Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

O Δημήτρης Καζάκης για τον Ε.S.Μ. και το χρέος

Το παγκόσμιο σώου των Xmas!


Από τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη στα ρεβεγιόν της Παγκοσμιοποίησης

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο μεγάλος συγγραφέας της Βικτωριανής Αγγλίας, Κάρολος Ντίκενς, στην «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του (τον Δεκέμβριο του 1843), έδινε το νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων όπως ήταν ζωντανό ακόμα στον δυτικό πολιτισμό.
Πρόκειται για την ιστορία του άκαρδου και φιλοχρήματου Σκρουτζ ο οποίος, με την επέμβαση του πνεύματος των Χριστουγέννων, συγκλονίζεται και από φιλάργυρος μετατρέπεται σε άνθρωπο της συμπόνοιας και της γενναιοδωρίας.

Αυτό ήταν το μήνυμα της γιορτής των Χριστουγέννων που επιζούσε στην ψυχή των λαών μέχρι την εισβολή της παγκοσμιοποίησης και του καταναλωτισμού. Όλοι μεγαλώσαμε με την πασίγνωστη ιστορία του, γενηές και γενηές, μέχρι που ήρθε ο νεοεποχίτης Χάρρυ Πότερ να μονοπωλήσει τις παιδικές ψυχές.
Σήμερα γίνεται μια συντονισμένη κατεδάφιση του εορτασμού των Χριστουγέννων, τα οποία η βιομηχανία της διασκέδασης τα θέλει ένα ατελείωτο σώου από «ρεβεγιόν», καζίνο, βιτρίνες και εξωτικές εκδρομές…

Ο πόλεμος κατά του πνευματικού νοήματος της γιορτής των Χριστουγέννων είναι, μαζί με την μαζική προώθηση προς τις ευρωπαϊκές χώρες μουσουλμάνων μεταναστών, απαραίτητο στοιχείο της προσπάθειας να επιβληθεί η πολυπολιτισμικότητα ενάντια στην θέληση των περισσότερων ανθρώπων.

Το ρούβλι, το πετρέλαιο, το σχιστολιθικό αέριο, τα παράγωγα και η αμερικανική ηγεμονία


Του Federico Pieraccini


Δύο κεντρικά θέματα σχετικά με την υποτίμηση του ρουβλιού και την ανατίμηση του δολαρίου πρέπει να έχουμε στο νου μας: την επιδίωξη να διατηρηθεί η αμερικανική ηγεμονία και την κερδοσκοπική φούσκα των παραγώγων που συνδέονται με τον κλάδο του σχιστολιθικού αερίου. Χωρίς αυτά τα στοιχεία, είναι αδύνατον να κατανοήσουμε ποιες είναι οι αιτίες και οι συνέπειες οικονομικών γεγονότων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τεχνητά.

Συνεπώς, η υπόθεση που περιγράφει ο τίτλος πρέπει να ιδωθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες, από τη γεωπολιτική και από την καθαρά οικονομική.

Η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου

Η υποτίμηση του πετρελαίου φαίνεται να αποτελεί μια στρατηγική που εφαρμόζεται κατόπιν συμφωνίας ανάμεσα στο αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον βασιλικό Οίκο των Σαούντ 

Μία τραπεζική χώρα


Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Το σύστημα έχει πάρει τα μέτρα του…

Ο Κέννεθ Γκαλμπρέηθ, ένας από τους σπουδαιότερους οικονομολόγους του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, υποστήριζε πως κάθε κραχ, κάθε μεγάλη και βαθειά οικονομική κρίση οφείλεται σε δύο λόγους. Την άγνοια της οικονομικής ιστορίας και την ανθρώπινη απληστία. Την καρδιά του καπιταλισμού.

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ το 2008 με τα δάνεια υψηλού ρίσκου που έδιναν οι τράπεζες, συνέβη, γιατί οι τράπεζες, ο στυλοβάτης του συστήματος -καθοδηγητής και υποβολέας του, επίσης- βρήκαν τη μέθοδο να κερδοσκοπήσουν χοντρά. Η διασύνδεση των οικονομιών διασφάλισε τη μεταφορά της κρίσης, όταν έσκασε η φούσκα στις ΗΠΑ, σε όλο τον πλανήτη.

Αυτή η κρίση των δανείων υψηλού ρίσκου, για μία ακόμη φορά έδειξε πόσο εκτεθειμένο είναι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα -που αποτελεί έναν απροσπέλαστο δαίδαλο αδιαφάνειας- στις οργανωμένες κινήσεις κερδοσκοπίας. Κινήσεις, απέναντι στις οποίες τα κράτη δεν έχουν καμία άμυνα, εκτός αν θεωρήσουμε αυτή τη γελοιότητα των επιτοκίων, άμυνα. Ενα από τα σημαντικότερα στοιχεία αυτής της κρίσης έχει να κάνει με το ποιος, τέλος, φορτώνεται αυτή τη ζημιά που προκάλεσαν οι κερδοσκοπικές κινήσεις και η απληστία κάποιων καθαρμάτων. Μα, όλοι εμείς.

Αυτοί και το «χάος»


Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Διαβάζουμε τις νέες δηλώσεις Σόιμπλε: «κάθε νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις των προκατόχων της», και ως μονότονη επανάληψη: «Οι νέες εκλογές δεν αλλάζουν το ελληνικό χρέος. Κάθε νέα κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί από τους προκατόχους της», για να ολοκληρώσει: «Αλλά αν η Ελλάδα διαλέξει μια άλλη κατεύθυνση θα είναι μια δύσκολη κατάσταση»….

Ανησυχεί ο αρχιμαφιόζος νεοναζί και στέλνει απαράδεκτα τελεσίγραφα. Γι’ αυτό δεν αναφέρεται καθόλου για ποιον θα είναι δύσκολη η κατάσταση, αν η Ελλάδα διαλέξει -επιτέλους- διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που τα διεθνή αρπακτικά επέλεξαν και οι δωσιλογικές «ελληνικές» κυβερνήσεις ακολούθησαν πιστά μέχρι τώρα. Και απειλεί.

Γνωρίζει πολύ καλά, αυτό το προϊόν τερατογένεσης, ότι για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια, ο ελληνικός λαός έχει μια ευκαιρία, να τρίψει στα μούτρα αυτών των εξαμβλωμάτων του ανθρώπινου είδους τις μεθοδεύσεις τους και να στρέψει εναντίον τους τα φρικώδη εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι το «οικονομικό» ολοκαύτωμα που σχεδίασε, αυτός και οι όμοιοί του, σε βάρος του ελληνικού λαού και εκτέλεσαν με χειρουργική ακρίβεια οι προδότες των Αθηνών, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πραγματική γενοκτονία.

Αργεντινή εναντίον κερδοσκοπίας


Επιμέλεια: Χάρης Λογοθέτης

Θα πρέπει, άραγε, να επιτραπεί σε μια χούφτα κερδοσκόπων να κρατούν όμηρους 40 εκατομμύρια Αργεντίνους; Στην ερώτηση αυτή, η αμερικανική Δικαιοσύνη απάντησε «ναι», προκαλώντας αναστάτωση ακόμη και μεταξύ των επενδυτών. Αποδυναμώνοντας τους μηχανισμούς που επιτρέπουν στα κράτη να μειώνουν το βάρος του χρέους τους, η δικαστική απόφαση απειλεί να αποσταθεροποιήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Του Mark Weisbrot*

Η διαμάχη ανάμεσα στην Αργεντινή και τους «γύπες», τις εταιρείες επενδύσεων που ειδικεύονται στην κερδοσκοπία επί επισφαλών χρεών, θυμίζει ορισμένες αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές. Διαθέτει όλα τα συστατικά τους: μυστήριο, πολιτικές δολοπλοκίες, ανατροπές και απόλυτα μισητούς «κακούς». Μεταξύ τους, πλειάδα πρώην υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων, οι οποίοι έχουν πλέον φορέσει τις παντόφλες του λομπίστα και, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Μαρκ Λέιμποβιτς, «έχουν κολλήσει στην Ουάσινγκτον όπως τα μύδια στον βράχο«. [1]

Το τελευταίο επεισόδιο ξεκινά στις 21 Νοεμβρίου 2012, σε ομοσπονδιακό δικαστήριο της πολιτείας της Νέας Υόρκης, όταν ο δικαστής Τόμας Γκρίσα διατάζει την Αργεντινή να καταβάλει το ποσό των 1,33 δισεκατομμυρίων δολαρίων (πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ) σε διάφορα κερδοσκοπικά επενδυτικά ταμεία, μεταξύ των οποίων και το NML Capital, με επικεφαλής τον Πολ Σίνγκερ.