Του Αρη Δαβαράκη
Κόβοντας βόλτες στο facebook το Σαββατοκύριακο, έπεσα πάνω σε μιαν ανάρτηση της Αναστασίας Λαμπρία η οποία είχε εντοπίσει την ηλεκτρονική "ἑπανέκδοση" ενός κειμένου του Κωστή Παπαγιώργη εξαιρετικά επίκαιρου και απίστευτα "προφητικού" που είχε δημοσιευτεί στην έντυπη LIFO το 2007 (αν αγαπάτε!). Πρίν απο 7 ολόκληρα χρόνια λοιπόν ο Κωστής Παπαγιώργης, αρθρογραφώντας σε ένα free-press πολύ της μόδας -φτιαγμένο όμως απο τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο ο οποίος ξέρει τι κάνει και σε ποιούς απευθύνεται- προχώρησε σε σκέψεις, συγκρίσεις και προβλέψεις που σήμερα έχουν ήδη επαληθευθεί στο 100% τους. Γι'αυτό μερικά μυαλά ξεχωρίζουν απο τα πολλά μυαλά. Υπάρχουν λόγοι σοβαροί. (Αρης Δαβαράκης)
Oι σκιαγμένοι και οι άνετοι. Η Ελλάδα είναι χωρισμένοι ανάμεσα στους επιτυχημενάκηδες που δεν κωλώνουν πουθενά και τους δειλούς που πάνε τοίχο-τοίχο. Πώς φέρεται ο χρόνος στους μεν και στους δε;
Πολλοί είναι οι τρόποι για να οξύνει κανείς την ανθρωπογνωσία του μέσα στον νεοελληνικό βίο, αλλά η μελέτη της λέξης «κομπλεξικός» κρατάει τα σκήπτρα. Από τη μαθητική ηλικία κιόλας, η χρήση του όρου ισοδυναμεί με επίδειξη ταυτότητας. «Ρε μαλάκα, μιλάμε για κομπλεξάρα, ούτε νερό δεν μπορεί να πιει!»
Η κατηγοριοποίηση είναι προφανής. Από τη μια οι ξεσκολισμένοι, αυτοί που δεν κωλώνουν, δε μασάνε, δεν τους τη βγαίνει κανένας, και από την άλλη οι αδικογεννημένοι, οι σκουντούφληδες και μουντζωμένοι. Ο ασυμπλεγμάτιστος είναι «μορφή, όλα τα σφάζει / όλα τα μαχαιρώνει· σε αγοράζει στο πιτς φιτίλι, γεννήθηκε τετραπέρατος· αντίθετα, ο έρμος ο κομπλεξικός πάει τοίχο τοίχο, αν κερδίσει ποτέ κερδίζει μόνο στο λήγοντα, στην πρόσθεση ξεχνάει το μηδέν, τέλος πάντων μαζεύει τα καρφοπέταλα των άλλων.