Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014
«Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας»
Ανατομία του χρέους: Η εξουσία της ηθικής και το ανήθικο της εξουσίας
Του Γιάννη Σταυρακάκη
Στον οξυμμένο δημόσιο διάλογο, που συνοδεύει την ολοένα και μεγαλύτερη βύθιση της Ελλάδας στο βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, τα ηθικολογικά και θεραπευτικά επιχειρήματα κατέλαβαν εξαρχής προνομιακή θέση. Στο ένα άκρο, το κυρίαρχο, συναντά κανείς την αυτομαστίγωση της ελληνικής ιδιαιτερότητας που παρουσιάζεται ως μοναδική παραφωνία στην ευρωπαϊκή «οικογένεια» και χρεώνεται με κάθε είδους παρεκτροπή από ένα εξιδανικευμένο μοντέλο ευρωπαϊκής κανονικότητας. Πρόκειται για το συμμετρικό είδωλο της αναπαράστασης που διαδόθηκε αρχικά και διεθνώς: η ελληνική κρίση ως μια εξαπλούμενη νόσος που απειλεί να μολύνει τον κατά τα άλλα υγιή ευρωπαϊκό κορμό. Στο άλλο άκρο, συναντούμε την απόδοση κάθε ευθύνης σε εξωτερικούς παράγοντες που κακόβουλα επιχειρούν την αποικιακή άλωση της Ελλάδας. Εδώ οι νοσογόνοι παράγοντες εισβάλλουν έξωθεν και απειλούν την ίδια την επιβίωση ενός ηθικά άμεμπτου και κλινικά υγιούς εθνικού σώματος.
Είναι προφανές ότι, ιδίως στις πιο ακραίες διατυπώσεις τους, και οι δύο αυτοί ισχυρισμοί πάσχουν από την ίδια επιλεκτική στόχευση: αγνοούν ή υποβαθμίζουν τις πολύπλοκες και βαθύτατες σχέσεις που συνδέουν από δεκαετίες, αν όχι αιώνες, το μέσα με το έξω. Ας μην ξεχνούμε τα αυτονόητα: η Ελλάδα υπήρξε μια χώρα ενταγμένη στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη με λίγο-πολύ λειτουργικό τρόπο, κάτι για το οποίο επαίρονταν μέχρι πολύ πρόσφατα τόσο οι ελληνικές ελίτ όσο και οι ευρωπαϊκές.
Ουτοπία η ανατροπή;
Του Όθωνα Κουμαρέλλα
Ήδη από την άνοιξη των πλατειών του 2011 το σύνθημα για ανατροπή συγκλόνιζε για πολύ καιρό ολόκληρη την Ελλάδα, μέχρι που οι εκλογές του Ιουνίου του 2012 έβαλαν σε «τάξη» τα πράγματα και η «κανονικότητα» -με νέους όρους βέβαια- επανήλθε στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Το αίτημα υποχώρησε σταδιακά, και από τους νέους επίδοξους κυβερνήτες μετατράπηκε σε αυτό της κυβέρνησης της «Αριστεράς», που υποτίθεται θα έφερνε την πολυπόθητη ανατροπή.
Ωστόσο το διάστημα που μεσολάβησε φάνηκε καθαρά ότι για «ανατροπή» ο καθένας είχε διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του. Για άλλους το μόνο που ενδιέφερε ήταν να ανατραπεί τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου, για άλλους να βγει το δικό τους κόμμα μπροστά. Γι’ αυτό δεν έγινε δυνατό να υπάρξει μια κοινή πλατφόρμα και πολιτική συμφωνία -έστω και ετερόκλητων δυνάμεων-, που θα οδηγούσαν τα πράγματα σε μια εκ βάθρων αλλαγή. Έτσι οι εκλογές του Ιουνίου 2012 λειτούργησαν καταλυτικά στην οριστική διάλυση του αυθόρμητου εν πολλοίς κινήματος των πλατειών και τον εγκλωβισμό των περισσοτέρων στο γνωστό κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας οδηγήθηκε σταδιακά στην απογοήτευση, την παραίτηση και την ιδιώτευση, ενώ ένα άλλο στην προσμονή της κυβέρνησης της «Αριστεράς», δίνοντας την ευκαιρία στους καθεστωτικούς να βγάζουν προκλητικά τη γλώσσα και να προσπαθούν να μας πείσουν για το ανυπέρβλητο και την αδυναμία οποιασδήποτε διαφορετικής προοπτικής.
Αναλγησία της ΕΥΔΑΠ απέναντι στο Δήμο Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας
Ανακοίνωση - καταγγελία του Δήμου Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας
Αναλγησία της ΕΥΔΑΠ απέναντι στο Δήμο Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας
Με εκβιαστικό τρόπο ένας δημόσιος φορέας, η ΕΥΔΑΠ, προσπαθεί να εισπράξει χρέη από το Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας. Συγκεκριμένα για ένα χρέος που προέρχεται από το 2003 και φθάνει τα 165.000 ευρώ, από τα οποία τα περισσότερα αφορούν χρέη σχολείων της πόλης, η ΕΥΔΑΠ προχώρησε σε κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών του Δήμου, επιβάλλοντας οικονομική ασφυξία στη λειτουργία του και απειλώντας την μισθοδοσία των υπαλλήλων.
Και δεν φθάνει αυτό, αλλά προκαλεί λειτουργικά εμπόδια και σε άλλες δομές της πόλης:
Αρνείται την σύνδεση αγωγού πυρασφάλειας των αθλητικών εγκαταστάσεων του Ιωνικού, οδηγώντας τον ιστορικό σύλλογο της πόλης σε κίνδυνο διακοπής της λειτουργίας του.
Δεν προχωρά στη σύνδεση με το δίκτυο ύδρευσης του νεόδμητου Παιδικού Σταθμού της οδού Μαιάνδρου, στερώντας την πόλη από μια σύγχρονη υποδομή, η οποία θα μπορούσε να καλύψει σημαντικές ανάγκες των κατοίκων.
Νέα "γκρίνια" μεταξύ των συμμάχων ΗΠΑ και Γερμανίας με αφορμή την Κούβα
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση της Γερμανίας καταδίκασε, σε μια συζήτηση στο κοινοβούλιο, τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματιστικό αποκλεισμό (bloqueo) που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα για περισσότερο από μισό αιώνα.
Σε μια επερώτηση του σοσιαλιστή βουλευτή Βόλφγκανγκ Γκέρκε, ο Υπουργός Εξωτερικών, Μίχαελ Ροτ, επισήμανε την ετήσια ψήφο της Γερμανίας στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ: "Όπως τα προηγούμενα έτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ψηφίσει μια ακόμα φορά για την άρση του αποκλεισμού των ΗΠΑ κατά της Κούβας", είπε συγκεκριμένα ο Ροτ.
Ο υπουργός απάντησε σε διάφορες ερωτήσεις του Γκέρκε σχετικά με τη θέση της κυβέρνησης για τον οικονομικό αποκλεισμό και τις εξωχώριες συνέπειές του. Σύμφωνα με τον Ροτ, μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων υπάρχει "μεγάλη συναίνεση" σχετικά με την καταδίκη αυτής της πολιτικής της Ουάσινγκτον. "Υπάρχουν πολλοί λίγοι συνέταιροι των Ηνωμένων Πολιτειών σε διεθνές επίπεδο που να υποστηρίζουν αυτή τη γραμμή", υπογράμμισε το στέλεχος της κυβέρνησης, αναφερόμενος στις ετήσιες ψηφοφορίες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Τι είναι εκείνο που ενόχλησε τον Ριζοσπάστη;
Tου Δημήτρη Καζάκη
Σε επικριτικό σχόλιο του Ριζοσπάστη (14/11) σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει επιγραμματικά και τη συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία του συγκεκριμένου κόμματος με το ΕΠΑΜ: "Χτες, μάλιστα, πραγματοποιήθηκε και συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΕΠΑΜ, κατά την οποία συμφωνήθηκε «ότι είναι αναγκαίο επίσης το άνοιγμα διαλόγου στην κοινωνία για την αντιμετώπιση του χρέους»".
Δεν θα ασχοληθούμε με την υποτιθέμενη κριτική του συντάκτη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι τσουβαλιάζει "τα συμφέροντα των καπιταλιστών, στους οποίους δίνουν εξετάσεις, με αυτά του λαού που κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση." Κι ο λόγος είναι απλός. Για τον συντάκτη του Ριζοσπάστη όποιος δεν κλίνει την αντίθεσή του με τον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές σε όλες τις πτώσεις και τα γένη, σημαίνει ότι "δίνει εξετάσεις" σ' αυτούς. Μιας και για τους θιασώτες αυτής της λογικής δεν υπάρχει παρά μόνο ο καπιταλισμός γενικά, όπως για τους αναρχικούς του 19ου αιώνα δεν υπήρχε παρά το κράτος γενικά.
Κι έτσι αντί να εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση της ηγεσίας του απέναντι στο χρέος, το καθεστώς αποικιακής κατοχής από την ευρωτρόικα, την κατάλυση κάθε ελευθερίας και δικαιώματος του λαού, μένει σε μια δήθεν αντικαπιταλιστική κριτική χρήσιμη μόνο για τους πιστούς οπαδούς. Δεν θέλει να αποκαλύψει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στον λαό, αλλά να "τσιμεντάρει" του δικούς του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)