Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Μην αδιαφορείς για το καθεστώς κατοχής της πατρίδας σου, γιατί εκεί είναι το πρόβλημα!

Toυ Δημήτρη Καζάκη

Οι αγρότες βρίσκονται ήδη επί ποδός πολέμου. Οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί και γενικά όλοι οι ελευθεροεπαγγελματίες. Γιατί; Διότι η πολιτική της φορολεηλασίας, της διάλυσης του κοινωνικοασφαλιστικού και το τσάκισμα της οικονομίας που εκδηλώνεται στα λουκέτα, την αναδουλειά, την εξαθλίωση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ από την εποχή συγκρότησης της ελληνικής οικονομίας τον 19ο αιώνα.

Τώρα πια τίθεται πλέον ξεκάθαρα ζήτημα επιβίωσης ακόμη και για στρώματα, ή κατηγορίες επαγγελμάτων που δεν αντιμετώπιζαν άμεσα τόσο κρίσιμο πρόβλημα. Ο αγρότης – ειδικά ο μικρός και ο μεσαίος – προορίζεται για τον καιάδα. Η αγροτική γη προορίζεται για χρήση επενδυτικών κεφαλαίων. Το ελεύθερο επάγγελμα πνέει πλέον τα λοίσθια και μιλάμε για πάνω από 25% της απασχόλησης. Πάνω από 15 δις ευρώ τα χρέη τους στον ΟΑΕΕ. Το ίδιο οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί.

Ο συνταξιούχος είναι πια όμηρος του καθεστώτος των μνημονίων. Με αναλγησία που μόνο δωσίλογοι και κατακτητές μπορούν να έχουν, του λένε ότι οφείλει να αρκεστεί στο πενιχρό επίδομα που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν σύνταξη. Αφού λεηλάτησαν επί δεκαετίες τα ταμεία, αφού οδήγησαν στην ανεργία, την αδήλωτη εργασία και την αναδουλειά πάνω από το 62% της απασχόλησης, τώρα μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις. Αφού με απροκάλυπτο τρόπο έκλεψαν τον κουμπαρά των επικουρικών ταμείων, που γέμιζε μόνο και αποκλειστικά με εισφορές των εργαζομένων, λένε στους συνταξιούχους ότι δεν μπορούν να εγγυηθούν την επικουρική.

Επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων-εμπειρίες απο τα capital controls

Toυ Νίκου Ιγγλέση

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑ.ΧΩ.ΜΕ (15-17/01/2016): «ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ»

Πριν αναπτύξω την ενότητα «Επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων, εμπειρίες από τα capital controls», θα ήθελα να κάνω μια εισαγωγή προκειμένου να δούμε τη μεγάλη «σκακιέρα» πάνω στη οποία παίζεται το ελληνικό δράμα.

Από το Μάϊο του 2010, με την υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης – Μνημονίου, η χώρα έχει εισέλθει σε μια διαδικασία αποικιοποίησης. Το Δ΄ Ραϊχ και η χρηματοπιστωτική αυτοκρατορία έχουν δέσει την Ελλάδα με τις χοντρές αλυσίδες του χρέους και την έχουν ρίξει σ’ ένα κελί μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας στη Φρανκφούρτη, στη φυλακή του ευρώ.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να σπάσει τις αλυσίδες του και να δραπετεύσει από τη φυλακή αν θέλει να επιβιώσει ως εθνική οντότητα. Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος απαιτεί ένα καλά μελετημένο, σ’ όλες τις λεπτομέρειές του, στρατηγικό σχέδιο που να λαμβάνει υπόψιν του τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Θα πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την περίπτωση που ένα έθνος επαναστατεί και αποσπάται από ένα ευρύτερο κράτος αποκτώντας την κυριαρχία του. Όχι τυχαία στο βιβλίο μου που διαπραγματεύεται το θέμα αυτό έβαλα τον τίτλο «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο».

Σχόλια και παρενθέσεις περί ανυπακοής

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

[σημ. ιστολογίου: η κόκκινη χρωμοέμφαση δική μου για επισήμανση των σχολίων στο τέλος του άρθρου ]


Δεν είχα σκοπό να επανέλθω σε όσα έθιξα με το χτεσινό σημείωμά μου.ΔΕΣ ΕΔΩ και ΕΔΩ] Όμως, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δ' ιστολόγιον κελεύει, ειδικά αν τα σχόλια και οι παρατηρήσεις των αναγνωστών είναι καίρια, εύστοχα και σημαντικά. 

Εν πρώτοις, οφείλω να αποδεχθώ πλήρως την παρατήρηση ότι δίπλα στο ουσιαστικό ανυπακοή έπρεπε να προσθέσω την επιθετική μετοχή οργανωμένη. Μπορεί για μένα να πρόκειται απλώς περί "παράλειψης του αυτονόητου", πλην όμως αυτό δεν ισχύει για όλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η ανυπακοή έχει νόημα μόνον όταν είναι οργανωμένη, συνιστούν τα όσα έγιναν πριν πέντε καλοκαίρια με τους ανοργάνωτους "αγαναχτισμένους" στις πλατείες όλης της χώρας. Αν και επρόκειτο ίσως για την ογκωδέστερη και πλατύτερη εκδήλωση λαϊκής διαμαρτυρίας, δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για να καταλήξει στις αξέχαστες εκλογές του 2012, μέσα από τις οποίες αφ' ενός μεν αναδείχθηκε η πιο σκληρή -ίσως- δεξιά κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αφ' ετέρου δε νομιμοποιήθηκε κοινοβουλευτικά το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.