Θανατολαγνεία*

Ας ψοφήσει το κωλόπαιδο ο αναρχικός, που δήθεν θέλει να σπουδάσει.

Ας πεθάνουν οι Σύροι με τα μπάσταρδά τους που έχουν στήσει τα τσαντίρια τους στο Σύνταγμα.

Ας πεθάνουν όσοι διασαλεύουν την ιερή τάξη κατεβαίνοντας σε διαδηλώσεις που αναστατώνουν τη χριστουγεννιάτικη αγορά.

Ας εκτελέσουν κι εκείνα τα σκουπίδια που τους προσφέρουμε τζάμπα κλιματιζόμενα λυόμενα στην Αμυγδαλέζα και τολμάνε να εξεγείρονται.

Ας αυτοκτονήσουν και μερικές χιλιάδες ακόμη αδύναμοι οργανισμοί -ας φρόντιζαν να προσαρμόζονταν στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Καλά έκαναν οι μπάτσοι και σκότωσαν τον 15χρονο πριν 6 χρόνια -αν δεν τον τρώγανε θα γινόταν και αυτός ληστής τραπεζών.

Καλά έκαναν οι φασίστες και σκότωσαν τον αντιφασίστα ράπερ, αφού τους προκαλούσε μέσα από τα τραγούδια του.

Στα τέτοια μας αν έβαλε τέρμα στη ζωή της εκείνη η πρεζού που καλά έκανε και διαπόμπευσε η υπουργάρα μας.

Καλά έκαναν οι λιμενικοί που έπνιξαν τους μετανάστες με τα μωρά τους καταμεσής της θάλασσας.

Όλες οι παραπάνω εκφράσεις προέρχονται από τον καθημερινό μικροαστό, τον φιλήσυχο νοικοκύρη της διπλανής πόρτας. Τις εντοπίζουμε συνεχώς στον δημόσιο χώρο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παντού.

Κάθε ζωή που ποδοπατιέται από την ανάλγητη εξουσία, κάθε ευάλωτο σώμα που βασανίζεται, κάθε κρατική και παρακρατική δολοφονία, ιδίως νέων ανθρώπων, προκαλεί τη σαδιστική ηδονή των εκφασισμένων μικροαστών. Οι οποίοι, ζωντανοί νεκροί καθώς είναι, τρέφονται μόνο με αίμα όπως τα ζόμπι.

Μια πεθαμένη κοινωνία -το μεγάλο κομμάτι της που σκέφτεται και εκφράζεται έτσι- δε μπορεί παρά να φθονεί όσους στ' αλήθεια παραμένουν ζωντανοί, διεκδικώντας τη ζωή τους ακόμη και μέσα από τον θάνατο.

Είναι μια κοινωνία που έβαλε την τάξη (διάβαζε: την ευημερία των δυναστών της) πάνω από την ελευθερία.

Και μια τέτοια κοινωνία είναι φυσικό να επιζητεί το θάνατο των άλλων, να επικροτεί όταν αυτός επέρχεται, να φυτοζωεί επιχαίροντας για τον πόνο των άλλων.

Πρόκειται για μια κοινωνία γηρασμένη -και όχι μόνο με τη βιολογική έννοια της λέξης. Μια κοινωνία που απεχθάνεται τη νεότητα -χέστηκε αν τα νέα παιδιά της εξοντώνονται για ένα εισιτήριο λεωφορείου ή αν την κοπανάνε κατά χιλιάδες στο εξωτερικό αφού σ' αυτή την άγονη χώρα δεν υπάρχει αύριο. Μια κοινωνία εθισμένη στη θανατολαγνεία, την ησυχία των νεκροταφείων.

Και μια τέτοια κοινωνία δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να προσπαθούμε να την πείσουμε να αφυπνιστεί. Και αν το αξίζει.

Εκτός και αν πιστεύουμε στην ανάσταση των νεκρών...

 *(Σκόρπιες και ακατέργαστες σκέψεις με αφορμή το "ψόφα" που κραύγασε την Παρασκευή μια κυράτσα διερχόμενη έξω από το νοσοκομείο Γεννηματάς όπου νοσηλευόταν ο επί 26 μέρες απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός.)

Πηγή:http://jungle-report.blogspot.gr/2014/12/blog-post_6.html