Δήλωση του ΕΠΑΜ για τα αποτελέσματα της άτυπης Διάσκεψης Κορυφής για το προσφυγικό ζήτημα.

Ανακοίνωση

Με την συμμετοχή οκτώ κρατών – μελών της ΕΕ και άλλων τριών μη μελών ολοκληρώθηκε η άτυπη Διάσκεψη Κορυφής, που συγκάλεσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Διάσκεψη αποφάσισε μια σειρά 17 μέτρων, για να περιοριστεί η εισροή προσφύγων στην Ευρώπη, χωρίς να αναφέρει από πού προέρχονται οι άνθρωποι αυτοί και για ποιόν λόγο έρχονται. Κάλλιστα θα μπορούσαν να έρχονται και από άλλον πλανήτη. Καμμία αναφορά δεν γίνεται στον πόλεμο που άρχισε η Δύση στην Συρία και καμία μνεία σε ενδεχόμενη απόπειρα να σταματήσει η Ευρώπη τον πόλεμο εκεί.

Η Διάσκεψη χαιρετίζει την απόφαση της Ελλάδας να αυξήσει την δυνατότητα υποδοχής σε 30.000 άτομα έως το τέλος του έτους και προγράμματα φιλοξενίας για άλλα 20.000 άτομα,και ας το διαψεύδει αυτό η κυβέρνηση. Αναβαθμίζεται η κοινή θαλάσσια επιχείρηση Ποσειδών στην Ελλάδα (προβλέπει συνεργασία με την Τουρκία) και την παρουσία της Frontex στο Αιγαίο.

Οι χαλεποί καιροί και ο ειδικός ρόλος των λαών

Αριστερά: «Ο Πυθαγόρας», 1954, Αυγοτέμπερα σε ξύλο. Δεξιά: Σύνθεση με αρχαίο πολεμιστή. Έργα του Νίκου Εγγονόπουλου

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν

Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη·

Τα πάντα γίνουνται κομμάτια· το κέντρο δεν αντέχει.

Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,

Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού

Η τελετή της αθωότητας πνίγεται».

                        

W.B.Yeats, Η Δευτέρα Παρουσία (1865)

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα κοινωνικής και εθνικής αποσύνθεσης και διάλυσης.

Όλοι σιγά-σιγά καταλαβαίνουν ότι οι καιροί είναι χαλεποί, οι εξελίξεις γίνονται καταιγιστικές και οι άσχημες καταστάσεις που δημιουργούνται είναι αδυσώπητες.

Η ανθρωπότητα έχει αιχμαλωτιστεί ξανά μέσα στην απληστία της ανθρώπινης φύσης καθώς μια μικρή αλλά αδίστακτη μειοψηφία αποφάσισε να καταδικάσει τους λαούς στην ιδιωτεία των εγκλείστων σε μια μεταμοντέρνα τυραννία και να τους στερήσει κάθε ελπίδα και δυνατότητα αντίστασης. Ο Δυτικός κόσμος, άφθονος σε τεχνολογικές δυνατότητες και πραγματικό πλούτο, αντί να ευνοήσει την ανθρώπινη ύπαρξη και να προάγει ένα ανώτερο πολιτισμό έχει παράξει διεφθαρμένους και νεοβάρβαρους ανθρώπινους τύπους, βυθιζόμενος σε μια αθεράπευτη παρακμή.

To OXI του λαού και οι εφιάλτες των κυρίαρχων

Της Αμαλίας Κριεζή

...ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΛΗΝΟΥ

Η 28η Οκτωβρίου ήταν πάντα μια «δύσκολη» επέτειος για τους κυρίαρχους κύκλους της Ελλάδας. Σχεδόν όλες οι χώρες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον Άξονα γιορτάζουν ως εθνική επέτειο τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου με την αντιφασιστική νίκη του Μαίου του 1945. Αντίθετα, η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της σ’ αυτόν τον πόλεμο, το «ΟΧΙ» του λαού της, μαζί με το έπος της Εθνικής Αντίστασης, αυτή τη «νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε», όπως τη χαρακτήρισε ο γραμματέας του ΕΑΜ, Θανάσης Χατζής.  

Αυτή ακριβώς η λαϊκή Αντίσταση ήταν πάντα το μεγάλο, αχώνευτο «αγκάθι» για τις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας. Τους θύμιζε και τους θυμίζει το «προπατορικό τους αμάρτημα», την αποστασία από τον εθνικό αγώνα ή και την ανοιχτή σύμπραξη τμημάτων τους με τον κατακτητή. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου επιβλήθηκε από τον μεγάλο πρωταγωνιστή της Αντίστασης, τον οργανωμένο λαό, ο οποίος, με πρωτοβουλία του νεογέννητου ΕΑΜ γιόρτασε για πρώτη φορά το ΟΧΙ στην Αθήνα ήδη το 1941.  

Rachman: H αρχή του τέλους για την εποχή Μέρκελ

Η προσφυγική κρίση κλονίζει την εμπιστοσύνη των Γερμανών στην Μέρκελ. Οι φόβοι των ψηφοφόρων αυξάνονται μαζί με την κριτική στο εσωτερικό του κόμματος της. Οι εκκλήσεις για πιο σκληρή πολιτική και τα σενάρια πρόωρης αποχώρησης.

Στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς, η Άγκελα Μέρκελ είχε πολλούς λόγους να θεωρείται η πιο επιτυχημένη πολιτικός στον κόσμο. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε επιτύχει τρεις διαδοχικές εκλογικές νίκες. Ήταν η κυρίαρχη πολιτική φιγούρα στην Ευρώπη και απίστευτα δημοφιλής στην χώρα της.

Αλλά η προσφυγική κρίση που έχει χτυπήσει την Γερμανία αναμένεται να σημάνει το τέλος της εποχής Μέρκελ. Με την χώρα να ετοιμάζεται να δεχτεί πάνω από ένα εκατομμύριο αιτούντες άσυλο, μόνο φέτος, ο εκνευρισμός της κοινής γνώμης αυξάνεται και αντίστοιχα και η κριτική στην κα. Μέρκελ από τοεσωτερικό του κόμματός της. Ορισμένοι από τους στενούς της πολιτικούς συμμάχους αναγνωρίζουν πως είναι πλέον πιθανό η καγκελάριος να αποχωρήσει πριν από τις εκλογές του 2017.

Ακόμα και αν ολοκληρώσει την θητεία της, η ιδέα μιας τέταρτης κυβέρνησης Μέρκελ, που θεωρούνταν δυνατή μερικούς μήνες πριν, φαίνεται τώρα αδιανόητη.

Από πολλές πλευρές, όλο αυτό είναι κάτι εξαιρετικά άδικο. Η Μέρκελ δεν προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία ή τα προβλήματα στο Αφγανιστάν και την Ερυθραία. Η αντίδραση της στην τεράστια δυστυχία των εκατομμυρίων προσφύγων που έχουν εκτοπιστεί από τις συρράξεις ήταν τολμηρή και εύσπλαχνη. Η καγκελάριος προσπάθησε να διαφυλάξει τις πιο θετικές παρακαταθήκες της μεταπολεμικής Γερμανίας, μεταξύ των οποίων ο σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η τήρηση των διεθνών νομικών υποχρεώσεων.

Ο εκβιασμός της ανεργίας

Της Ιφιγένειας Καλαντζή*

Ταινία κοινωνικής αφύπνισης: Ο Νόμος της Αγοράς (La loi du marché)

Αν το Χόλιγουντ κατάφερε με το Ραντεβού στον αέρα (2009), του Τζέισον Ράιτμαν, να προϊδεάσει τα πλήθη για το άγριο κύμα απολύσεων, με τον Τζωρτζ Κλούνεϊ ψυχρό αξιολογητή όσων πρόκειται να απολυθούν, ίσως αντίστοιχα ύπουλα, η πρόσφατη ταινία ο Αρχάριος της Νάνσι Μέγιερς προετοιμάζει το έδαφος για το επόμενο βήμα, την κατάργηση της σύνταξης, με τη συμβολή του Ρόμπερτ ντε Νίρο στο ρόλο ενός 70χρονου συνταξιούχου, που επανέρχεται στην εργασιακή ρουτίνα, με πρόσχημα ότι είναι πολύτιμη η πείρα του, υποθηκεύοντας στην ουσία όχι μόνο το «δικαίωμα στην τεμπελιά», όπως θα κάγχαζε και ο Λαφάργκ, αλλά το κεκτημένο με αγώνες δικαίωμα των υπερήλικων στη σύνταξη, εγκαινιάζοντας μια υπόδουλη ζωή, με μοναδικό προορισμό την εργασία μέχρι τον τάφο.

Στον αντίποδα της Χολιγουντιανής φτιασιδωμένης αισθητικής, που ενισχύεται με συγκινησιακή φόρτιση από κατάλληλες μουσικές, η απλή και περιεκτική ρεαλιστική ταινία του άγνωστου σε μας 49χρονου Γάλλου Στεφάν Μπριζέ, "Ο Νόμος της Αγοράς", προβληματίζει το ευρύ κοινό για την επίθεση στα εργασιακά ζητήματα, την κατάργηση των κεκτημένων και τον αφοπλισμό των συνδικάτων.

Οι "καλοί μαθητές" Πορτογάλοι ψήφισαν "λάθος"

ΣΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:  Aκούστε και  ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για το θέμα, από τον Γ.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ (απο την εκπομπή της 26ης Οκτ. 2015 στον διαδυκτιακό σταθμό του Ε.ΠΑ.Μ. e-roi)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Του Θέμη Τζήμα

Και να που η Πορτογαλία, του «πετυχημένου μνημονίου» γίνεται και πάλι Ελλάδα: άλλο ψηφίζει η πλειοψηφία του λαού και άλλο κυβερνά, χάρη στο συντηρητικό πρόεδρό της, που απερίφραστα και κυνικότατα ξεκαθάρισε ότι μεταξύ Ευρώ και δημοκρατίας, ο δικός του ρόλος είναι να διασφαλίζει την παραμονή στο Ευρώ. Στην Ελλάδα βεβαίως ο Π. Παυλόπουλος - αυτοχρισθείς επί της ουσίας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας του Ευρώ - δε χρειάστηκε να φτάσει μέχρι εκεί, καθώς στο ίδιο δίλημμα έδωσε την ίδια απάντηση με τον Πορτογάλο πρόεδρο ο Αλέξης Τσίπρας, φέρνοντάς μας τον όλεθρο του τρίτου μνημονίου.  

Το πρώτο μάθημα - και - από την Πορτογαλία είναι ότι η συμμετοχή όχι απλά σε ένα κοινό νόμισμα αλλά σε μια ζώνη κρατών, που με βάση και με πρόσχημα δημοσιονομικούς κανόνες καθορίζει συνολικά την οικονομική και επομένως την εν γένει πολιτική των κρατών συνεπάγεται προφανείς αφαιρέσεις κυριαρχίας, επομένως και δημοκρατίας. Αυτές οι αφαιρέσεις λαμβάνουν χαρακτηριστικά πλήρους κάμψης της δημοκρατίας επειδή μέσα σε αυτή τη ζώνη κρατών οι σχέσεις έστω ρητορικά διακηρυγμένης ισοτιμίας έχουν μετατραπεί σε σχέσεις νεοαποικιακής εξάρτησης της περιφέρειας από το μητροπολιτικό κέντρο- κρατικό, γραφειοκρατικό και κεφαλαιακό. Ενώ το τυπικό περίβλημα του αστικού φιλελευθερισμού λίγο πολύ παραμένει - αν και όχι ανέπαφο αλλά αντίθετα με ολοένα μεγαλύτερα ρήγματα- η ουσία ακόμα και αυτού του σχετικά αυτόνομου αστικοδημοκρατικού πολιτικού εποικοδομήματος συρρικνώνεται έως και εξαφανίζεται.  

Ένα πρόσημο πλανιέται…

Tης Μαριάννας Τζιαντζή

Ένα φάντασμα, ένα αερικό πλανιέται πάνω από τη ζωή μας: το πρόσημο. Γι’ αυτό μιλά η αριστερή κυβέρνηση: πρόσημο «θετικό», «κοινωνικό», «ταξικό». Το ίδιο κάνει και η επίσημη αντιπολίτευση που υπερασπίζεται το καλό το πρόσημο, το μεταρρυθμιστικό, το αναπτυξιακό, σε αντίθεση με το υφεσιακό. Μην ανησυχείτε, μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, το δικό μας το πρόσημο είναι ταξικό, υπέρ των ευάλωτων ομάδων, υπέρ των αδυνάτων. Εξάλλου, το «παράλληλο πρόγραμμα» με το φιλανθρωπικό του πρόσημο θα εξουδετερώσει το αρνητικό πρόσημο εκείνων των μέτρων που δε μας άρεσαν, αλλά αναγκαστήκαμε να τα δεχτούμε. Ας αφήσουμε προς το παρόν την περιπέτεια του όρου «ταξικός» που η παλιά Δεξιά ήθελε να τον καταργήσει, αλλά η μνημονιακή αριστερά τον επανέφερε για να τον εξευτελίσει.

Θεατές γίναμε στην τιτανομαχία των προσήμων καθώς το ταξικό υποτίθεται ότι παλεύει με το πρόσημο της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στα στιβαρά, στα ταξικά χέρια του κ. Τσακαλώτου και του κ. Φλαμπουράρη κι ας θυμηθούμε τους πρώτους κανόνες της άλγεβρας που τους μαθαίναμε στο γυμνάσιο: Πλην επί πλην = συν, δηλαδή δύο αρνητικοί αριθμοί, αν πολλαπλασιαστούν, θα δώσουν θετικό γινόμενο. Έτσι και τώρα. Μας βομβαρδίζουν με δεκάδες μέτρα με αρνητικό πρόσημο, που όμως ο περίτεχνος συνδυασμός τους θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο.