Του Κωστή Μουδάτσου
Αναζητούμε τον τολμηρό, τον λεύτερο άνθρωπο. Εκείνο που η καρδιά του σκιρτά στον ερχομό της Άνοιξης.
Αναζητούμε το βοσκό που τυλιγμένος στο ρασίδι του παίζει θιαμπόλι και διαβάζει Ερωτόκριτο. Εκείνο που νοιώθει το κάλεσμα της Φύσης και περιφρονεί τις ευτελείς αξίες και τις συνήθειες των νεόπλουτων.
Αυτούς που αγαπούν και χαίρονται τη εδική τους φύση αλλά και τη Μάνα Φύση.
Αναζητούμε τους ανθρώπους που είναι ενάντια στους απάνθρωπους νόμους για σκληρή δουλειά και ελάχιστες αμοιβές, το μεροδούλι-μεροφάι.
Αναζητούμε τις όμορφες γλωσσοκοπάνες που μάθαμε στα παραμύθια της γιαγιάς , στους θρύλους και στους μύθους. Εκείνες τις τολμηρές θηλυκές γυναίκες, τις αθυρόστομες, τις δοσμένες στον έρωτα. Αυτές τις θηλυκές υπάρξεις που γλεντούν τη ζωή και χαρίζουν ζωή. Αυτές που με τολμηρά λόγια χαρίζουν ηδονές βάζοντας φωτιές στη φαντασία να καλπάζει με το μέγα πάθος, που κάνουν την επιθυμία να ουρλιάζει: πεινάμε και θέλομε να φάμε!
Στους φτωχούς λαούς συνήθως οι άνθρωποι αγαπούν και ερωτεύονται, χαίρονται τη ζωή παρά τη φτώχια τους!
