Γιουγκοσλαβικά υστερόγραφα

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος 

Η ακυβερνησία στην ΠΓΔΜ με τον πρόεδρο να θεωρεί υπαρξιακή απειλή για τη χώρα την επέκταση της επίσημης χρήσης της αλβανικής γλώσσας, αλλά και την εκλογή Αλβανού ως προέδρου της Βουλής, εκπλήσσει μόνον για την έκπληξη όσων εκπλήττονται.

Από την εποχή της ένοπλης αλβανικής εξέγερσης την άνοιξη του 2001 στο Τέτοβο και τη Συμφωνία της Οχρίδας τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, είναι ζήτημα χρόνου η σταδιακή μετατροπή της χώρας σε Διζωνική Συνομοσπονδία ή στη διχοτόμησή της: Ο,τι νομιμοποιήθηκε με την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο, η χειραφέτηση των Αλβανών δεν μπορεί να αποτραπεί στη βορειοδυτική περιοχή της ΠΓΔΜ.

Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η μετατροπή της ΠΓΔΜ σε Βοσνία ή η διάλυσή της, αλλά συνολικά η εύθραυστη σταθερότητα στο σύνολο της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Στο όνομα ποιων αρχών και ποιας πολιτικής ορθότητας θα μπορέσει η Διεθνής Κοινότητα, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε., να αρνηθεί στους Σέρβους της Βοσνίας τη σταδιακή χειραφέτηση που προσφέρει στους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, και στη συνέχεια στο όνομα ποιων αρχών το Βελιγράδι θα αρνηθεί ανάλογη πορεία στους Αλβανούς της Νοτιοδυτικής Σερβίας και τους Ούγγρους της Βοϊβοντίνας;

Το Κόσοβο «ρίχνει λάδι στη φωτιά» – Μετατρέπει τις δυνάμεις ασφαλείας σε εθνικό στρατό...

Περιοχή πολύπαθη και επιρρεπής στις εθνοτικές εντάσεις, τα Βαλκάνια δείχνουν πλέον να επιστρέφουν σε τροχιά αλληλοσπαραγμού, με τα σημάδια της ανάφλεξης να φαντάζουν σήμερα πιο ανησυχητικά από ό,τι κάθε άλλη φορά τα τελευταία περίπου 16 χρόνια, από το 2001 δηλαδή και μετά (με εξαίρεση ίσως το επίσης επεισοδιακό, λόγω Κοσόβου, 2008).

Η «αλβανική» κυβέρνηση του Κοσόβου προωθεί νομοσχέδιο για τη μετατροπή των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας σε κανονικό εθνικό στρατό.

Πηγή πρόσθετης ανησυχίας σήμερα, η διάθεση που εμφανίζουν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων όχι να ρίξουν τους τόνους, αλλά να τραβήξουν το σκοινί στα άκρα, ρισκάροντας συγκρούσεις με αβέβαιη έκβαση. Οι αλβανικές ηγεσίες σε Τίρανα και Πρίστινα (Κόσοβο) επιχειρούν «ανοίγματα» σε ξένα «χωράφια», στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ αλλά και της Σερβίας, προκαλώντας την έντονη αντίδραση Σλάβων και Σέρβων (αλλά και Ρώσων), που σπεύδουν από την πλευρά τους να ανταποδώσουν με το ίδιο νόμισμα. Οι μεν Σέρβοι καταγγέλλουν σχέδια περί «Μεγάλης Αλβανίας». Οι δε Αλβανοί σχέδια περί «Μεγάλης Σερβίας». Μεταξύ τους, το χάσμα δείχνει να μεγαλώνει.

Το στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ

Του Απόστολου Διαμαντή

Τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι άνοιξαν. Οι δανειστές θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ και ο Τσίπρας θέλει να παραμείνει και άλλους μήνες στην εξουσία. Και κάνει μια μεγάλη τακτική υποχώρηση και συμφωνεί στις απαιτήσεις των δανειστών. Και συμφωνεί.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το στρατηγικό του λάθος και το αδιέξοδο αυτής της επιλογής. Διότι, όταν ο Τσίπρας αποδέχεται το συγκεκριμένο πακέτο μέτρων, μαζί με τη λογική των πλεονασμάτων και των μέτρων για το χρέος, δεν κάνει τακτική υποχώρηση, αλλά στρατηγική. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποιο τακτικό ελιγμό, ενόψει κάποιου στρατηγικού στόχου, αλλά για αλλαγή του στρατηγικού στόχου: από το τέλος των μνημονίων, την ανάκτηση της κυριαρχίας και το δίκαιο κράτος, περάσαμε στην στρατηγική διατήρησης της εξουσίας, άνευ όρων. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές στρατηγικές.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος. Η στρατηγική διατήρησης της εξουσίας που έχει επιλεγεί, δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Διότι απαιτεί προϋποθέσεις που ο Συριζα δεν έχει. Απαιτεί τον πλήρη έλεγχο του κράτους και την απόλυτη πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Το κράτος παραμένει υπό τον πλήρη σχεδόν έλεγχο των δανειστών, εφόσον η Ελλάδα έχει, λόγω πτώχευσης, παραδώσει την εθνική της κυριαρχία- η Βουλή λειτουργεί τυπικά, η κυβέρνηση δεν ασκεί δημοσιονομικό έλεγχο, η δημόσια περιουσία ελέγχεται από το Υπερταμείο των δανειστών και οι τράπεζες πέρασαν σε χέρια διεθνών funds.  Οι μόνοι κρατικοί θεσμοί που ακόμη έχουν αυτονομία είναι η δικαστική εξουσία, ο στρατός και η εκκλησία. Αλλά και οι 3 αυτοί θεσμοί δεν ελέγχονται από τον Συριζα.

Σε ένα μήνα «σκάει» και η Αλβανία εάν ο Έντι Ράμα δεν παραιτηθεί από πρωθυπουργός

Σκληραίνει τη στάση της η αλβανική αντιπολίτευση, η οποία επιμένει ότι θέλει το κεφάλι του πρωθυπουργού Έντι Ράμα στο… πιάτο.

Την Τετάρτη οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αλβανικής αντιπολίτευσης συναντήθηκαν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος και αποφάσισαν την ακόλουθη κοινή στάση προκειμένου να μετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.

Το Δημοκρατικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του, αποφάσισαν ομόφωνα, κανένα από τα κόμματα του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού, να μην εγγραφεί στην Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή για να μετάσχει στις εκλογές, σε περίπτωση που ο πρωθυπουργός Ράμα δεν θα υποβάλει την παραίτησή του. Στη λίστα είναι 24 κόμματα του αντιπολιτευόμενου συνασπισμού συμπεριλαμβανομένου και του κόμματος της ελληνικής μειονότητας ΚΕΑΔ.

Επανέλαβαν την αποφασιστικότητα τους να επιμείνουν στο σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης που θα διοργανώσει τις εκλογές.

Guardian: Για κάθε 100 δολάρια που παίρνει η Ελλάδα για το προσφυγικό, τα 70 χάνονται...

«Πριν από δύο χρόνια, 57.000 πρόσφυγες βρέθηκαν εγκλωβισμένοι όταν έκλεισαν τα νότια σύνορα της Ευρώπης. Αυτό που ακολούθησε έχει χαρακτηριστεί ως η πιο ακριβή ανθρωπιστική ανταπόκριση στην Ιστορία».

Με αυτή τη φράση ξεκινά το εκτενές δημοσίευμα του Guardian με τίτλο «Πού πήγαν τα χρήματα; και αναδημοσιεύει το Πρώτο Θέμα. Πώς οι Έλληνες τα έκαναν μαντάρα με την προσφυγική κρίση», με την υπογραφή των Ντάνιελ Χάουντεν και Αποστόλη Φωτιάδη, το οποίο βάζει στο μικροσκόπιο τους αμφιλεγόμενους - κατά τη βρετανική εφημερίδα - χειρισμούς του προσφυγικού ζητήματος στην χώρα μας.

Ακολουθώντας την πορεία μιας 17χρονης Σύριας προσφυγοπούλας, της Widad Madrati, και της οικογένειάς της «από την Μόρια στη Λέσβο, ως την Ειδομένη και το Ωραιόκαστρο» η βρετανική εφημερίδα καταγράφει μια οδύσσεια χωρίς τέλος, η οποία «έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη διεθνή χρηματοδότηση και την ενέργεια που έχει δαπανηθεί για τη βοήθεια αυτών των ανθρώπων» από την έναρξη της προσφυγικής κρίσης.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκίνησε από την αθρόα άφιξη χιλιάδων προσφύγων στις ελληνικές ακτές τον Ιούνιο του 2015 και κορυφώθηκε με τον θάνατο του μικρού Αϊλάν Κούρντι, αφύπνισαν τη διεθνή κοινότητα. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια κινητοποίηση με επίκεντρο την Ελλάδα, όπου άρχισαν να καταφθάνουν πλήθη εθελοντών, αλλά και η ενεργοποίηση ευρωπαϊκών μηχανισμών παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας για πρώτη φορά στο εσωτερικό της ΕΕ.