Του Γιάννη Μακριδάκη
Νέα μέρα στην κουρδική γλώσσα και παράδοση. Εαρινή ισημερία, ερχομός της άνοιξης.
Πριν χρόνια βρέθηκα στη μεγαλύτερη γιορτή του Νεουρόζ, στο Ντιάρμπακιρ της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Στην Ούρφα και στο Μάρντιν, λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Συρία, όπου τότε δεν είχε αρχίσει ακόμη ο πόλεμος και όλα δούλευαν ρολόι καπιταλιστικό και το κινητό μου έπιανε σήμα συριακών εταιριών τηλεφωνίας.
Σκηνικό σαν 15.000 Ειδομένες δίχως αντίσκηνα στην ολοήμερη γιορτή του Ντιάρμπακιρ. Περί τα 2.000.000 άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε έναν αχανή κάμπο, όπου έφτανε η ματιά έβλεπε ανθρώπους. Λιγοστές χημικές τουαλέτες για όλους. Βρώμα, βούρκος, λασπουριά, δυσωδία απέξω.
Μια στημένη με ξύλα και σίδερα σκηνή εκδηλώσεων σε ένα σημείο του πάρκου-κάμπου, επί της οποίας έβγαζαν φλογερούς επαναστατικούς λόγους διάφοροι και μετά τραγουδούσαν και χόρευαν όλοι μαζί.