Του Γιώργου Ρακκά
Αρκούσε η δημοσιοποίηση μιας απόφασης από τον σύλλογο γονέων του 5ου Δημοτικού Συμβουλίου Ωραιοκάστρου, που αρνούνταν την τοποθέτηση παιδιών προσφύγων στο σχολείο τους για να φοιτήσουν σε ειδικές τάξεις μετά τις 2 μ.μ., για να ξεσπάσει μια πρωτοφανής υστερία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταγγελίας του «φασισμού» και του «ρατσισμού», που συνοδεύονταν από ιερεμιάδες για το προσφυγικό παρελθόν της περιοχής και το υπέρτατο ανθρωπιστικό καθήκον της Ελλάδας.
Επειδή είναι σαφές ότι το ζήτημα που δημιουργήθηκε στο Ωραιόκαστρο αποτελεί μόνο την απαρχή ενός κύκλου αντιπαραθέσεων σχετικά με τις τύχες των εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών στην χώρα μας, κρίνουμε σωστό να παρέμβουμε επί του συνόλου του ζητήματος προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Η αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος στη χώρα μας, δεν είναι, και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ως, ανθρωπιστικό ζήτημα. Πόσο μάλλον όταν ο αφηρημένος «ανθρωπισμός» έχει μεταβληθεί σε πρόσχημα της συστηματικής πολιτικής συγκεκριμένων κέντρων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας –του Σόρος, ως εκπροσώπου του ευρωατλαντισμού, στο «πεδίο» της κατά τα άλλα ισλαμοφασιστικής Τουρκίας–, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτούργησε ως άλλοθι στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, στο Ιράκ, στην ίδια τη Συρία.
