Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Η τυραννία της οικονομίας


Του Χάρη Ναξάκη*

«Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει,
Όχι μ ’ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό»
T.S.Eliot

Όχι πια άλλα κροκοδείλια δάκρυα για την πτώση στην πρόσφατη θεομηνία του ιστορικού μονότοξου και απαράμιλλης ομορφιάς γεφυριού της Πλάκας στην Ήπειρο. Τα μανιασμένα νερά από τα αγέρωχα βουνά μ’ ένα παρατεταμένο βουητό (λυγμό) εκδικήθηκαν τον υβριστή άνθρωπο, εν ονόματι της φύσης, για τα φαραωνικά έργα του (φράγματα της ΔΕΗ στον Αώο ποταμό στα Γιάννενα και στον Άραχθο στην Άρτα). Ο λυγμός των νερών δεν λογάριασε την μαστορική τέχνη των κτιστάδων και ο απαιτούμενος φόρος τιμής στους μαστόρους της πέτρας δεν είναι απλώς το ξαναχτίσιμο του γεφυριού, αλλά η αλλαγή προτύπου ζωής, η αρμονική συμφιλίωση με τη φύση. 

Γιατί έπεσε το γεφύρι; Επειδή δεν εκπονήθηκαν μελέτες; Δεν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για τη συντήρησή του; Σπαταλήθηκαν τα χρήματα σε έργα βιτρίνας ή μούχλιασαν στα συρτάρια της γραφειοκρατίας ή γιατί έβρεξε πολύ ο θεός; 

Προοπτικές ανανέωσης και διεύρυνσης του Δημοκρατικού Εγχειρήματος


Toυ Γιώργου Κουτσαντώνη

Το παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια* προσέγγισης των προοπτικών για ανανέωση και διεύρυνση του αιτήματος των πολιτών για άμεση συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, τη θέσπιση και την εφαρμογή των νόμων. Η εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος - όπως αυτή διαμορφώθηκε και μέσα από της πλατείες των αγανακτισμένων του 2011 - είναι πολύτιμη και μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο σύμβουλο για την αποφυγή ατομικών/συλλογικών σφαλμάτων και παραλείψεων.

Πολλοί υπήρξαν οι παράγοντες που καθόρισαν την μετέπειτα πορεία του αιτήματος για άμεση Δημοκρατία, οι οποίοι και απέτρεψαν τη δημιουργία ενός ισχυρού και αυτόνομου Πολιτικού Σώματος...

Αρχικά οι κομματικές και οι συνδικαλιστικές αναμείξεις που είχαν σαν στόχο την οικειοποίηση ορισμένων δράσεων, συνέβαλαν καθοριστικά στον αποπροσανατολισμό και στην αποδυνάμωση του αιτήματος. Η θωράκιση ενός ανανεωμένου εγχειρήματος από κάθε είδους προσπάθεια κομματικής οικειοποίησης και εκμετάλλευσης μπορεί να το προστατέψει από τη φαγοκυττάρωσή του [1] από το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκταση από τη σταδιακή αποκινητοποίηση και εξαφάνισή του. 

Γιάννης Μακριδάκης:Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη για την Πελοπόννησο της Κυριακής 3/5/15

Γιάννης Μακριδάκης: Εκτός των γηπέδων του καταναλωτισμού

Ζει στη Χίο, είναι φυσικός καλλιεργητής και υμνητής της λιτότητας. Χαρακτηριστικά που δανείζει στον 45άρη Στέφανο, ήρωα του νέου του βιβλίου «Αντί Στεφάνου» (εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας») ο οποίος, γίνεται και (ξε)γίνεται -με συνοπτικές διαδικασίες- νεκροθάφτης στο νησάκι, όπου κατοικεί.

Γιατί τον έχρισε νεκροθάφτη; ρωτάμε τον Γιάννη Μακριδάκη. Υπήρξε κάποιο γεγονός που «γέννησε» το βιβλίο; 

«Δεν υπήρχε γεγονός, αλλά αλληλουχία γεγονότων. Εδώ και 5 χρόνια, όσον καιρό δηλαδή έχω αποχωρήσει εντελώς από τα γήπεδα του καταναλωτισμού, τις πόλεις, και έχω ενταχθεί στο οικοσύστημα, διαβιώντας πλέον φυσική ζωή ως απόλυτο και αναπόσπαστο μέλος του Ολου, δίχως να καταναλώνω αλόγιστα φυσικούς πόρους και προσπαθώντας να τους αναπληρώνω σε κάποιον βαθμό, ασχολούμαι με τη φυσική καλλιέργεια της γης και με την καθημερινή παρατήρηση της αργής αβίαστης φυσικής ανάπτυξης γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνομαι συνεχώς μάρτυρας του ζωογόνου θανάτου των φυσικών πλασμάτων καθώς και του εξίσου ζωογόνου ρόλου των φυσικών περιττωμάτων τους/μας. Θάνατος, λοιπόν, και κόπρανα, έννοια και ύλη τελείως παρεξηγημένες αλλά και αλλοιωμένες εντός του καταναλωτικού συστήματος, οι οποίες προφανώς γέννησαν το βιβλίο και άρα τον ήρωα Στέφανο ως νεκροθάφτη, ιδιότητα που εξυπηρετούσε τέλεια την ιδέα και τη φιλοσοφία της νουβέλας» απαντά.

Ξεπούλημα ως ένδειξη καλής θέλησης από την κυβέρνηση Τσίπρα


Του Δημήτρη Καζάκη

Χθές το πρωί το Reuters μετέδωσε την είδηση: "Ως χειρονομία καλής θέλησης, ένας ανώτερος αξιωματούχος της υπηρεσίας ιδιωτικοποίησης δήλωσε ότι η Αθήνα είναι έτοιμη να ολοκληρώσει μια συμφωνία για € 1.2 δις με τη γερμανική Fraport που αναλαμβάνει τους περιφερειακούς αερολιμένες και να ανοίξει εκ νέου υποβολή προσφορών για την πλειοψηφία των μετοχών στο λιμάνι του Πειραιά."

H Fraport AG είναι μια από πιο τις αγαπημένες εταιρείες της κυβέρνησης Μέρκελ. Η αγορά λέει ότι η πολιτική οικογένεια της Μέρκελ και η ίδια έχει συμφέροντα στη συγκεκριμένη εταιρεία. Ίσως έτσι να εξηγείται γιατί η συγκεκριμένη εταιρεία προωθείται με πυγμή όπου οι Γερμανοί έχουν πάτημα. Για παράδειγμα, η συγκεκριμένη εταιρεία είναι μπλεγμένη στο σκάνδαλο της κατασκευής του διεθνούς αεροδρομίου Ακίνο των Φιλλιπίνων από το 2002.

Το ανώτατο δικαστήριο των Φιλιπίνων το 2004 ακύρωσε το συμβόλαιο με την Fraport γιατί παραβιαζόταν κατάφωρα η εθνική νομοθεσία που δεν επέτρεπε τον έλεγχο βασικών υποδομών της χώρας (αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, κοκ) από ξένα συμφέροντα.