ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (64) : Keith Jarrett - Prayer

Θανατολαγνεία*

Ας ψοφήσει το κωλόπαιδο ο αναρχικός, που δήθεν θέλει να σπουδάσει.

Ας πεθάνουν οι Σύροι με τα μπάσταρδά τους που έχουν στήσει τα τσαντίρια τους στο Σύνταγμα.

Ας πεθάνουν όσοι διασαλεύουν την ιερή τάξη κατεβαίνοντας σε διαδηλώσεις που αναστατώνουν τη χριστουγεννιάτικη αγορά.

Ας εκτελέσουν κι εκείνα τα σκουπίδια που τους προσφέρουμε τζάμπα κλιματιζόμενα λυόμενα στην Αμυγδαλέζα και τολμάνε να εξεγείρονται.

Ας αυτοκτονήσουν και μερικές χιλιάδες ακόμη αδύναμοι οργανισμοί -ας φρόντιζαν να προσαρμόζονταν στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Καλά έκαναν οι μπάτσοι και σκότωσαν τον 15χρονο πριν 6 χρόνια -αν δεν τον τρώγανε θα γινόταν και αυτός ληστής τραπεζών.

Καλά έκαναν οι φασίστες και σκότωσαν τον αντιφασίστα ράπερ, αφού τους προκαλούσε μέσα από τα τραγούδια του.

Στα τέτοια μας αν έβαλε τέρμα στη ζωή της εκείνη η πρεζού που καλά έκανε και διαπόμπευσε η υπουργάρα μας.

Καλά έκαναν οι λιμενικοί που έπνιξαν τους μετανάστες με τα μωρά τους καταμεσής της θάλασσας.

Όλες οι παραπάνω εκφράσεις προέρχονται από τον καθημερινό μικροαστό, τον φιλήσυχο νοικοκύρη της διπλανής πόρτας. Τις εντοπίζουμε συνεχώς στον δημόσιο χώρο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παντού.

Γράμμα σε έναν νοικοκύρη. Δεκέμβρης 2008.

Τι να σου πω, ρε Κώστα, τι να σου πω. Σε βαρέθηκα και σένα...

Το Περιοδικό - ΙΣΤΟΡΙΑ - 05/12/2014

Αναδημοσιεύουμε ένα από τα πολλά κείμενα που είχαν κυκλοφορήσει τις μέρες του Δεκέμβρη του ’08,  στο φόντο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των συγκρούσεων που ακολούθησαν. Δεν ξέρουμε αν το βρίσκετε υπερβολικό, όμως σήμερα, έξι χρόνια μετά κι ενώ «ένα ακόμη παιδί» κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του, σίγουρα παραμένει σε πολλές πλευρές του επίκαιρο. Σε άλλες ίσως όχι, αφού για παράδειγμα πολλές από τις συνήθειες του καταναλωτισμού που στοχοποιεί δεν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν. Ίσως όχι τόσο λόγω μιας ραγδαίας αλλαγής των συνειδήσεων, αλλά περισσότερο λόγω παντελούς έλλειψης χρημάτων και δουλειάς. Μας έφαγαν τα success stories, εμάς, τους νοικοκύρηδες… 

«Μου είπε η γυναίκα μου πως πήρες τηλέφωνο. Το αυτοκίνητο που κάηκε δεν ήταν το δικό μας, το έχουμε στο συνεργείο. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Μα αλήθεια, τίποτε άλλο δε σκέφτηκες όταν τα είδες όλα αυτά; Ή μήπως πήρες να ρωτήσεις για το Γιαννάκη; Είναι κάπου στο δρόμο, είναι καλά. Αν φοβάμαι; Ναι. Αλλά ο δικός σου που είναι; Εσύ, τι να κάνεις τώρα που σου γράφω; Σε φαντάζομαι κολλημένο στην τηλεόραση να κλαις την περιουσία των άλλων σα να ήταν δικιά σου. Μα, πέθανε ένας άνθρωπος ρε Κώστα.

Τα χέρια μου τρέμουν, δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου. Κλαίμε και μεις ρε Κώστα, συνήθως για τους λάθος λόγους όμως. Όχι τώρα. Άκουσα τον υπουργό εσωτερικών να λέει ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Μεμονωμένο περιστατικό ήταν και η Χιροσίμα, έτσι; Στατιστικά μιλώντας. Μα που το είδαν αυτοί το μεμονωμένο περιστατικό; Τι είναι μεμονωμένο στην περίπτωση ενός ατόμου που ασκήθηκε στις ειδικές δυνάμεις του στρατού μας, που γαλουχήθηκε με τα ιδανικά της αστυνομίας μας, που μπόρεσε να πυροβολήσει ένα μικρό παιδί;

Κρυφό «Πακέτο Στήριξης» στις Τράπεζες εξοργίζει την Τρόικα

Tου Πάνου Παναγιώτου*

Η Τρόικα κρατά μία ανυποχώρητη στάση στα εκκρεμή ζητήματα της αξιολόγησης, με το ΔΝΤ να βλέπει δημοσιονομικό κενό όχι μόνο για το 2015 αλλά και για τη διετία 2016-2017, ζητώντας μέτρα για την κάλυψη τους.

Φτάνοντας χρονικά μέχρι το 2017 το ΔΝΤ προσδίδει στην αμφισβήτηση του ελληνικού προγράμματος μία μακροπρόθεσμη διάσταση η οποία στην πραγματικότητα ξεπερνά τα τρία χρόνια αφού το Ταμείο δε μιλά, σχεδόν, ποτέ για συγκεκριμένα νούμερα και μέτρα για διαστήματα μεγαλύτερα της τριετίας.

Αυτό μπορεί να σημαίνει το προφανές, ότι δηλαδή η Τρόικα αμφισβητεί και μάλιστα σε πολυετή ορίζοντα, τόσο το ύψος των αναμενόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων όσο και τους προβλεπόμενους ρυθμούς ανάπτυξης της Ελλάδας. Πέρα από αυτό, μπορεί να σημαίνει πως η Τρόικα υπολογίζει κρυφές χρηματοδοτικές ανάγκες, τις οποίες η κυβέρνηση δεν συμπεριλαμβάνει στον προγραμματισμό της.

Το πρώτο, συνδέεται με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και την αυξημένη πιθανότητα μη επίτευξης φιλόδοξων στόχων.