Τα διαγράμματα του ΔΝΤ τον Αύγουστο 2009 πιστοποιούν την πλήρη αποτυχία της πολιτικής των μνημονίων. Δοξάστε τους!

Το καλοκαίρι του 2009 τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα των μνημονίων που θα σάρωνε την Ελλάδα μερικούς μήνες αργότερα. Είχε βέβαια προηγηθεί η κατάρρευση της Leehman Brothers, που σκόρπισε τον πανικό στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, ωστόσο το καλοκαίρι του 2009 τίποτα δεν φαινόταν ικανό να χαλάσει "τα μπάνια του λαού". 

Τίποτα; Όχι δα! Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) μέσα στο κατακαλόκαιρο συνέταξε μια έκθεση/φωτιά, που προειδοποιούσε για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της κυβέρνησης Καραμανλή και πιθανή χρεοκοπία της χώρας. Την έκθεση, όπως μας είπαν το Νοέμβριο 2011 οι New York Times, την είδαν οι αξιωματούχοι του Καραμανλή και διαμαρτυρήθηκαν στο ΔΝΤ για ανακρίβειες. Το ΔΝΤ κατανόησε πλήρως τις ανάγκες της τότε κυβέρνησης και δημοσίευσε τελικά τον Αύγουστο 2009 την έκθεση, συμμαζεύοντας τις εκφράσεις. "Καπάκι" στην 1η έκθεση έβγαλε κι ένασυμπλήρωμα, οπότε αμέσως ο Καραμανλής στις 2 Σεπτεμβρίου 2009 πήγε σε εκλογές, με πρόσχημα τη μη συναίνεση της αντιπολίτευσης στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Φεβρουάριο 2010. Το διάγγελμα Καραμανλή είναι γεμάτο αναφορές "στις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης", αλλά φυσικά δεν λέει τίποτα για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Ο Σαμαράς παραδίδει τη Θράκη, με αντάλλαγμα την διάσωσή του…

5 έως 6 έδρες «παραδίδονται» σε τουρκόφρονες του DEB 

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Ραγδαίες οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή (και ακόμη περισσότερο στο παρασκήνιο) της Θράκης και συγκεκριμένα στους δύο «φλέγοντες» νομούς Ξάνθης και Ροδόπης. Ενώ τα κόμματα έχουν ήδη αρχίσει να κλείσουν τα ψηφοδέλτιά τους, το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά, με κινήσεις που δεν εκθέτουν την Ελληνικότητα της Θράκης, δείχνει πως έναντι του κομματικού οφέλους (και την προσωπικής πολιτικής διάσωσης του Αντώνη Σαμαρά) η έννοια της λέξης πατρίδα «συμπιέζεται» δημιουργώντας πλείστα όσα τεράστια προβλήματα στο μέλλον της Ελληνικής Θράκης.

Έτσι, πολύ καλά πληροφορημένες πηγές μας ενημερώνουν πως στο ν. Ροδόπης η Νέα Δημοκρατία προχώρησε σε συνεργασία με το εθνικιστικό κόμμα τουρκοφρόνων (KIEΦ – DEB) και θα συμπεριλάβει υποψήφιο τουρκόφρονα στα ψηφοδέλτια του κυβερνώντος κόμματος.

Στο νομό Ξάνθης τόσο η υποψηφιότητα Μάντατζη στο ΠΑΣΟΚ, αλλά κι ενός ακόμη μουσουλμάνου στη Νέα Δημοκρατία (δικηγόρος, που σύμφωνα με πληροφορίες έχει πάρα πολύ καλές σχέσεις με το ΚΙΕΦ – DEB και ήταν ένας εκ των τριών που κατέθεσε στον Άρειο τα έγγραφα νομιμοποίησης του κόμματος των τουρκοφρόνων), αποτελούν «στρατηγικές» κινήσεις τόσο από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας του «πατριώτη» Σαμαρά, όσο και από την πλευρά του τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής, που με αυτόν τον τρόπο διεκδικεί ξεκάθαρα 5 έδρες (επί συνόλου 6) στους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης, ενώ υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο οι νομοί Ξάνθης και Ροδόπης να εκπροσωπούνται ΜΟΝΟ από μουσουλμάνους, εάν κατορθώσει το ΠΑΣΟΚ να μπει στη Βουλή και εάν γίνει κατορθωτός ο απόλυτος διαμοιρασμός ψήφων από το τουρκικό προξενείο.

Η «εγκληματικότητα του λευκού κολάρου» και η «μηχανή της διαφθοράς»

Η διαφθορά είναι ο λειτουργικός ισορροπιστής ενός δομικά 

δυσλειτουργικού συστήματος

Των Βασίλη Καρύδη, 

(Καθηγητή Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)

καί Βίκης Βασιλαντωνοπούλου, 

(Διδ/ρος  Εγκληματολογίας)

 Οι έννοιες: Γενεαλογία και επαναπροσδιορισμοί

Η παραδοσιακή εγκληματολογία φέρει από τους ιδρυτικούς της πατέρες το αμάρτημα να θεωρεί τον οικονομικό εγκληματία ως περιστασιακό εγκληματία που δεν συνιστά κίνδυνο για την κοινωνία, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με τον αταβιστικό παθολογικό εγκληματία που πρέπει να εξουδετερωθεί. Χαρακτηριστικά, ο Cesare Lombroso αναφέρει ως παράδειγμα της επιπολαιότητας που διακρίνει τον «εγκληματικό τύπο» ανθρώπου, την αναφορά ενός καταδίκου που, απευθυνόμενος στο κοινό πριν από την εκτέλεσή του, είπε ότι «εύχομαι εις όλους υμάς να είσθε κλέπται ελεύθεροι και τότε θα είσθε ου μόνον ελεύθεροι, αλλά και τετιμημένοι διά παρασήμων. Εγώ είμαι ληστής ιδιώτης. Εάν ήμην ληστής δημόσιος, δεν θα ευρισκόμην εδώ». Σε άλλο σημείο του ίδιου έργου, ο Lombroso αναφέρει ως ένδειξη της παθολογίας του εγκληματία μεταξύ άλλων τα εξής: «οι κλέπται εν Λονδίνω […] σχηματίζουσι την πεποίθησιν ότι υπάρχουσιν αχρείοι και παρά τοις ανωτέραις τάξεσι της κοινωνίας, περιωρισμένην έχοντες την διάνοιαν, συγχέουσι την εξαίρεσιν μετά του κανόνος, συνάγουσι δε το συμπέρασμα ότι δεν δύναται να είναι πολύ φαύλη η πράξις, ήτις διαπραττομένη παρά των πλουσίων δεν θεωρείται αξιόμεμπτος» (Ο εγκληματίας άνθρωπος, μτφρ. Μπ. Άννινου, εκδ. Φέξη, 1911 [1876]). Στις αντιλήψεις του Lombroso και της εποχής του βεβαίως, τέτοιοι ισχυρισμοί όχι μόνο δεν μπορεί να έχουν την παραμικρή βασιμότητα αλλά θεωρούνται αυτόχρημα εξωφρενικοί και τεκμήρια παθολογίας.

Το τέλος της εποχής των τεράτων;

Του Παντελή Ραδίση

Χωρίς τη λαϊκή κινητοποίηση, οποιοδήποτε «καλό» εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα είναι αρκετό

«Είμαι υποχρεωμένος να βγάζω το ψωμί μου ματώνοντας τα χέρια μου και με τον ιδρώτα του προσώπου μου, όπως οι περισσότεροι από εσάς και είμαι επίσης υποχρεωμένος να δέχομαι και τα καλά και τα άσχημα προκειμένου να φάω πικρό ψωμί, που το κέρδισα κάτω από τα σκυθρωπά βλέμματα εκείνων που δεν έχουν κανένα δικαίωμα –από τη φύση ή από το Θεό– να βρίσκονται πάνω από εμένα και που οφείλουν το μεγαλείο και την υπόληψή τους στο μόχθο των φτωχών»

Τόμας Χάτσινσον, 1762

Το 1676 στην πολιτεία της Βιρτζίνια, κυβερνήτης ήταν ο Γουίλιαμ Μπέρκλεϊ. Τον Γουίλιαμ Μπέρκλεϊ τον είχε διορίσει η Αγγλία ως κυβερνήτη. Η Αγγλία εκμεταλλευόταν τότε στυγνά την αποικία της, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που ο ίδιος ο Γουίλιαμ Μπέρκλεϊ έχοντας επισκεφθεί την Αγγλία, διαμαρτυρόταν για τους αγγλικούς νόμους ναυσιπλοΐας, οι οποίοι έδιναν στους Άγγλους εμπόρους το μονοπώλιο των συναλλαγών στις αποικίες. Έλεγε λοιπόν, «το μόνο που νιώθουμε είναι αποστροφή που 40.000 άνθρωποι στερούνται για να πλουτίσουν 40 έμποροι, οι οποίοι –όντας οι αποκλειστικοί αγοραστές των καπνών μας– μας δίνουν γι’ αυτά ό,τι τους κάνει κέφι και αφού τα μεταφέρουν εδώ, τα μοσχοπουλάνε. Στην πραγματικότητα έχουν βρει σε μας 40.000 υπηρέτες που κοστίζουν πιο φθηνά από όσο κοστίζουν οι σκλάβοι σε άλλους…».

21ος αιώνας και 17ος αιώνας

Οι υπηρέτες στην Αμερική εκείνης της εποχής, ήταν ένα πολυπληθές κοινωνικό στρώμα, το οποίο στρατολογούσαν οι άποικοι από την ηπειρωτική Ευρώπη, μεταξύ των απόρων κατοίκων αυτής. Με τους φτωχοδιάβολους αυτούς υπογράφονταν συμβόλαια, με βάση τα οποία, με αντάλλαγμα τον ναύλο τους, ήταν υποχρεωμένοι να προσφέρουν χωρίς αμοιβή, εργασία πέντε με επτά χρόνια. Σύμφωνα με τις στατιστικές της εποχής, επιζούσε λιγότερο από το ένα πέμπτο αυτών των ανθρώπων, λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης.

Η Τράπεζα της Ελλάδος - Το Κουτί της Πανδώρας

Τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε στην περίπτωση μονομερούς διαγραφής του χρέους και καθιέρωση νέου Εθνικού κρατικού νομίσματος.

Πως απαντάμε στα πιθανά «αντίμετρα» και τις επαπειλούμενες κυρώσεις. 

Του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Όλο το διάστημα από την εποχή που εκφράστηκε η άποψη, ότι η μοναδική λύση για τη χώρα και για το λαό μας, στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, είναι η μονομερής διαγραφή του παράνομου χρέους και η έξοδος από την ευρωζώνη με καθιέρωση νέου Εθνικού κρατικού νομίσματος, μονότονα εκφράζονται οι ίδιοι φόβοι. Οι φόβοι για τις ενδεχόμενες συνέπειες και τα αντίποινα που οι ξένοι δανειστές και οι «αγορές» θα μας επιβάλλουν. Φόβοι που δεν στερούνται λογικής βάσης και υποδαυλιζόμενοι από την επίσημη προπαγάνδα δρουν παραλυτικά και δεν επιτρέπουν η άποψη αυτή να γίνει πλειοψηφική στο λαό, και να διεκδικηθεί η υλοποίησή της αποφασιστικά, παρά τα τεράστια προβλήματα που ο ίδιος ο λαός αντιμετωπίζει με τις μνημονιακές πολιτικές και το δόγμα «πάσει θυσία στο ευρώ».

Είναι σαφές και απολύτως αναμενόμενο, ότι μπροστά σε μονομερείς ενέργειες μιας ελληνικής δημοκρατικής και πατριωτικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα, οι ξένοι επικυρίαρχοι, είτε ως...

«σύμμαχοι» και «εταίροι», είτε ως δανειστές, δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα που τους προσφέρεται, για να ανατρέψουν την κατάσταση, όπως αυτή θα διαμορφώνεται, και για να επιβάλλουν τη θέληση και τα συμφέροντά τους.

Χριστιανιστές

Του Γιάννη Μακριδάκη

Χριστιανιστές μπορούμε να ορίσουμε τις εν Ελλάδι λιπαρές απομιμήσεις τζιχαντιστών.

Ενδημούν πολιτικά εντός των κόλπων της ακροδεξιάς ΝΔ κυρίως, είναι λάτρεις ταυτοχρόνως του μεσαίωνα και της ευρωζώνης και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ρυπαίνουν τον δημόσιο λόγο και χώρο με τα όσα εκστομίζουν ως ιδεολογήματα του ανεπαρκούς εγκεφάλου τους, προσβάλλοντας ταυτόχρονα με την νοημοσύνη και την αισθητική μας, το αγνό και άδολο θρησκευτικό αίσθημα των ανθρώπων.

Στην Ελλάδα υπήρχαν ανέκαθεν χριστιανιστές, ανήκαν στην ευρύτερη κοινωνική ομάδα των νοικοκυραίων και ασχολιόντουσαν μέχρι πρότινος με τα του οίκου τους αποκλειστικά, με την τσανακολειχία δηλαδή του κάθε γαστεροφόρου πολιτικού τους ρουσφετιού. Κατόπιν όμως, όταν αυτός μάζεψε την τσανάκα από το δάπεδο και τους είπε τέλος, τους κούνησε δε και το δάκτυλο αυστηρά αναφωνώντας ότι μαζί τα φάγανε και πρέπει να πληρώσουν, εγέρθησαν στα γόνατα και άρχισαν να πτύουν όξος και χολή, όχι βεβαίως ενάντια στον ποδηγέτη τους αλλά σε όσους εκ των πλησίον τους καθ’ όλα αυτά τα χρόνια είχαν αξιοπρέπεια…

Εκλογές και άμεση Δημοκρατία

Απο Analyst.gr

«Γα ρεύματα του αναρχισμού, τα οποία .πάντοτε θεωρούσα πιο πειστικά, επιδιώκουν μια άκρως οργανωμένη κοινωνία, η οποία ενσωματώνει πολλά διαφορετικά είδη δομών-χώρο εργασίας, κοινότητα και πολλαπλές άλλες μορφές εθελοντικών ενώσεων. Η κοινωνία όμως αυτή ελέγχεται από τους συμμετέχοντες και όχι από εκείνους που είναι σε θέση να δίνουν διαταγές - εκτός εάν η εξουσία μπορεί να δικαιολογηθεί, όπως συμβαίνει ορισμένες φορές, σε συγκεκριμένες περιστάσεις.» 

(Ν. Chomsky)

Άρθρο

Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως «διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:

Ή συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων.

Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία - πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό.