Εμπρός να αποτρέψουμε τη νόθευση του απελευθερωτικού μηνύματος του Δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Προχθές Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 ο ελληνικός λαός για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια καταστροφικής λιτότητας και καταρράκωσης κάθε αξιοπρέπειας συλλογικής και ατομικής, κλήθηκε να εκφράσει τη γνώμη του, έστω και εκ των ενόντων, έστω και στη βάση ενός ασαφούς ερωτήματος. Και ο ελληνικός λαός με ψηλά το κεφάλι απορρίπτοντας την τρομοκρατία και την τεράστια εκστρατεία εκφοβισμού, τόσο από το εξωτερικό, όσο και από το εσωτερικό, αποφάνθηκε με συντριπτική πλειοψηφία.

Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα δεν «σηκώνει» πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Είναι τόσο καθαρή η βούλησή του, ότι δεν δέχεται καμιά άλλη ταπείνωση, καμιά άλλη υποβάθμιση της ζωής του. Είναι τόσο ισχυρή η εντολή προς την κυβέρνηση να μην κάνει βήμα πίσω και να μη δεχθεί καμία συμφωνία με τους δανειστές, η οποία θα μπορεί να λειτουργήσει σε βάρος της δικής του ξεκάθαρης βούλησης, που η οποιαδήποτε προσπάθεια παρερμηνείας της από τους πολιτικούς ταγούς, μόνο σαν πραξικόπημα θα μπορούσε να εκληφθεί.

Βγες απ’ το βαρέλι

Του Γιάννη Μακριδάκη

Μια παλιά μέθοδος καταπολέμησης των ποντικιών είναι η δημιουργία κανίβαλων. Πιάνανε οι περιβολάρηδες καμπόσους ποντικούς, τους βάζανε σ’ ένα βαρέλι και τους μείωναν μέρα τη μέρα την τροφή, ώσπου τη μηδένιζαν εντελώς και τότε άρχιζε ο ένας ποντικός να τρώει τον άλλον. Αυτός που επικρατούσε όλων ήταν ο εκλεκτός κανίβαλος, γλυκαμένος από το κρέας των “συντρόφων” του αφηνόταν ελεύθερος μέσα στο περιβόλι και εξολόθρευε όποιον όμοιό του έβρισκε στο διάβα του.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά έχει και η ιστορική στιγμή της ανθρωπότητας, την οποίαν βιώνουμε εμείς τώρα.

Αιχμάλωτοι των επιλογών μας και των επιλογών των προγόνων μας, ζούμε μέσα στο βαρέλι του χρηματοοικονομικού συστήματός μας, αποκομμένοι από τον πραγματικό πλούτο του Οικοσυστήματος, δηλαδή τους Φυσικούς Πόρους και περιμένουμε από τις Τράπεζες και τις Αγορές να μας ελεήσουν με κάποιον “πόρο” χρήματος για να “ζήσουμε” καταναλώνοντας και ταυτόχρονα αυτοκτονώντας λίγο λίγο καθημερινά.

Περί του δικού μας OXI στο δημοψήφισμα

Των Γιώργου Κουτσαντώνη και Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Για πολλούς από εμάς που οραματιζόμαστε μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας, και δικαιοσύνης – δηλαδή δημοκρατίας -, η διενέργεια του δημοψηφίσματος ήρθε να ταράξει τα ήσυχα νερά (έτσι όπως «ησύχασαν» από το 2011 μέχρι σήμερα) της θεωρητικής προσέγγισης ενός οράματος που ως προτάγμα είναι κάτι που επιθυμούμε να λάβει σάρκα και οστά. Ένα πρόταγμα που – επί της αρχής – έχει την ιδιότητα η έκβασή του να μην είναι a priοri γνωστή (σε αντίθεση με τα παρωχημένα και χρεοκοπημένα ιδεολογικά ρεύματα του προηγούμενου αιώνα) ακριβώς γιατί κάτι τέτοιο θα αυτό-αναιρούσε τις αξίες και τα επιχειρήματά του. Αναφορικά, βέβαια, με το τώρα και το σήμερα, το θεωρητικό κομμάτι της (άμεσης) δημοκρατίας συντίθεται από μια σειρά στοιχείων και αξιών αυτού του αρχαίου αθηναϊκού πολιτεύματος όπου το δημοψήφισμα δεν υπήρχε ως πρακτική, όπως σωστά επισημαίνει ο Γιώργος Ν. Οικονόμου:

«Η άμεση δημοκρατία, δηλαδή η δημοκρατία, δεν έχει δημοψηφίσματα, αλλά τακτικές και έκτακτες συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίοι συμμετέχουν άμεσα, διαβουλεύονται, συζητούν, εκθέτουν τις απόψεις τους, επιχειρηματολογούν ελεύθερα, με ισότητα, παρρησία, ισηγορία και στο τέλος αποφασίζουν. Έτσι γινόταν στην αθηναϊκή δημοκρατία»

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι μέσω του σημερινού δημοψηφίσματος – όπως και κάθε δημοψηφίσματος που διεξάγεται από τα πάνω  – επιχειρείται με έμμεσο έστω τρόπο να εργαλειοποιηθεί η λαϊκή ετυμηγορία, πράγμα που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας, καθώς αρκετοί πιστεύουν ότι στην ουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προσπαθεί να μετακυλήσει τις αδυναμίες της και την αδιέξοδη θέση στην οποία έχει περιέλθει (σαφέστατα και με δική της ευθύνη και, κυρίως, με την εγκληματική ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων) στις πλάτες του ελληνικού λαού, επενδύοντας στον εθνικό διχασμό που αναδύεται μέσα από συναισθήματα μίσους και πόλωσης όπου τα θύματα είναι πάντα οι πιο αδύναμοι.

Γιατί ο λαός ψήφισε ΟΧΙ, όταν ο Τσίπρας και Πολιτικοί Αρχηγοί ομονοούν στο ΝΑΙ;

Του Δημήτρη Καζάκη

Το έχω ξαναπεί. Πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας δεν κατοικοεδρεύει σε τούτη τη χώρα. Γιατί αν κατοικούσε θα έπρεπε να είχε ακούσει το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Αν το είχε ακούσει θα ήταν αδύνατο να προχωρήσει σε σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς του ΝΑΙ για να συμφωνήσουν τι;

"Η πρόσφατη ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας." 

Μα, αν ο Τσίπρας και οι δικοί του συμφωνούν στο κομβικό αυτό σημείο με τους αρχηγούς του ΝΑΙ, τότε γιατί έγινε το δημοψήφισμα; Γιατί υπήρχε ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Γιατί τέτοια άγρια επίθεση από τα κέντρα εντός και εκτός Ελλάδος εναντίον του ελληνικού λαού προκειμένου να μην ψηφίσει ΟΧΙ;

Πρέπει ν' ανοίξουν αμέσως οι τράπεζες και η κυβέρνηση να μην επιτρέψει κούρεμα..

Του Δημήτρη Καζάκη

Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του πρόκειται να διαπράξει ένα ακόμη τραγικό σφάλμα. Εναποθέτει το άνοιγμα των τραπεζών στη συνδρομή ELA της ΕΚΤ. Εγκληματική επιλογή. Η παροχή έκτακτης ρευστότητας δεν είναι δωρεάν χρήμα από τον Ντράγκι, αλλά επαχθής δανεισμός. Όσο περισσότερο δανείζονται οι συστημικές τράπεζες από το ευρωσύστημα, τόσο αυξάνει το χρέος τους προς αυτό, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η νέα ανακεφαλαιοποίησή τους για να μην καταρρεύσουν.

Ήδη οι τράπεζες έχουν χρέος προς το ευρωσύστημα που υπερβαίνει τα 120 δις ευρώ. Η ΕΚΤ ήδη έχει θέσει σε κίνηση τον μηχανισμό bail in, ο οποίος περιλαμβάνει κούρεμα καταθέσεων (χαμηλότερα των 100 χιλιάδων), κούρεμα συμμετοχών και τραπεζικών ομολόγων. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι τράπεζες κυριολεκτικά οργίασαν το τελευταίο εξάμηνο να εκδίδουν δικά τους ομόλογα (αξίας άνω των 54 δις ευρώ) με εγγύηση της κυβέρνησης.

Οι τράπεζες λοιπόν πρέπει να ανοίξουν άμεσα με ίδια μέσα. Χωρίς προσφυγή στην ΕΚΤ. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν παρθούν τα εξής μέτρα: