Αθήνα, 22/7/1943: Η ματοβαμμένη διαδήλωση της κατοχής

Η Επιτροπή Πόλης της ΚΟΑ και το ΕΑΜ της Αθήνας, για να αντιμετωπίσουν τη βουλγαρική επέκταση και να δόσουν το τελικό χτύπημα ενάντια στη χιτλερική πολιτική επιστράτευση, οργάνωσαν τη διαδήλωση-συλλαλητήριο της 22 Ιούλη 1943, τη μεγαλύτερη, τη μαζικότερη και μαχητικότερη απ' όλες τις άλλες κινητοποιήσεις της Αθήνας. Τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη, όπως την χαρακτήρισαν τότε οι ραδιοσταθμοί της Μόσχας και του Λονδίνου. Η Κομματική Οργάνωση της Αθήνας και η ΚΟ Πειραιά, μαζί με τις ΕΑΜικές Οργανώσεις της Αθήνας και την ΕΠΟΝ, έκαναν πραγματικά τεράστια δουλιά για την επιτυχία της μαχητικής αυτής διαδήλωσης. Η προετοιμασία των Κομματικών, ΕΑΜικών Οργανώσεων και της ΕΠΟΝ, με τη βοήθεια και υποστήριξη των παληκαριών του Α' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ Αθήνας-Πειραιά, συνεχίστηκε επί δέκα ολόκληρες μέρες, ενώ στο διάστημα αυτών των ημερών ανέβαινε ο αγωνιστικός πυρετός της Πρωτεύουσας. Η Αθήνα σε γενικό συναγερμό! Περισσότερο από τρία εκατομμύρια προκηρύξεις και τρικ θα πρέπει να έπεσαν στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά εκείνες τις μέρες!

22 του Ιούλη 1943 - Ώρα πεντέμιση το πρωί. Οι καμπάνες απ όλες τις εκκλησίες αρχίζουν να χτυπάνε πένθιμα. Τα χωνιά καλούν το λαό και τη νεολαία του στους τόπους προσυγκέντρωσης. Οι δρόμοι είναι «χιονισμένοι»  -κι ας ήταν κατακαλόκαιρο- από τις προκηρύξεις, τα τρικ κτλ. Επικεφαλής τώρα της διαφώτισης της ΚΟΑ είναι η ηρωική Ηλέκτρα. Από το βράδυ συνεργεία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ έχουν ρίξει τις προκηρύξεις και τα τρικ. Οι τοίχοι γεμάτοι από φρεσκοβαμμένα συνθήματα, με βάση εκείνη την πράσινη επονίτικη μπογιά και τη μαύρη και κόκκινη μπογιά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, γραμμένα με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ! - ΕΞΩ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΚΑΤΑΧΤΗΤΕΣ! - ΚΑΤΩ Η ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ!

Το Χαλιφάτο της Αλ-Κάϊντα... και της Κοντσίτα!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Καλοκαίρι 2014. Η Ελλάδα, βυθισμένη στην μουντιαλική ραστώνη, ξεχνά για λίγο την ελλοχεύουσα φρίκη και τα όσα θα συμβούν τους επόμενους μήνες. Από τα ραδιόφωνα ακούγεται ο Μάρκος, γενάρχης του μπουζουκιού και πατριάρχης του ρεμπέτικου, που έχει γίνει ξανά της μόδας. Το μήνυμα που εκπέμπει, φτώχεια, ταπείνωση και καταδίωξη, ακόμα και άρνηση της κοινωνίας, είναι ξανά το πραγματικό σουξέ-στόρυ της εποχής. Η Αθήνα γίνεται πάλι μια «Συνοικία το Όνειρο» Α.Ε., όπως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Το αγκιστρωμένο ψάρι δεν χρειάζεται δόλωμα..., λέει σοφά ο λαός.

Όμως, η ιστορία έχει επιστρέψει σε γνωστά και δοκιμασμένα λημέρια από τον Μακιαβέλλι και τον Πρώσσο στρατηγό Φον Κλαούζεβιτς και τα πολεμικά σύννεφα συσσωρεύονται σε όλη την γειτονιά μας, όπως οι περίεργες καταιγίδες του φετινού καλοκαιριού.

Η σύγχρονη Βαβυλώνα της εικονικής πραγματικότητας είναι πάλι εν δράσει, παράγοντας ψευδαισθήσεις για να αποχαυνώσει τους διαχειρίσιμους της Δύσης και τρόμο για να σπείρει στους απείθαρχους του υπόλοιπου κόσμου.

Τα γενειοφόρα δολώματα τύπου Κοντσίτα δεν ξεκίνησαν με την Eurovision, αφού το αμερικανικό Χόλλυγουντ προηγείται πάντα στις υπερπαραγωγές.

«Στα μέσα του 1988, ο Λευκός Οίκος ρίχνει ακόμα έναν κακό στο παγκόσμιο προσκήνιο: ακούει στο καλλιτεχνικό όνομα Οσάμα Μπιν Λάντεν, είναι ισλαμιστής φονταμενταλιστής, έχει γένεια, φοράει τουρμπάνι και στην αγκαλιά του κρατάει και χαϊδεύει ένα τουφέκι. Θα κάνει άραγε καριέρα αυτό το καινούργιο αστέρι; Θα έχει καλές εισπράξεις; Θα τα καταφέρει να γκρεμίσει τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού ή δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένας κομπάρσος; Στα έργα τρόμου ποτέ δεν ξέρεις». Αυτά έγραφε πριν δεκαπέντε χρόνια, ο Ουγουρουανός διανοούμενος και συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο (Ένας Κόσμος Ανάποδα, εκδ. ΣΤΑΧΥ, Αθήνα 2000).

Τα μαθηματικά δεν είναι για λίγους

Του Στέλιου Μαρίνη

«Ταύτα δε (τα μαθηματικά), σύμπαντα ουχ ως ακριβείας εχόμενα δει διαπονείν τους πολλούς αλλά τινάς ολίγους» (Πλάτωνος Πολιτεία)

 «Την γεωμετρικήν τέχνην εκμανθάνειν και ασκείν δημοσία, ωφελεί. Η μαθηματική όμως τέχνη αξιόποινος ούσα απαγορεύεται» (Θεοδοσιανός κώδικας).

«Τα μαθηματικά είναι για λίγους» (σύγχρονη ανοησία που έχει καλλιεργήσει η άρχουσα τάξη με τη συνδρομή αφελών εκπαιδευτικών).

 Όπως ακριβώς η ικανότητα του ανθρώπου να περπατάει όρθιος δε δίνεται από τη φύση, η οποία πάντως του έχει δώσει τα εφόδια για να μπορεί να αποκτήσει την ικανότητα αυτή, έτσι και η ικανότητα της σκέψης είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης, μέρος της οποίας παρέχεται οργανωμένα από τους εκπαιδευτικούς θεσμούς, ενώ η φύση έχει προικίσει τον άνθρωπο με τον εγκέφαλο χάρη στον οποίο μπορεί να αποκτήσει την ικανότητα της σκέψης. Το πόσο ικανός θα γίνει κάποιος στη σκέψη εξαρτάται από τα ερεθίσματα και τη συμβολή του περιβάλλοντος, της κοινωνίας, της οικογένειας, του σχολείου, της τύχης και άλλων παραγόντων, ενώ το πώς θα αξιοποιήσει αυτή του την ικανότητα εξαρτάται από μύριους παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι η «ελεύθερή» του βούληση, με πολλά εισαγωγικά στη λέξη «ελεύθερη».

Η κυρίαρχη τάξη, σκόπιμα και κατευθυνόμενα, περιβάλλοντας με το μανδύα της επιστημονικότητας τις αντιδραστικές θεωρίες της περί των γενετικών παραγόντων της ευφυΐας, έχει καταφέρει να γίνει αυτή η άποψη ευρύτερα αποδεκτή.

Στόχος ο Πούτιν

Του Γιώργου Καπόπουλου

Η κλιμάκωση της σκληρής στάσης της Ουάσιγκτον μέρα με τη μέρα δείχνει συνεχή διεύρυνση στόχων: αν αρχικά το ζητούμενο ήταν να συντριβεί αποφασιστικά στην Ουκρανία η προσπάθεια ηγεμονικής επικυριαρχίας της Μόσχας στην πρώην ΕΣΣΔ, σήμερα ο στόχος μοιάζει να μην είναι άλλος από την ανατροπή του Πούτιν.

Το μήνυμα προς τη ρωσική πολιτική και οικονομική ελίτ είναι ξεκάθαρο: ο Πούτιν έπαιξε και έχασε και παράταση της παραμονής του στην εξουσία όχι μόνον πλέον δεν συμβαδίζει με ισχυροποίηση της χώρας αλλά αντίθετα εγγυάται μια απομόνωση που μπορεί να την καταστήσει κράτος-παρία.

Μία μία, οι κινήσεις των ΗΠΑ δεν αφήνουν ούτε περιθώριο διάσωσης των προσχημάτων μιας διαχειρίσιμης αναδίπλωσης στον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου: την αρπαγή της Κριμαίας, που αρχικά καταγράφηκε σαν θρίαμβος περίπατος, την πληρώνει με κόστος που ουδείς θα μπορούσε να είχε φανταστεί.

Τα πλήγματα που δέχεται η Ρωσία έχουν και άλλους αποδέκτες: το Πεκίνο και τα οράματά του ηγεμονικής κυριαρχίας στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, τις φιλοδοξίες της Ομάδας BRICS αλλά και κάποιων Ευρωπαίων να αμφισβητήσουν τη μονοπωλιακή παντοκρατορία του δολαρίου, αλλά και την αλαζονική απορριπτική στάση του Βερολίνου στις πιέσεις των ΗΠΑ για εναρμόνιση της Ευρωζώνης με την πολιτική της Fed στη διαχείριση της Χρηματοπιστωτικής Κρίσης.

Πώς ανασταίνεται μια πεθαμένη κοινωνία

Του Χρήστου Γιανναρά

Με ποιο κριτήριο θα διακρίνουμε το «καινούργιο» στην πολιτική, αν τυχόν και οψέποτε εμφανιστεί; Πώς θα ξεχωρίσουμε τη διαφορετική οπτική, τον προγραμματικό ρεαλισμό, τον αυθεντικό ηγέτη;

Κριτήριο στέρεο και δοκιμασμένο είναι η αλλαγή «γηπέδου», αλλαγή των όρων του «παιχνιδιού» – η συνεπής άρνηση του καινούργιου να παίξει στο «γήπεδο» του παλιού και με τους όρους του παλιού. Λίγο πιο συγκεκριμένα, αλλά πάντοτε ενδεικτικά: Το κριτήριο είναι ότι το καινούργιο αρνείται να συμβιβαστεί με «βελτιώσεις» του παλιού, με την επιδιόρθωση της καταστροφής και της παρακμής, με το να κουράρει το από γεννησιμιού του διεστραμμένο.

Οταν ρεκλαμάρουμε σαν «καινούργιο» στην πολιτική την επαναδιαπραγμάτευση των «Μνημονίων» και του χρέους, είναι περισσότερο από φανερό ότι απλώς «διαχειριζόμαστε» τη συντελεσμένη καταστροφή, μένουμε παγιδευμένοι στη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής που χρόνια τώρα επιτείνει μοιραία την παρακμιακή μας διάλυση και την παραλυτική ανημπόρια. Το καινούργιο θα είναι, τόσο ως επαγγελία όσο και ως ρεαλιστικός προγραμματισμός, να ξαναπιστέψει ο Ελληνας ότι κάπου μπορεί να τα καταφέρει. Οτι η ζωή δεν τελειώνει στην οικονομική συμφορά, δεν θα αφήσει να του  κλέψουν  τη  ζωή του υποχρεώνοντάς  τον  να  την  ταυτίζει με το εισόδημα.

Israel and Palestine, an animated introduction.

Όχι μέτωπο κομμάτων

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Από τη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο ήταν να σχηματιστεί ένα μέτωπο που θα μπορούσε να τη λύσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δυστυχώς το μέτωπο δεν σχηματίστηκε και τα κόμματα εξουσίας – ΠΑΣΟΚ και  ΝΔ, με την ευγενική συνδρομή της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ – κράτησαν τη χώρα στον καταστροφικό δρόμο των Μνημονίων. Παρά τα όσα λέγονται, η αποτυχία δεν οφείλεται στην θεσμική, πολιτική, ηθική και ψυχολογική φθορά της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Απεναντίας, το 2010-11 η κοινωνία έδειξε ότι έχει και τη διάθεση και τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα. Γέννησε κινήματα όπως το ‘Δεν πληρώνω’, στράφηκε με ενδιαφέρον προς νέες προσπάθειες όπως η ΕΛΕ, δημιούργησε μέγα πλήθος τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, απέρριψε θυμωμένα το παλιό πολιτικό προσωπικό και συνέτριψε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα προήλθε κυρίως από το πολιτικό σύστημα, η δομική ανεπάρκεια του οποίου φάνηκε στις αρχές του 2012 όταν τρία πράγματα ξεκαθαρίστηκαν. Πρώτον, ότι η κρίση ήταν βαθύτατη και οποιαδήποτε άλλη πορεία εκτός από τη μνημονιακή θα απαιτούσε βίαιη ρήξη με το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και πάνω απ’ όλα με την ΟΝΕ. Δεύτερον, ότι τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς που θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία για το σχηματισμό του μετώπου, στην πραγματικότητα έτρεμαν τη ρήξη και τις ευθύνες της. Τρίτον, ότι οι δυνάμεις που ήθελαν τη ρήξη ήταν αδοκίμαστες και συχνά έπασχαν από αθεράπευτο μικρομεγαλισμό.

"Θα Ζήσω..."

Ήταν νύχτα κι ήταν ένας πόνος που σε ξύπνησε.

Αυτή ήταν η αρχή.

Τόσο απλά. Ένας πόνος.

Ένας απλός πόνος, που θα μπορούσε να νοιώσει ο καθένας.

Ποτέ δεν φανταζόσουν ότι αυτό το βράδυ, έτσι απλά, θα άνοιγε μια πόρτα σε μια διαφορετική ζωή.

Εισαγωγή στο Νοσοκομείο, εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και…. Διάγνωση: «μόρφωμα στην κεφαλή του παγκρέατος», «εξαιρέσιμο», «χωρίς άλλες αλλοιώσεις».

«Καλά τα νέα» οι γιατροί. «Τυχερός, μέσα στην ατυχία σου» οι συγγενείς κι οι φίλοι.

Αισιοδοξία. Μια επέμβαση είναι απλά.

Μετά αναμονή. Αύριο, την άλλη εβδομάδα…..

Ταχεία βιοψία. Καρκίνος!

Απελπισία!

Γιατί; Γιατί σε μένα; Ερωτήματα, βέβαια, εγωιστικά και που κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει, αλλά τα σκέφτεσαι. Θέλεις δεν θέλεις.

Κι όταν, μέχρι τώρα, δεν είχες κανένα πρόβλημα υγείας. Κανένα! Κι όταν αισθανόσουν δυνατός και.. ακατάβλητος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς… με πολλαπλές δραστηριότητες… με θέληση για ακόμη περισσότερα…

Και τώρα… αδύναμος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου…

Γύρω σου όλοι σου δίνουν κουράγιο. Βλέπεις, όμως, μέσα στα μάτια τους την αγωνία, την ανησυχία, το άγχος, την πίεση. Κι ας χαμογελούν… Κάνεις ότι τους πιστεύεις. Όχι για σένα, αλλά γι΄ αυτούς.

Δεκάδες οι επισκέπτες. Όλες τις ώρες της ημέρας. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι… Κοντινοί, μακρινοί, γνωστοί… Σου δίνουν κουράγιο. Νοιώθεις ότι είναι πολλοί αυτοί που σε αγαπάνε κι ας μην το είχαν εκδηλώσει χρόνια τώρα.

Περνούν οι μέρες κι επέμβαση δεν γίνεται.

Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

Συνέντευξη: Μαριάνθη Πελεβάνη

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.

 

Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει; 

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.

Οι τελευταίοι

Απο Simple Man

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου. 

Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν όπως τα δέντρα στην Ιερισσό, όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών για το χρυσάφι που οι Δυτικοί στοιβάζουν στα αμπάρια των πλοίων τους σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο. Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί δίνοντας το λαιμό ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο. 

Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε. Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση, θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι. Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα. Το άναρχο είναι τρομοκρατία για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών” και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων. 

Θυμός μόνο για τα ποτάμια που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι έχουμε δεχθεί εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας. Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια, να τα κάνουν φράγματα να γίνουμε αναπτυγμένοι, να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι. Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια, να πεθάνουν από ασφυξία δελφίνια, να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.

Η Μεγάλη Αυταπάτη

Του Γιώργου Καραμπελιά

(Σχόλιο με αφορμή τη σύλληψη του Ν. Μαζιώτη) 

Αντικρίζοντας το βλέμμα του Νίκου Μαζιώτη στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, έφερα συνειρμικά στη σκέψη μου έναν παλιότερο «αντάρτη πόλης», τον Χρήστο Τσουτσουβή, που το πάθος τον οδήγησε στον θάνατο. Έναν θάνατο προδιαγεγραμμένο από τις επιλογές του και τον τρόπο που τις διεκδικούσε. Τότε είχα γράψει, συγκλονισμένος από τον θάνατό του –είχαμε συμμετάσχει παλαιότερα σε κοινούς αγώνες–, ένα «ρέκβιεμ», που αποτελούσε ταυτόχρονα και την απαρχή της οριστικής μου ρήξης με την ίδια την άκρα αριστερά και την προσπάθεια από την πλευρά μας, να πείσουμε για τον σφαλερό της δρόμο, συμμετέχοντας σε έναν κοινό χώρο μαζί της. Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, και αφού έχει ολοκληρωθεί ένας κύκλος, νιώθω την ανάγκη να επανέλθω και πάλι με αφορμή, το ζήτημα του ένοπλου αγώνα, στις συνθήκες της Ελλάδας, και τη μοίρα όσων επιμένουν σ’ αυτόν.

Η ιστορική συγκυρία
Ζούμε σε μια κομβική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, όπου μοιάζει να καταρρέει, μέσα στη γενικευμένη παρακμή, το ίδιο το έθνος-κράτος που οικοδομήσαμε τα τελευταία διακόσια χρόνια –καθώς και με το δεύτερο ελληνικό κράτος της Κύπρου– και μαζί του να απειλείται με έκλειψη τελεσίδικη ο ίδιος ο ελληνισμός. Έχω γράψει αλλού ότι η άκρα δεξιά άνοιξε με τη χούντα αυτή την ιστορική εποχή, για να ακολουθήσει η «κεντροαριστερά», η αριστερά και η άκρα αριστερά που την ολοκλήρωσαν, σφραγίζοντας τη μεταπολίτευση. Το δράμα του ελληνισμού, που μας οδήγησε στο σημερινό αίσθημα πνιγμού και αδιεξόδου, συνίσταται στο ότι και οι μεν και οι δε συνήργησαν με τον τρόπο τους, και άσχετα με το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, στην επιτάχυνση της παρακμής που βιώνουμε.

Φοβού τους Αιγιαλούς…

Της Θεανώς Φωτίου

Οι παραλίες της Ελλάδας, οι ακτές, οι «αιγιαλοί», είναι το δώρο που παραλάβαμε για να παραδώσουμε, έτσι συγκροτείται η παράδοση. Είναι η τύχη που μας έλαχε, να κατοικούμε έναν τόπο μοναδικό, προνομιακό, με χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής απαράμιλλου φυσικού κάλλους, το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Ένα πολυσήμαντο κεφάλαιο, φυσικό, πολιτιστικό, κοινωνικό, οικονομικό. Το κεφάλαιο αυτό στόχευσαν εξ' αρχής οι δανειστές προς εκποίηση. 
Ο διπλός στόχος 
Τα τελευταία χρόνια ψηφίζεται από τη βουλή, στο όνομα του χρέους, μια ατέλειωτη σειρά νόμων1, που αίρουν την προστασία και προωθούν την άνευ όρων ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του φυσικού κεφαλαίου της χώρας. Οι νόμοι αυτοί έχουν ένα κοινό διπλό στόχο. 

Πρώτον: Να μετατρέψουν σε ελκυστικά ακίνητα όλο τον δημόσιο πλούτο μας (δάση, ακτές, νησιά, αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές μεγάλου φυσικού κάλλους, ευαίσθητα οικοσυστήματα), προς χάριν επίδοξων επενδυτών. Γίνονται ελκυστικά ακίνητα όλη η περιουσία του παρελθόντος και του μέλλοντός μας από ένα κράτος που λειτουργεί ως μεσίτης, με μεσιτικό γραφείο το ΤΑΙΠΕΔ. Ένας μεσίτης μεγάλων ευκαιριών με εξευτελιστικές τιμές για την αποπληρωμή του χρέους.

Δεύτερον: Αυτό όμως δεν φτάνει. Απαιτείται και η απελευθέρωση του επίδοξου επενδυτή από κάθε χωροταξικό, πολεοδομικό και περιβαλλοντικό περιορισμό. Του δίνεται η ελευθερία να αναπτύξει την περιοχή όπως θέλει, με όποιες χρήσεις θέλει, κατά παράβαση κάθε κοινοτικού και συνταγματικού δικαίου, με διαδικασίες fast track, ακυρώνοντας περιβαλλοντικούς και αδειοδοτικούς περιορισμούς. 

Μικρές Κυκλάδες και Μικρές Μανωλάδες

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Κάποτε η Ελλάδα είχε πολλά «Μικρά Παρίσια», χωριουδάκια που ήταν περήφανα για τη νοικοκυροσύνη και την προκοπή τους. Σήμερα έχει πολλές «Μικρές Μανωλάδες», όπως κατήγγειλαν την Πέμπτη οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό και τον τουρισμό.

 

Κάποτε τα Μικρά Παρίσια ήταν γνωστά μόνο στους Ελληνοπαριζιάνους που τα κατοικούσαν. Παραέξω δεν τα ήξεραν. Όμως σήμερα οι Μικρές Μανωλάδες βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας: είναι τα χιλιάδες ξενοδοχεία, φαστφουντάδικα, μπαρ, καφέ κ.λπ. όπου κυριαρχούν εργασιακές συνθήκες Μπανγκλαντές.

 

«Η λαμπερή εικόνα του τουρισμού με τα συνεχή ρεκόρ επισκεψιμότητας και εσόδων θολώνει όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις», αναφέρει η Πανελήνια Ομοσπονδία των εργαζομένων στη βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου (των άλλων, ποτέ τον δικό τους). Ευελιξία μέχρι θανάτου. Περικοπές, αδήλωτη εργασία, εισαγωγή άνεργων ανατολικοευρωπαίων δούλων δήθεν ως μαθητευόμενων, 10ωρη και 12ωρη καθημερινή εργασία με απλήρωτα νυχτερινά και υπερωρίες, εικονικές συμβάσεις, δηλώσεις συνδικαλιστικής μετανοίας, εκβιασμοί, μαύρες αποδοχές.

Μεγάλη διαμαρτυρία για τη δολοφονία της σκυλίτσας Μαγκυ, στην Εύβοια

Παρόν το ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ- φωτο- ρεπορτάζ

Μεγάλη διαμαρτυρία για τη δολοφονία της σκυλίτσας Μαγκυ, στην Εύβοια

Η δολοφονία της μικρής σκυλίτσας ΜΑΓΚΥ, των 3,5 μηνών από τα Νέα Στύρα Ευβοίας ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυρίας, όχι μόνο στη τοπική κοινωνία αλλά και σε ολόκληρο το κόσμο, διεθνώς. 

Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε μπροστά από τη Ταβέρνα ‘’ΚΩΣΤΑΣ’’,  ο ιδιοκτήτης της οποίας ήταν ο δράστης της δολοφονίας. 

Εκατοντάδες πολίτες από την Εύβοια, την Αθήνα , αλλά και πολλοί τουρίστες ἐδωσαν το παρόν στην πολύωρη διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια της οποίας, η ψησταριά του ‘’ΚΩΣΤΑ’’ μετονομάστηκε σε ψησταριά ‘’ Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ’’. 

Πολύ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ΟΠΚΕ, Λιμενικό και ασφαλίτες είχαν επιστρατευτεί για να προστατεύσουν τη ψησταριά του δολοφόνου. 

Θλιβερή παραφωνία αποτέλεσαν (ελάχιστοι ευτυχώς), φίλοι του δολοφόνου και φασιστοειδή , οι οποίοι υπερασπίστηκαν την αισχρή του  πράξη ενάντια στο άτυχο κουτάβι.

(Λεπτομέρειες για τη δολοφονία της σκυλίτσας, διαβάστε ΕΔΩ). 

Το παρόν μεταξύ άλλων, έδωσαν μέλη και φίλοι της Φιλοζωικής Ομάδας του Κινήματος Δεν Πληρώνω. Εκατοντάδες εφημερίδες του Κινήματος διανεμήθηκαν στους συγκεντρωθέντες και πολλά εγκωμιαστικά σχόλια ακούστηκαν για τη δράση του Κινήματος Δεν Πληρώνω σε όλα τα μέτωπα. Ανταλλάχτηκαν επαφές για τη συνεργασία της Φιλοζωικής Ομάδας του Κινήματος Δεν Πληρώνω με άλλες Φιλοζωικές Οργανώσεις.