Του Κ. Παπουλή
Μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια υποταγής στην τρόικα, μιας τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, και της μεγαλύτερης κρίσης που έχει γνωρίσει ποτέ ανεπτυγμένη χώρα στην ιστορία, ο λαϊκός παράγοντας φαίνεται να έχει παραδοθεί, ενώ συγχρόνως, δεν έχει διαμορφωθεί, ένα πολιτικό ρεύμα που να μπορέσει να εμπνεύσει και να δημιουργήσει εμπιστοσύνη, με μια συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση.
Δηλαδή ούτε από πάνω -σε πολιτικό επίπεδο-, ούτε από κάτω, σε κοινωνικό, υπάρχει αυτή την στιγμή κάποια χαραμάδα ελπίδας. Φυσικά το κοινωνικό με το πολιτικό πάντα αλληλοδιαπλέκονται. Το έλλειμμα του ενός τροφοδοτεί το έλλειμμα του άλλου. Όχι μόνο λοιπόν, δεν υφίσταται κοινωνικό κίνημα, που είναι και το κύριο ζήτημα, αλλά δεν υπάρχει καν και ένα πολιτικό κομμάτι με αποδοχή που να προσομοιάζει, έστω και σε πολιτική τύπου Κίρχνερ, δηλαδή που να έχει πραγματική διάθεση να έρθει σε σύγκρουση με τον ξένο παράγοντα.
Τα παρακάτω 10 σημεία σε αυτό το κείμενο αποτελούν απλές διαπιστώσεις, οι οποίες αναγνωρίζουν την μέχρι στιγμής συντριπτική ήττα, γιατί αν δεν καταλαβαίνεις πώς και γιατί, χάνεις τον πόλεμο, τότε δεν έχεις και την παραμικρή πιθανότητα να αντιστρέψεις την κατάσταση.
1. Η ήττα του λαικού παράγοντα
Ο Λαϊκός παράγοντας έδωσε την μάχη του μόνος του, την περίοδο 2010-2012 με κορύφωση την πλατεία Συντάγματος. Τον Μάιο του 2010, π.χ., αν η προσπάθεια εισβολής στην βουλή στεφόταν με επιτυχία, ή αν κυβέρνηση έπεφτε τον Ιούνιο του 2011 από την λαοθάλασσα της πλατείας Συντάγματος, επειδή θα καταψηφιζόταν η δανειακή σύμβαση, η πατρίδα μας πιθανότατα θα έπαιρνε τον δρόμο της Αργεντινής.