Κυλάει το ποταμάκι

Του Γιάννη Μακριδάκη

Στο ποδόσφαιρο είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί παίζουν μέχρι το 90′και παίρνουν το παιχνίδι στο τέλος, εκεί που νόμιζε ο αντίπαλος ότι τους είχε νικήσει. Προφανώς με τον ίδιο τρόπο παίζουν και στην πολιτική.

Μην κάνετε Χριστούγεννα βέβαιοι ότι πάμε σε εκλογές. Μπορεί να μην είναι αρκετοί οι άρτι ξεβρακωθέντες συν 8 αναξιοπρεπείς αλλά έχει ακόμη κι άλλους από πίσω που αναμένουν τη σειρά τους, την τελευταία ευκαιρία τους για να ξεβρακωθούν κι αυτοί απροκάλυπτα και πανηγυρικά πλέον διότι μέχρι σήμερα το κάνανε συγκαλυμμένα. Μέχρι τη λήξη του το παιχνίδι ακόμη θα παίζεται, τίποτε δεν θα ‘χει τελειώσει.

Δεν συζητώ βεβαίως καθόλου για τους εκπροσώπους της νεοελληνικής ιδιοτέλειας, αμορφωσιάς και εθελοδουλίας, τους συσπειρωμένους γύρω από την συγκυβέρνηση, ούτε για τους ναζί που έβγαλαν μέσα από τα σπλάχνα τους, δεν με ενδιαφέρουν διόλου όλοι αυτοί, απαξιώ κιόλας.

Συζητώ όμως, αν και δεν τους έχω σε καμία υπόληψη κι αυτούς, αλλά το κάνω μόνο και μόνο για λόγους αριστερής (αυτο)κριτικής, για τους γελοίους και θλιβερούς συνάμα φθηνούς πολιτικάντηδες, τους αναδυόμενους με αριστερή ρητορική και ιδεολογία, τους απολύτως όμως ομοίους των προηγούμενων και τους οποίους έφεραν στο προσκήνιο και ανέδειξαν μέσα από την τραγική τους ανεπάρκεια τα “κόμματα της Αριστεράς”.

Η ανάγκη να γίνει Ιστορία

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Βρωμάει και ζέχνει.

Δεν μας έφταναν όλα τα κακά που έπεσαν επάνω στο κεφάλι μας τα τελευταία χρόνια, σαν τις πληγές του Φαραώ, με τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, το θάνατο και τον ανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού. Με τις ατέλειωτες ουρές στις τράπεζες για να εισπράξουν, οι ανήμποροι  την «ελεήμονα» βοήθεια που αποκαλείται ακόμα «σύνταξη», για να κατατεθεί μετά ολόκληρη πίσω στις τράπεζες και την εφορία. Δεν μας έφτανε η κατάσταση στα σχολεία, ούτε στα νοσοκομεία. Δεν μας έφταναν τα συσσίτια που τάζουνε, για να μας δείξουν το μέλλον που περιμένει αυτούς που αντέχουν ακόμα και βαυκαλίζονται, ότι μπορεί και να τη γλύτωσαν. Δεν μας έφτανε το γενικό ξεπούλημα. Και όχι μόνο της περιουσίας δημόσιας και ιδιωτικής. Αλλά κάθε αρχής, κάθε ανθρώπινης αξίας, της λογικής της ίδιας.

Ήρθαν να μας δείξουν, ότι είμαστε ανάξιοι και του τελευταίου σεβασμού. Μπροστά στα μάτια μας. Ξεδιάντροπα. Όλη η χυδαιότητα του καθεστώτος αναβλύζει τώρα. Καρφάκι δεν τους καίγεται ότι τους πήραμε είδηση. Ακόμα κι αυτό χρησιμοποιούν για να μας καθηλώσουν. Επιδεικνύουν με καμάρι την αναλγησία τους. «Ναι τα παίρνουμε, όπως λάχει και για ό,τι λάχει!». Αρκεί να συνεχίσουν να τα παίρνουνε χοντρά! Αυτό τους κόφτει και είναι το μόνο. Διψασμένοι για χρήμα και εξουσία. Όλα τα άλλα είναι ένα καλοστημένο θέατρο, για να γελάνε μαζί μας. Κι όμως το μπορούν ακόμη και αυτό, πατώντας επάνω σε αυτούς, που κατάφεραν να τους κάνουν ανήμπορους να αντισταθούν. Πατώντας στα «πτώματα», που αποκαλούν «πολίτες», ικανούς μόνο για θυσίες και ατέλειωτους εξευτελισμούς.

Οι Ντογιάκος και Παναγιωτόπουλος θα αθώωναν μέχρι και τον Χριστοφοράκο

Άδικα, πριν κάποια χρόνια, είχε αναγκαστεί το εγχώριο διεφθαρμένο πολιτικό και δικαστικό σύστημα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα αφήνοντας ελεύθερο και φυγαδεύοντας από τη χώρα τον διευθυντή της SIEMENS Μιχάλη Χριστοφοράκο, για να μη τεθεί ενώπιον της όποιας Δικαιοσύνης. Γιατί η λύση για να μπαλωθεί αποτελεσματικά όλη εκείνη η υπόθεση θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο σημερινός προϊστάμενος της Εισαγγελίας Ισίδωρος Ντογιάκος και ο εισαγγελέας Εφετών Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος.

Το σκάνδαλο με την υπόθεση απόπειρας χρηματισμού του Χαϊκάλη, από κει που σύσσωμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούσαν να το απαξιώσουν για να μας πείσουν ότι πρόκειται για μια φαρσοκωμωδία, απεδείχθη εντέλει ότι όντως ήταν φαρσοκωμωδία. Όχι όμως η υπόθεση αυτή καθαυτή, άλλα η όλη ελλιπής διερεύνησή της όπως και το κωμικό πόρισμα που συνετάχθη από τους αρμόδιους εισαγγελείς, δηλαδή του Ντογιάκου και του Παναγιωτόπουλου.

«Από την έρευνα δεν προέκυψε κανένα στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος, ούτε προέκυψε η βασιμότητα της καταγγελίας του βουλευτή Παύλου Χαϊκάλη» απεφάνθηκαν οι δύο εισαγγελείς. Και το βασικό σκεπτικό των εισαγγελέων γι αυτή τους την απόφαση, είναι -κι εδώ είναι που ξεκινάει η κωμωδία- «γιατί στη συνάντηση που είχε στο ξενοδοχείο Plaza o βουλευτής Παύλος Χαϊκάλης με τον Γιώργο Αποστολόπουλο, ο τελευταίος είχε και αυτός παγιδεύσει το χώρο με τοποθέτηση συσκευής καταγραφής ήχου κάτω από το τραπέζι».

Η κόπρος του Αυγεία

Το 2008 ήταν τότε που κυρίως η νεολαία μαζί με μέρος του κόσμου βγήκαν μαζικά στο δρόμο με αφορμή την δολοφονία του Αλέξη.Βγήκαμε ενστικτωδώς όχι μόνο για να εκφράσουμε την οργή μας ενάντια στην δολοφονία, αλλά βγήκαμε γιατί θέλαμε να βάλουμε ένα τέλος στην αθλιότητα.Για εμάς που γνωρίζουμε καλά πως η αθλιότητα δεν ξεκίνησε το 2010,αλλά υπάρχει εδώ και δεκαετίες,έστω κι αν κρύβεται πίσω από «καλούς» μισθούς,ασφαλτοστρωμένους δρόμους και μπόλικη τηλεοπτική μαύρη προπαγάνδα. Τότε βέβαια δεν «υπήρχε» κρίση.Και οι δυνάμεις του μόχθου και της εργασίας-στην πλειοψηφία- απουσίαζαν αφήνοντας να δοθεί η μάχη στον δρόμο κυρίως ανάμεσα στην διεφθαρμένη αστυνομία και στον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Τότε λοιπόν που το καθεστώς βρέθηκε σε πλήρη σύγχυση και φοβούμενο μαζικότερες λαϊκές αντιδράσεις,ήταν μια ευκαιρία για τον κοσμάκη να βγεί μαζικά και να διεκδικήσει  μια καλύτερη κοινωνία,μια άλλη Ελλάδα.Αντ’αυτού ο μέσος έλληνας έκανε το σταυρό του που ευτυχώς δεν σκοτώθηκε το δικό του παιδί,και οι δυνάμεις της «αλλαγής»,του μόχθου και της εργασίας είπαν να περιμένουν λίγο ακόμη…

Αντί λοιπόν να έχουμε την στοχευμένη καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου,είχαμε τον κλασικό πόλεμο με την αστυνομία,όπου βέβαια δεν οδήγησε πουθενά.

Το ευρωπαϊκό monopoly (V)

Του Βασίλη Βιλιάρδου

«Η διαπίστωση ενός προβλήματος, καθώς επίσης η ακριβής περιγραφή, προηγείται της λύσης του – δεν είναι όμως η λύση, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ενέργειες, οι οποίες θα την δρομολογούσαν.

Στο θέμα λοιπόν του χρέους, ειδικά του δημοσίου, το σπιράλ θα σταματούσε να λειτουργεί, μόνο εάν υπήρχαν μαζικές αθετήσεις πληρωμών – οι οποίες θα οδηγούσαν την ελίτ σε απόγνωση.

Στο σημείο αυτό, η μοναδική ίσως χώρα που έχει σήμερα ηθικό έρεισμα να το κάνει δεν είναι άλλη από την Ελλάδα, η οποία έχει οδηγηθεί ξανά στην υπερχρέωση – με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της κυβέρνησης της: της Τρόικας.

Οι Έλληνες, αφού υπέφεραν τα πάνδεινα, έχοντας ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα που τους επέβαλλε η Τρόικα, η οποία παραδέχθηκε επανειλημμένα πως ήταν λανθασμένο, έχουν κάθε δικαίωμα, εάν όχι υποχρέωση, να χρεοκοπήσουν – να αθετήσουν λοιπόν την εξόφληση του υπέρογκου χρέους, το οποίο δημιούργησε η ίδια η Τρόικα, με τις πολιτικές της.

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, εάν αποκτήσουν δηλαδή οι Έλληνες το θάρρος που απαιτεί μία τέτοια απόφαση, το σύστημα της δημιουργίας σκλάβων μέσω του χρέους, πιθανότατα θα καταρρεύσει – με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί ολόκληρος ο πλανήτης από το ζυγό της ελίτ. Άλλωστε, έχουν κάθε δικαίωμα να καταστρέψουν ένα σύστημα που προσπαθεί να τους καταστρέψει – όπως πολύ σωστά διακηρύσσουν οι Αμερικανοί Πολίτες σήμερα.

Της πουτάνας γίνεται...

Του Καρτέσιου

Ο τίτλος του post δεν αναφέρεται στη Ρεπούση, αλλά στη γενικότερη κατάσταση την οποία αδυνατώ να περιγράψω διαφορετικά. Από κάπου, όμως, πρέπει να το ξεκινήσω. Όπως βλέπουμε και στη φωτογραφία, η βουλευτής Μαρία Ρεπούση είχε εκφράσει μέσω twitter την απορία – για κάποιους παράπονο – ότι δεν έγινε κάποια πρόταση χρηματισμού στους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Δεν πέρασαν 2 ημέρες και κοτζάμ πρωθυπουργός έσπευσε να διορθώσει αυτό το λάθος. Πρότεινε στην κυρία Ρεπούση, στους υπόλοιπους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, στους πέριξ της ΔΗΜΑΡ ανεξάρτητους και στους ανεξάρτητους γενικά βουλευτές να ψηφίσουν για πρόεδρο της Δημοκρατίας με αντάλλαγμα μία κυβερνητική θέση.

Πέρα από την αύξηση του ρευστού που επιφέρει μία υπουργοποίηση, δίνει επίσης τη δυνατότητα υπογραφής συμβάσεων, απευθείας αναθέσεων έργων, διορισμών και βολεμάτων. Δεν ξέρω αν αυτά είναι περισσότερα από 700.000€ , πάντως αν επενδύσεις σωστά στην κυβερνητική σου θέση, βγάζεις πολλά.

Σήμερα, λοιπόν, παρακολουθήσαμε ως λαός όχι το πώς εκτρέπεται η Δημοκρατία και το Σύνταγμα, αλλά το πώς ανατρέπονται στην κυριολεξία και πέφτουν στο γκρεμό. Ζούμε θλιβερές στιγμές. Ο χρηματισμός βουλευτών και οι συνδιαλλαγές γίνονται πλέον σε live μετάδοση. Δε νομίζω ότι μετά το σημερινό διάγγελμα – απόπειρα χρηματισμού του πρωθυπουργού προς βουλευτές έμειναν και πολλά να συζητήσουμε.

Το τέλος του υπαρκτού καταναλωτισμού

Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτό ακριβώς ζει η Ελλάδα την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Ακολουθεί βεβαίως όλος ο δυτικός κόσμος, όλες οι επί χρόνια διαμορφούμενες καταναλωτικές κοινωνίες και κράτη.

Κάθε καθεστώς που παραπαίει, πόσω μάλλον ο υπαρκτός καταναλωτισμός μετατρέπεται σε τυραννικό για ολοένα και ευρύτερες ομάδες πληθυσμού των ανθρώπων που το ενσαρκώνουν.

Η ανθρωπότητα των καταναλωτών αποπροσανατολισμένη εντελώς λόγω της αντιστροφής των όρων και των αξιών επί των οποίων πορεύεται στην καθημερινή της ύβρη, είναι καταδικασμένη να βιώσει τις συνέπειες των πράξεών της πλέον.

Κι έχουμε απομείνει κάποιοι να απορούμε ακόμη ειλικρινά πού πήγε τόση γνώση, τόσος πολιτισμός και τόση επιστημοσύνη. Πώς μπορεί να πορεύεται έτσι αυτό το ον το τέλειο. Από τη μια να μελετά το Χάος και να γνωρίζει με τεκμηρίωση απόλυτη ότι κάθε του κίνηση, ακόμη και ανεπαίσθητη, η οποία εκβιάζει τους ρυθμούς της φυσικής ανάπτυξης, διαταράσσει το σύμπαν και επιφέρει συνέπειες πολλαπλάσιες απ’ αυτού και από την άλλη να την αγνοεί όλην αυτή τη γνώση και να αυτοκαταστρέφεται.