Του Δήμου Χλωπτσιούδη
Οταν ο Μοντεσκιέ πρότεινε το διαχωρισμό των εξουσιών ήθελε να περιορίσει την αυθαιρεσία της αυτοκρατορικής απολυταρχίας. Δεν περίμενε βέβαια ότι σε μία μικρή βαλκανική χώρα μία αιρετή κυβέρνηση θα δεχόταν τέτοιο δικαστικό πόλεμο που θα προκαλούσε μία ολόκληρη κοινωνία η οποία βοούσε υπό το βάρος της κρίσης.
Βέβαια τότε δεν υπήρχαν εκπρόσωποι των πολιτών, αλλά φεουδάρχες -κληρονομικώ δικαίω εξουσιαστές. Έτσι, η ανεξαρτησία αποτελούσε ένα όραμα και μία πράξη επαναστατική. Να αντιστέκεται απέναντι στον απολυταρχισμό των κληρονόμων της εξουσίας.
Βέβαια, από την άλλη, η δικαιοσύνη σε κάθε σύστημα εκφράζει ακριβώς τις αρχές του συστήματος. Οπότε η τριαδικότητα των εξουσιών λειτουργεί ως ακριβώς τις τρεις δογματικές μορφές μία αυθεντίας που άλλοτε προσκολλούνται στο πρόσωπο του αυτοκράτορα ή βασιλιά κι άλλοτε στη μεταφυσική διάσταση της –αστικής– δημοκρατίας.
Ακριβώς και για αυτό το λόγο τα ανώτατα κλιμάκια της δικαιοσύνης δεν είναι ανεξάρτητα, μα πλήρως εξαρτημένα σε ταξικό επίπεδο αδιαφορώντας για το πνεύμα ή τις ανάγκες της εποχής. Άλλωστε, τούτο το απέδειξαν και τα δύο ανώτατα δικαστικά όργανα της Πολιτείας.
Και αν κάποιοι φοβόντουσαν ότι απειλείται το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που όρισαν τα μνημόνια, τόσο ο Άρειος Πάγος όσο και το ΣτΕ φροντίζουν συχνά-πυκνά να αποδείξουν ότι κανένα καθεστώς δεν θα απειληθεί. Άλλωστε, για τα δύο όργανα το δημόσιο συμφέρον δεν ταυτίζεται με το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων και των μεσοαστών. Δημόσιο είναι το ταξικό συμφέρον των οικονομικών κολοσσών.
