Του Δημήτρη Καζάκη
Πώς χαρακτήριζε ανέκαθεν ο ελληνικός λαός έναν πρωθυπουργό που προδίδει την εμπιστοσύνη του και καταπατά τα δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας;
Το τι οφείλει να κάνει ένας Πρωθυπουργός που σέβεται τη δέσμευσή του απέναντι στο λαό που τον ψήφισε και τη χώρα του, ιδίως όταν δέχεται τελεσίγραφα, το περιγράφουν οι επιτετραμένοι της Ύπατης Αρμοστείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Διαβάστε:
"Κανείς δεν μπορεί να περιμένει ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να παραιτηθεί από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε προς εκείνους που τον εξέλεξαν με σαφή εντολή να διαπραγματευτεί μια δίκαιη λύση που δεν θα διαλύσει την ελληνική δημοκρατία και δεν θα οδηγήσει σε αύξηση της ανεργίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Η συνθηκολόγηση στο τελεσίγραφο για την επιβολή περαιτέρω μέτρων λιτότητας στον Ελληνικό πληθυσμό θα ήταν ασύμβατη με τη δημοκρατική εμπιστοσύνη προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό από το εκλογικό σώμα. Εκ φύσεως, κάθε κράτος έχει την ευθύνη να προστατεύει την ευημερία όλων των ατόμων που ζουν υπό τη δικαιοδοσία του. Αυτό περιλαμβάνει φορολογική και δημοσιονομική κυριαρχία και ρυθμιστικό χώρο που δεν μπορεί να χαλκευτεί από εξωτερικούς παράγοντες, είτε είναι κράτη, διακυβερνητικές οργανώσεις, είτε πιστωτές.
Το άρθρο 103 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ορίζει ότι οι διατάξεις του Χάρτη κατισχύουν όλων των άλλων συνθηκών, ως εκ τούτου, καμία συνθήκη, ή συμφωνία δανείου δεν μπορεί να υποχρεώσει μια χώρα να παραβιάσει τα πολιτικά, πολιτιστικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του πληθυσμού της, ούτε μπορεί μια σύμβαση δανείου να ακυρώσει την κυριαρχία ενός κράτους. Οποιαδήποτε συμφωνία που θα απαιτούσε μια τέτοια παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς εθιμικού δικαίου είναι contra bonos mores (αντίθετη με τα χρηστά ήθη) και συνεπώς άκυρη, σύμφωνα με το άρθ. 53 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών.
Μια δημοκρατική και δίκαιη διεθνής τάξης απαιτεί ένα εμπορικό και οικονομικό καθεστώς που θα διευκολύνει την υλοποίηση του συνόλου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι διακυβερνητικές οργανώσεις πρέπει να προωθούν και σε καμία περίπτωση να εμποδίζουν την επίτευξη της πληρότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το εξωτερικό χρέος δεν αποτελεί δικαιολογία για να παρεκκλίνουν, ή να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ή για να προκαλέσουν οπισθοδρόμηση κατά παράβαση των άρθρων 2 και 5 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα."
