θα είναι μάλλον μια χώρα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αίσθηση ιστορικού πεπρωμένου, στοχοθετήσεις αυτόνομης πορείας στο διεθνές σύστημα και πολύ μεγάλες γεωπολιτικές φιλοδοξίες.

Άλλωστε, η σημερινή Τουρκία λειτουργεί σε ένα πολυπολικό διεθνές σύστημα, όπου δεν υπάρχει κάποια δύναμη που να ελέγχει τα πάντα και πολλές χώρες ανά τον πλανήτη διαγκωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία.

Σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο, η Τουρκία, έτσι και αλλιώς, διεκδικούσε ρόλο όχι απλώς περιφερειακής αλλά «ημιπαγκόσμιας» ευρασιατικής δύναμης και η απαλλαγή της από το κεμαλικό παρελθόν και από τη θέση της στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας, ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτήν της την πορεία.