Διατλαντική Συμφωνία - Ενα νέο μνημόνιο

Toυ Αλέξανδρου Μαυρικάκη*

Συνεχίζονται, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, οι συνομιλίες για τη Διατλαντική Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership-ΤΤΙΡ) μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε.

Σκοπός είναι η δημιουργία μιας ελεύθερης ζώνης εμπορίου και επενδύσεων και στόχοι η αύξηση των εξαγωγών, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και η δημιουργία νέων επενδύσεων.

Το οικονομικό όφελος αποτιμάται σε αρκετά δισ. και θα αφορά περίπου το 50% των συναλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα.

Οι διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία ξεκίνησαν το 2013 με βασικούς άξονες την εξάλειψη τελών και δασμών, την άρση των εμποδίων στις εμπορικές συναλλαγές και την εναρμόνιση κανονισμών και ρυθμίσεων.

Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά η φάμπρικα των εγγυήσεων καλά κρατεί...

Όπως γνωρίζετε (κι αν δεν το γνωρίζετε, είναι ευκαιρία να το μάθετε), το κράτος ξεζούμισε με δυο μνημόνια τους πολίτες του για να πάρει συνολική "βοήθεια" 226,7 δισ. ευρώ. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι πολίτες φορτώθηκαν στην πλάτη τους μόνο 226,7 δισ. συν τους τόκους. Δυστυχώς, η πραγματικότητα λέει ότι έχουμε φορτωθεί πολύ περισσότερα. Πόσα; Δεν ξέρω ακριβώς. Θα το δείξει ο χρόνος και μακάρι το νουμεράκι να μη φουσκώσει πολύ. Κι επειδή δεν είναι δυνατόν να καταλάβετε τι εννοώ, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Στο κείμενο "...και τα κλειδιά στο χέρι (της τράπεζας)" της 7/12/2013, γράφαμε ότι, κατά την πενταετία 2009-2013, το ελληνικό κράτος είχε χρηματοδοτήσει τις τράπεζες με 145 δισεκατομμύρια, από τα οποία τα 127,3 ήσαν εγγυήσεις. Τότε είχα πει ότι διαφωνώ κατηγορηματικά με όσους ισχυρίζονται ότι οι εγγυήσεις δεν είναι λεφτά. Σήμερα θα εξηγήσω τον λόγο της διαφωνίας μου.