Του Τάσου Βαρούνη
Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις «τι κρύβεται» πίσω από την απλόχερη βοήθεια του ελληνικού λαού προς τους πρόσφυγες. Κοιτάς λίγο τριγύρω, πολύ μέσα σου, προσπαθείς να εντοπίσεις τη στιγμή -άρα το παρελθόν και το μέλλον της-, να μην ξεχειλώσεις τα «δεδομένα» καταπώς σε βολεύουν ή θα επιθυμούσες.
Όταν χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκουν τον δικό τους τρόπο να προσφέρουν στον συνάνθρωπο που βασανίζεται, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό. Δεν είναι ακριβώς ένα κίνημα, αλλά κάτι διαφορετικό. Μια κοινωνία σε κίνηση, που παραμένει ενεργή και ευαίσθητη. «Α, ρε Έλληνα», ψιθύριζε ένας παππούς σε καροτσάκι την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα και μόνο ένας κομπλεξικός θα τον κατηγορούσε για εθνικιστικό παροξυσμό. Είναι κι αυτή μια ακόμα διαχωριστική γραμμή που γεννήθηκε μέσα στην κρίση με τη δικιά της πρωτότυπη φυσιογνωμία που δύσκολα χωρά σε κουτάκια. Γιατί η αλληλεγγύη διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα. Όχι, βέβαια, των κομμάτων αλλά των πολιτών που ανεξαρτήτως τοποθέτησης έχουν κάτι να προσφέρουν. «Αριστεροί», «δεξιοί» και «ποταμίσιοι», θρησκευόμενοι και μη. Συχνά στην ιστορία αυτού του τόπου εκφράστηκαν φαινόμενα με έναν παλλαϊκό χαρακτήρα και μια ορισμένη καθολικότητα. Είναι η διαμόρφωσή μας; Οι συλλογικές μας εμπειρίες; Πιθανόν.