Του Πάνου Κοσμά
Οι "μέσα" και οι "έξω", η στάση πληρωμών, το νόμισμα και οι τράπεζες.
Υπάρχουν συγκυρίες στην ταξική πάλη που τα δευτερεύοντα και τα ανούσια υποχωρούν ή εξαφανίζονται και όλα συμπυκνώνονται σε ένα, κυρίαρχο δίλημμα, από του οποίου την απάντηση εξαρτώνται τα πάντα. Όταν τα πολιτικά επίδικα συμπυκνώνονται με τέτοιο τρόπο σε ένα, κυρίαρχο δίλημμα, τότε και ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται τρομακτικά. Τότε δεν είναι μόνο το δίλημμα καθαρό, είναι και ο καταναγκασμός του χρόνου πολύ μεγάλος. Τότε ισχύει το "χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά", καθώς η κατεύθυνση των εξελίξεων, ίσως μάλιστα και ο ίδιος ο αγώνας συνολικά, κρίνεται σε σύντομο χρόνο - οι μέρες μετρούν για βδομάδες, οι βδομάδες για μήνες και οι μήνες για χρόνια. Σε μια τέτοια ακριβώς συγκυρία βρισκόμαστε σήμερα, κάτι λιγότερο από 50 μέρες ύστερα από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, καθώς στον ορίζοντα της πολιτικής πάλης προβάλλει το δίλημμα "Ρήξη ή πλήρης υποταγή και συντριβή".
Φυσικά, δεν συμπυκνώνεται για όλους με αυτό τον τρόπο το νόημα της πάλης, καθώς -όπως μπάντα σε ανάλογες ιστορικές συγκυρίες- υπάρχουν και αυτοί που, αυταπατώμενοι ή απλώς αποξενωμένοι από τα ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία διαχείρισης καταστάσεων ρήξης, ελπίζουν σε μια "μέση οδό", σε έναν "έντιμο συμβιβασμό". Όμως, τα γεγονότα και τα δεδομένα είναι συντριπτικά εναντίον τέτοιων αυταπατών, τόσο, ώστε να μπορούν να χαρακτηριστούν κάλλιστα πολιτικός στρουθοκαμηλισμός.