Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, οι δυο έννοιες που θα φέρουν την κοινωνική έκρηξη...


Του Σπύρου Στάλια
[Οικονομολόγου PhD]

Η συνύπαρξη των κρατών και των εθνών στην ευρωζώνη, εξαρτάται από την ανταγωνιστικότητα  της  οικονομίας   της κάθε χώρας προς την άλλη. Είναι ένας χώρος αμείλικτου ανταγωνισμού, αφού τα ευρώ κάθε χώρα μπορεί να τα βρει είτε από δανεισμό είτε από τις εξαγωγές. Κατά συνέπεια η αμοιβή εργασίας  παίζει σημαντικό ρόλο για να μπορεί μια χώρα να είναι διαρκώς ανταγωνιστική.
Άλλωστε το θεμελιώδες άρθρο πίστεως πάνω στο όποιο στηρίζεται η ευρωζώνη, ως συνολικό οικοδόμημα, είναι αυτό που απαιτεί για την αύξηση της απασχόλησης ή την μείωση της ανεργίας,  οι μισθοί να είναι ευέλικτοι προς τα κάτω. 

Τι σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει ότι  απασχόληση και μισθοί έχουν σχέση αντίστροφη. Με άλλα λόγια όσο πιο χαμηλοί θα είναι οι μισθοί  τόσο πιο πολλούς εργαζόμενους θα ζητούν οι επιχειρήσεις και τόσο πιο αυξημένη θα είναι η απασχόληση και αντιστρόφως. 
Από την πλευρά των εργατών όμως συμβαίνει το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι υποτίθεται πάντα ότι προσφέρουν την εργασία τους όσο πιο αυξημένοι είναι οι μισθοί και αντιστρόφως. Συνεπώς η ανεργία είναι εθελουσία κατάσταση. Οι εργαζόμενοι δεν δουλεύουν όταν οι μισθοί δεν είναι στο επίπεδο που αυτοί θέλουν. Το πως ζουν σε αυτή την περίπτωση είναι μια άλλη ιστορία...

Όλα αυτά συνιστούν την αγορά εργασίας, στην όποια  οίκοθεν νοείται, ότι οι μισθοί θα πρέπει να καθορίζονται ελεύθερα από την αγορά, χωρίς καμία παρέμβαση του κράτους και των εργατικών συνδικάτων. Όπως γίνεται με κάθε άλλο προϊόν. Όπως γίνεται, ας πούμε, με τις πατάτες. Η προσφορά και η ζήτηση καθορίζει την τιμή της και η αγορά της πατάτας βρίσκεται σε ισορροπία. Ότι προσφέρεται αγοράζεται. 

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ & ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟ


Του Γιώργου Τριανταφυλλόπουλου

[Το άρθρο δημοσιεύτηκε, σε λίγο πιο συνεπτυγμένη μορφή, στο 4ο τεύχος του περιοδικού "Τετράδια Μαρξισμού"]. 

Σε κάθε σύστημα ένα πλήθος παραγόντων επιδρούν και το γεννούν, το διαμορφώνουν, το εξελίσσουν και το καταστρέφουν. Πολλές δυνάμεις δρούν μέσα του πολλές φορές προς αντίθετες κατευθύνσεις και σε διαπάλη μεταξύ τους. Για όσο διάστημα οι δυνάμεις αυτές βρίσκονται σε «παλίντροπο αρμονίη», κατά τη ρήση του μεγάλου αινίκτη του Ηράκλειτου, το σύστημα βρίσκεται σε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας. Μια σχετική σταθερότητα το διαπερνά και οι αντίθετες δυνάμεις βρίσκονται σε αρμονία. Η αρμονία αυτή είναι πάντα φαινομενική και ποτέ αιώνια. Αν κάποιος εξετάζει μακροσκοπικά ένα σύστημα δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαπάλη μεταξύ των αντιθέτων δυνάμεων και τις μεταβολές που αυτή επιφέρει στο σύστημα ως όλον. 
Κι έρχεται κάποια στιγμή που η ισορροπία σπάει και το η «παλίντροπος αρμονίη» καταρρέει. Και καταρρέει ακριβώς επειδή υπάρχει η διαπάλη των δυνάμεων που επί μακρόν ίσως το διατηρούσαν σε αρμονία. 

Τα παραπάνω ισχύουν για κάθε σύστημα και ισχύουν επομένως και για κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Μία από τις θεμελιώδεις συνεισφορές του καπιταλισμού στο πεδίο της οργάνωσης των κοινωνιών αλλά ταυτόχρονα και ο μοχλός τόσο για την κυριαρχία του όσο και για την επέκτασή του ήταν το έθνος- κράτος.