Για την ανακούφιση του λαού και την άμεση ανάνηψη της Οικονομίας.

Tου Όθωνα Κουμαρέλλα*

Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η οικονομία, πάρα τις αισιόδοξες, πλην παραπλανητικές δηλώσεις των κυβερνώντων -που αναμένουν πως και πως την ολοκλήρωση της περίφημης αξιολόγησης, βάλλοντας ευθέως ενάντια και στα τελευταία ψήγματα κρατικής κυριαρχίας που έχουν απομείνει-, απαιτείται η άμεση υλοποίηση ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης. Ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης με σκοπό, αφ’ ενός μεν την γρήγορη ανακούφιση των πολιτών από τα πλήγματα που έχουν δεχθεί και θα δεχθούν, μέχρις ότου ο ίδιος ο λαός καταφέρει να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση και το καθεστώς που την υπηρετεί. Αφ’ ετέρου δε, την άμεση ανάταξη της οικονομικής διαδικασίας, που θα επιτρέψει την ομαλή μετάβαση με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς στη νέα κατάσταση και θα ανοίξει τις προοπτικές μιας ταχύρρυθμης και στηριγμένης στις ίδιες δυνάμεις του λαού μας ανάπτυξης. Το σχέδιο αυτό έχει περιγραφεί σε αδρές γραμμές στο πρόγραμμα των «100 πρώτων ημερών μιας Κυβέρνησης Παλλαϊκού Μετώπου» που το Ε.ΠΑ.Μ. είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει τον Ιανουάριο του 2014, ενώ στο εξής θα δοθεί η δυνατότητα, να διατυπωθεί με μεγαλύτερη σαφήνεια και λεπτομέρεια.

Το γεγονός ότι το σχέδιο αυτό είναι σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ανακούφισης και ανάνηψης, δεν σημαίνει ότι δεν εντάσσεται οργανικά και δεν αποτελεί μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού, όπως το Ε.ΠΑ.Μ. προτείνει για τη συνέχεια.

Οδοιπορικό στο Πωγώνι της Ηπείρου

Του Μιχάλη Μακρόπουλου 

Τρεις μήνες το χρόνο κάθεται στο Πωγώνι, κι όλη μέρα μεταφράζει, γράφει και περπατά (η σειρά μπορεί να αντιστραφεί βεβαίως). 

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος είναι σπάνιος: μιλάει τρυφερά, γράφει βαθιά κι ανθρώπινα, απαντά πανέξυπνα, σκέφτεται μουσικά και παιχνιδιάρικα, είναι ένας μυστηριώδης στοχαστής. Τα δυο τελευταία του βιβλία "Το δέντρο του Ιούδα" και "Οδοιπορικό στο Πωγώνι"  ξεχωρίζουν για δυο λόγους: πρώτα, γιατί μέσω της απόκοσμης ησυχίας τους καταφέρνουν να παρουσιάσουν στο ακέραιο το νόημα της ζωής, ιδωμένο από ένα άλλο πλάτωμα κι ύστερα, γιατί, εντελώς ξαφνικά, μια απίθανη ορμή γεμίζει τις λέξεις τους, η ορμή ενός κόσμου γήινου και ταυτόχρονα αέρινου κι ονειροπόλου, ανάμεσα σε ξωκλήσια, μαγαζιά, πλαγιές, δέντρα και υψώματα, η ορμή ενός τόπου άγνωστου σε πολλούς, μα γεμάτου ανάσες και φρέσκα ακόμη όνειρα. 

Νίκη Κόλλια 

"Η τεθλασμένη ράχη της Νεμέρτσικας ήταν ένα λεπτό όριο ανάμεσα στο λευκό του χιονιού και το λευκό του ουρανού" (Το δέντρο του Ιούδα). © Μιχάλης Μακρόπουλος 

Το Πωγώνι με τα δύο του ωμέγα είναι πλατύ τοπωνύμιο, είναι λέξη φτιαγμένη για ν' αντηχεί από πλαγιά σε πλαγιά φωναγμένη μ' ανοιχτά πνευμόνια για να χωρέσουν τα τέσσερα «ο» των δύο ωμέγα· είναι το ξεφύσημα του πι, είναι το τραχύ γάμμα, αλλά η ομορφιά της λέξης περισσότερο είναι σ' εκείνα τα δυο ω με την πλατιά, επιφωνηματική τους συμμετρία, όπως ισορροπούν σαν δίσκοι από τη μια μεριά κι από την άλλη της ζυγαριάς του γ, το πρώτο ωμέγα υψωμένο, πιο αέρινο, και το δεύτερο χαμηλωμένο γιατί το βαραίνει ο τόνος. Το Πωγώνι είναι απαλός τόπος. Τα χρώματά του σβήνουν το ένα στ' άλλο, η εικόνα του κυματίζει στο βλέμμα και στη σκέψη. Αχνά βουνά υποχωρούν ως το σύνορο του ουρανού 

(Οδοιπορικό στο Πωγώνι).