Του Βασίλη Γεώργα
Το ΔΝΤ έχει φυτέψει εδώ και περίπου ένα χρόνο τον σπόρο της αμφιβολίας για την κεφαλαιακή ευρωστία των ελληνικών τραπεζών και πλέον τον καλλιεργεί εντατικά ενόψει της επερχόμενης τρίτης και κρισιμότερης αξιολόγησης που ξεκινά το φθινόπωρο. Όλα δείχνουν πως με επίκεντρο τις τράπεζες στήνεται στο παρασκήνιο μεθοδικά ένα ακόμη σκληρό πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι που δεν αφορά μόνο τις τράπεζες αυτές καθ' αυτές ή τους μετόχους τους, αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Ένας βάσιμος λόγος προβληματισμού για τις ατραπούς στις οποίες θα οδηγήσει η επίσκεψη Lagarde τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα, συνδέεται ακριβώς με τις απαιτήσεις του Ταμείου να διεξαχθεί έλεγχος ποιότητας ενεργητικού στις τράπεζες ενόψει των stress tests του 2018, με γνώμονα την πάγια εκτίμησή του ότι χρειάζονται τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ «απόθεμα» από τα δάνεια του ESM για να ενισχύουν τα κεφάλαιά τους στο άμεσο μέλλον. Νούμερα ακούγονται πολλά και έχουν τη σημασία τους. Είναι διαφορετικό να μιλάμε λ.χ. για μια ανακεφαλαιοποίηση 3-4 δισ. ευρώ που μπορεί να καλυφθεί εύκολα και με πολλούς τρόπους, και διαφορετικό για ανάγκες 15-17 δισ. ευρώ που εκ των πραγμάτων θα ανοίξουν την κερκόπορτα για ανεπιθύμητες λύσεις που φτάνουν ως το κούρεμα ομολογιούχων και καταθετών και την πλήρη κρατικοποίηση των τραπεζών.
