Του Αλέξανδρου Τάρκα
Τα επεισόδια εντός και εκτός του κοινοβουλίου της ΠΓΔΜ την περασμένη εβδομάδα, η διεύρυνση της επιρροής των Τιράνων στο Κόσοβο και στα Σκόπια και η αναταραχή στη Βοσνία υπενθυμίζουν πως, εκτός της τουρκικής απειλής, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε ετοιμότητα και στα Βαλκάνια.
Ωστόσο, ειδικά οι εξελίξεις στην ΠΓΔΜ, περιέχουν την -έμμεση- θετική πτυχή της διάλυσης ενός ακόμα πολυετούς μύθου της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ότι, δηλαδή, η επιμονή στην υιοθέτηση ονομασίας που δεν θα κρύβει, αναπαράγει ή διευκολύνει τον αλυτρωτισμό-επεκτατισμό των Σκοπίων αποτελεί πλάνη κάποιων «ακραίων» στην Ελλάδα, ενώ μια υποχώρηση της Αθήνας θα έλυνε, ως δια μαγείας, τα προβλήματα.
Ο νέος, εν εξελίξει, κύκλος αναταραχής αποδεικνύει όσα σοφά είχε υπογραμμίσει το 1992 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε απόρρητο υπόμνημά του προς χρήση από το υπουργείο Εξωτερικών: «αν τα Σκόπια δεν αποτελούν απειλή, αυτή τη στιγμή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και εγγυηθεί ποιοι συνδυασμοί δυνάμεων θα προκύψουν, στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Αν αυτές οι δυνάμεις θελήσουν να χρησιμοποιήσουν πάλι το Μακεδονικό, γιατί η διεθνής κοινότης θα πρέπει να τους έχει δώσει, εκ των προτέρων, τίτλο νομιμότητας για να το πράξουν»; Προφανώς, κοντά σε αυτό το σταυροδρόμι βρισκόμαστε 25 χρόνια μετά.