Του Γιάννη Μακριδάκη
Άρχισαν να φυτρώνουν τα φυντάνια στα σπορεία. Ξεκίνησα και τα μπολιάσματα σιγά σιγά, δοκιμές και πειράματα με μια βερικοκιά. Αύριο θα δοκιμάσω και φυστικιά σε υποκείμενο τσικουδιάς, μου έδωσε δυο μπόλια ο μπάρμπα θωμάς και τα έχω στο νεράκι. Ύστερα θα μπολιάσω και μερικούς αγρέλους με χιώτικη ελιά κουρμάδα. Τα ξινά αργότερα, όπως πέρσι, τον Μάη και αρχές Ιουνίου δυο νεραντζιές που θα γίνουν λεμονιές δίφορες. Πέρσι τις ξαναμπόλιασα αλλά τις έκαψε ο παγετός. Όπως και τις αβοκαντιές, το ταμαρίλο, τις φυσαλίδες και τη γαζία αλλά όλα έχουν χυμούς και ξανασκάνε από χαμηλά, το Θαύμα λαμβάνει χώρα και πάλι, πώς να μην πιστέψει ο άνθρωπος στην Ανάσταση όταν ζει μες στο Θαύμα…
Άνοιξη ξανά λοιπόν. Η εποχή που έχει ακόμη τη δύναμη να υπενθυμίζει στον σύγχρονο άνθρωπο ότι είναι φυσικό πλάσμα κι αυτός όπως όλα τα άλλα γύρω του και ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που ήρθε στη ζωή είναι για να βιώσει αυτό το Θαύμα και να γίνει κι ένα μαζί Του, να γίνει απόλυτο και αρμονικό μέλος Του.